Tζιβόπουλος: «Είμαι τόσο γεμάτος, δεν μου λείπει κάτι»

Αθλητής με τεράστια τροπαιοθήκη και συλλογή πολλών χρυσών, αργυρών και χάλκινων μεταλλίων από διακρίσεις παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό επίπεδο ο Στέφανος Ευάγγελος Τζιβόπουλος ολοκλήρωσε τις διακοπές του πατρίδα και επέστρεψε ήδη στην χώρα που εδώ και εννέα χρόνια εδρεύει, εργάζεται και δραστηριοποιείται γενικά. Τις ΗΠΑ.

Από το σπίτι του στο κέντρο του Μανχάταν μπορεί να ατενίζει όλη τη μεγαλούπολη του νέου κόσμου. Ψηλά από το βάθρο και τον βατήρα των καταδύσεων έχει καταφέρει να κερδίσει τα βλέμματα όλων των ανθρώπων του αθλητισμού μέσα και έξω από την Ελλάδα καθώς είναι κάτοχος τεράστιου αριθμού τίτλων των διακρίσεων.

Πρωταθλητής κόσμου, πρωταθλητής Ευρώπης, πρωταθλητής Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Βαλκανίων και φυσικά Ελλάδος, με τέσσερα διαδοχικά χρυσά μετάλλια, τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης το 2013 στο Αϊντχόφεν της Ολλανδίας, ασημένια μετάλλια στο Μόντρεαλ, αθλητής της χρονιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες, και πολλές άλλες διακρίσεις έχουν καταξιώσει το χαρισματικό αθλητή με καταγωγή από την Αριδαία ως έναν από τους πιο προβεβλημένους αθλητές τα τελευταία χρόνια.

Μεταπήδησε στο ρόλο του εκπαιδευτή- προπονητή-αρχιπροπονητή εκεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όπου σε Νέα Υόρκη και Τέξας διδάσκει στα μικρά παιδιά τις καταδύσεις και οι ομάδες του σαρώνουν τα αμερικανικά πρωταθλήματα στο αντίστοιχο άθλημα.

Έχει τιμηθεί σε πολλές διαφορετικές χώρες ενώ η Ιαπωνία τον επέλεξε πριν λίγα χρόνια ως τον αθλητή που γύρω από αυτόν θα δημιουργούσε το promotion για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων της χώρας το 2020.

Συναντηθήκαμε λίγες ώρες πριν ταξιδέψει στις ΗΠΑ και μιλήσαμε για το παρελθόν, το παρόν και το αύριο, το δικό του τα σχέδια και τις φιλοδοξίες του. Ανοιχτόκαρδος όπως πάντα, πλούσιος σε συναισθήματα και σκέψεις, φιλικός και ειλικρινής μας εκμυστηρεύτηκε τις σκέψεις του.

«Αρχικά να πω ότι χαίρομαι που είμαι στη Θεσσαλονίκη την πόλη μου, που τη λατρεύω και την αγαπάω και με κάθε δυνατότητα και ευκαιρία που έχω την επισκέπτομαι. Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι κάτι μαγικό».

Στην ερώτηση «γιατί δεν έχει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο στην συλλογή του» μας απαντά:

«Θεωρώ πως στη ζωή μας κάποια πράγματα είναι δεδομένα, έτσι ώστε να μην έχουν συμβεί, νομίζω όμως ότι με τα μετάλλια που έχω κατακτήσει, παγκόσμια, ευρωπαϊκά και πολλά αμερικανικά, είμαι τόσο γεμάτος που αισθάνομαι ότι δεν μου λείπει κάτι σαν αθλητής και άνθρωπος. Και νιώθω τόσο ολοκληρωμένος που είμαι σίγουρος πως αυτό που μου λείπει θα το κατακτήσει κάποιο από τα "παιδιά" μου. Που τα προετοιμάζω πάρα πολύ καλά και με καλές συνθήκες και θα χαρώ περισσότερο αν ένα από τα παιδιά μου πάρει ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Εγώ έχω μεγαλώσει και έχω ανδρωθεί στο άθλημα των καταδύσεων με λίγο ανορθόδοξο τρόπο. Ήμασταν "παιδιά" του προπονητή, δεν ήμασταν απλά αθλητές και έτσι έχω μάθει και τους δικούς μου μαθητές να τους νιώθω σαν παιδιά μου.

