Δεν μας αξίζουν αυτές οι επιτυχίες

Αυτό το Ρολάν Γκαρός, ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα τουρνουά τένις στον πλανήτη, δεν υπογραμμίζει απλώς την εκτόξευση του Στέφανου Τσιτσιπά στο τοπ 4 του παγκόσμιου τένις. Υπογραμμίζει κυρίως ότι η Ελλάδα επιμένει να «τρώει» τα παιδιά της…

Και τα «τρώει» γιατί στον κόσμο της δεν υπάρχει, εκτός πολλών άλλων, η παιδεία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, δεν υπάρχει η λέξη «φίλαθλος» παρά μόνο οι χαρακτηρισμοί «οπαδοί» και «κάφροι», δεν υπάρχουν υγιείς φίλοι του αθλητισμού πλην ελαχίστων. Και φυσικά στον ελληνικό αθλητισμό απουσιάζουν πλήρως έννοιες όπως σεβασμός, εκτίμηση, αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, φερ πλέι. Κυριαρχούν ο φθόνος, η ισοπέδωση, η ζήλια για τις επιτυχίες του άλλου, η αναξιοκρατία και η ασέβεια. Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Είμαστε καλά όσο είμαστε πάνω-κάτω στην ίδια κατάσταση με τον διπλανό μας. Αν τύχει και ξεφύγει λίγο από την ελληνική μιζέρια, τότε όχι μόνο εμείς αλλά οι μισοί και παραπάνω Έλληνες θα πέσουμε να τον φάμε, με κακίες, χυδαιότητες, ύβρεις και δήθεν εξυπνακισμούς, απόρροια των κόμπλεξ που αποκτήσαμε τόσα χρόνια μεγαλώνοντας γενιές και γενιές εν μέσω τουρκοκρατίας, παγκοσμίων πολέμων, κατοχής, εμφυλίων, χούντας, πραξικοπημάτων. Γιατί, με λίγα λόγια, όταν οι Ευρωπαίοι ζούσαν την εποχή της Αναγέννησης, στην Ελλάδα επικρατούσε ο σκοταδισμός…

Θα μου πείτε, τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τον άθλο του Στέφανου Τσιτσιπά, που σαν εξπρές κατάφερε κι έφτασε στον πρώτο τελικό γκραν σλαμ της καριέρας του. Κατακτήσει ή όχι το περίφημο Ρολάν Γκαρός, δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει. Εκείνο που έχω να πω, και νιώθω οργισμένος πολλές φορές, είναι η κακία που βγάζουν προς τα έξω σε αυτές τις επιτυχίες οι Ελληναράδες που ξαφνικά έμαθαν και τένις! Όπως είναι προπονητές του καναπέ σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, διαιτησία, πόλο, στίβο, βόλεϊ, χάντμπολ, έτσι τώρα έγιναν και ειδικοί στο τένις και έχουν να λένε για τα στραβά του Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη. Προφανώς γιατί πιστεύουν ότι επειδή είναι πολύ καλοί στις ρακέτες στην παραλία, αυτό τους καθιστά ειδήμονες στο άθλημα.

Μιας και ανέφερα τη Μαρία Σάκκαρη, τι να πω; Η κοπέλα κατάφερε το ακατόρθωτο με βάση τη θέση της στο παγκόσμιο τένις, να φτάσει έναν μόλις πόντο από τον τελικό του Ρολάν Γκαρός, αλλά έχασε την πρόκριση στις λεπτομέρειες. Κι όμως αντί να την αποθεώσουν, οι περισσότεροι ασχολήθηκαν με τα μπράτσα της και τον φίλο της, τον γιο του πρωθυπουργού. Πρώτο θέμα η πρόκρισή της στον ημιτελικό του παρισινού τουρνουά και δεύτερο θέμα παντού πώς πανηγύρισε ο φίλος της, τι έκανε τον τελευταίο πόντο ο φίλος της, πώς κάθισε στο 2ο σετ και πώς σηκώθηκε στο 3ο. Μια χώρα που τελικά φαίνεται πως δεν μας αξίζουν ο Στέφανος και η Μαρία. Ο Γιάννης και ο Λευτέρης. Η Κατερίνα και ο Μιλτιάδης. Δεν μας αξίζουν, γιατί δεν έχουμε μάθει να χαιρόμαστε και να νιώθουμε υπερηφάνεια για αυτό που καταφέρνουν με τόσο κόπο και θυσίες αυτά τα παιδιά. Και να το θυμηθείτε, γιατί εδώ ζούμε όλοι. Αν αύριο ο Στέφανος χάσει στον τελικό, θα του χρεώσουν διάφορα για τον τρόπο που έπαιξε ή για κάτι που είπε. Θυμηθείτε το…