- Αυτό το συναίσθημα μεταξύ αθλητών και προπονητών πιστεύεις ότι είναι δεδομένο στους Έλληνες τεχνικούς αθλημάτων;

«Πιστεύω ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ δεμένοι οι αθλητές με τους προπονητές και οι Έλληνες έχουμε αυτή την ιδιοσυγκρασία και μεγαλύτερο δέσιμο γιατί ακόμα έχουμε τον θεσμό της οικογένειας πάνω μας. Οπότε αυτό μεταλαμπαδεύεται στον αθλητισμό και στο σχολείο με την εκπαίδευση. Κι εκεί οι δάσκαλοι με τους μαθητές έχουν μεγαλύτερο δέσιμο και συναισθηματική ψυχική δέσμευση. Στην Αμερική είναι πιο ψυχρά τα πράγματα αλλά εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω. Αν και μερικά πράγματα τα έχω αποδεχτεί για να προσαρμοστώ στη λογική της χώρας όπου είναι η δεύτερη πατρίδα μου και λειτουργώ έτσι, αλλά μερικά πράγματα δεν πρόκειται να τα αλλάξω και αυτό είναι δεμένο πάνω μου οπότε έτσι λειτουργώ και στην Αμερική μετά τα 11 χρόνια που ζω εκεί. Συνεργαζόμαστε τόσο καλά με τα παιδιά και τους γονείς τους, που τους έχω μιλήσει για την Ελληνική πραγματικότητα, τα ήθη τα έθιμα και το ερχόμενο καλοκαίρι φιλοδοξώ να φέρω όλη την ομάδα μου στην Ελλάδα για να προπονηθούν εδώ να ζήσουν τη χώρα μας και να πάρουν μέρος σε αγώνες».

-Η έδρα σου είναι η Νέα Υόρκη:

«Κινούμαι μεταξύ δύο πόλεων, είμαι μεταξύ της Νέας Υόρκης και του Σαν Αντόνιο στο Τέξας. Πηγαίνω από τη μία πόλη στην άλλη έστω κι αν είναι τρεις ώρες αεροπορικώς Έχω δύο ομάδες και είμαι τακτικά μεταξύ των δύο πόλεων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχω φέρει μια Ελληνίδα αθλήτρια την Μελίτη Ευθυμίου, που είναι η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που έχει πάρει πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, έχει εξασφαλίσει ήδη πέντε υποτροφίες με τις επιδόσεις της, δυστυχώς όμως στην Ελλάδα δεν έγινε γνωστό τίποτα από όλα αυτά και Είναι λυπηρό γιατί στην Ελλάδα δεν ασχολούμαστε με τον συγκεκριμένο χώρο του αθλητισμού σε αντίθεση με άλλες χώρες. Θυμάμαι πως όταν κατακτούσα Παγκόσμια και Πανευρωπαϊκά μετάλλια, η τηλεόραση έδειχνε φιλικά ποδοσφαιρικά παιχνίδια και πολύ λίγη αναφορά έκαναν για τις επιτυχίες μου αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Δυστυχώς δεν συνέβη μόνο σε μένα αλλά σε όλους τους συναθλητές μου και άλλων αθλημάτων που δεν ανήκουν στα αθλήματα ευρείας αποδοχής. Έτσι είναι η πραγματικότητα στην χώρα μας δυστυχώς και με αυτήν θα ζήσουμε αρκεί να συνεχίσει ο ελληνικός αθλητισμός να ζει και να κερδίζει μεγάλες επιτυχίες όπως συμβαίνει ακόμα και τώρα στα χρόνια της κρίσης».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