Ο αθλητισμός ενώνει

Η κατάσταση που επικρατεί σε όλον τον κόσμο εξαιτίας του κορονοϊού είναι ομολογουμένως πρωτόγνωρη για όλους μας. Όχι μόνο γιατί ήρθε απρόσμενα και αναπάντεχα αλλά κυρίως επειδή καλούμαστε άπαντες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να αποδείξουμε πως είμαστε υπεύθυνοι.

Σε έναν πλανήτη που κατοικούν δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν και εξαιρέσεις καθώς καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε πως μία μερίδα του κόσμου σπάει την καραντίνα προκειμένου να κάνει τη βόλτα του. Να πούμε την αλήθεια δεν είναι εύκολο από τη μία μέρα στην άλλη να σε υποχρεώνουν να κάθεσαι σπίτι προκειμένου να αποφύγεις τον ιό. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα μέτρα της κυβέρνησης περί περιορισμού της κυκλοφορίας αρκετοί ήταν οι αθλητές και οι αθλήτριες που έτρεξαν να διαδώσουν το μήνυμα «μένουμε σπίτι».

Οι πρωταγωνιστές των γηπέδων, οι άνθρωποι που θαυμάζουν τα μικρά παιδιά στους αγωνιστικούς χώρους βγήκαν για ακόμα μία φορά μπροστά προκειμένου να πρυτανεύσει η λογική. Εκεί είναι που κάποιος καταλαβαίνει πως ο αθλητισμός παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνίας. Τρανό παράδειγμα οι κινήσεις των συλλόγων, μικρών και μεγάλων, οι οποίοι αμέσως κινητοποιήθηκαν προσφέροντας και εκείνοι με τη σειρά τους ότι μπορούσαν. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς ένας αθλητικός σύλλογος που έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να προσφέρει στην κοινωνία είναι υποχρεωμένος να το κάνει.

Ανεξάρτητα τι ομάδα υποστηρίζει ο καθένας μας ή ποιον παίκτη θαυμάζει είναι κάτι στιγμές, όπως αυτή την εποχή που διανύουμε, οι οποίες μας κάνουν να αισθανόμαστε όλοι σαν μία ομάδα που προσπαθεί να νικήσει τον κοινό εχθρό που στην προκειμένη περίπτωση έμελλε να λέγεται κορονοϊός. Δυστυχώς το αυτονόητο στις ημέρες μας έχει γίνει ασυνήθιστο είτε γιατί ορισμένοι έχουν «τυφλωθεί» από τον φανατισμό είτε γιατί το γήπεδο αποτελεί έναν δρόμο διαφυγής από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Στο τέλος όμως η λογική και το φιλότιμο που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει τους Έλληνες βγαίνει μπροστά ανάβοντας ένα φως αισιοδοξίας στον μαύρο ορίζοντα.

Ακόμα και οι αθλητές μας είτε σε ομαδικά είτε σε ατομικά αθλήματα που έχουν κουραστεί να γίνονται «ανάθεμα» στα χείλη ορισμένων εμμονικών φιλάθλων απέδειξαν πως τέτοιες στιγμές είμαστε όλοι ένα. Αν εμείς που δεν γίναμε επαγγελματίες αθλητές νιώθουμε φυλακισμένοι στο σπίτι μας, ας φανταστούμε πως αισθάνονται οι ίδιοι οι επαγγελματίες αθλητές, οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Είναι μία σκληρή πραγματικότητα που πρέπει να δεχτούμε και ίσως την επόμενη φορά, όποτε και αν είναι αυτή, που θα επιστρέψουν στη δράση οι αθλητές μας να μην τους «στήσουμε» στον τοίχο περιμένοντας με το καλημέρα να αποδώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.

Μέχρι τότε όμως όλοι είμαστε στην ίδια ομάδα και προσπαθούμε να νικήσουμε τον εχθρό με ψυχραιμία και υπομονή. Όταν με το καλό περάσει και αυτό θα έχουμε άπλετο χρόνο να επιστρέψουμε στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής και κυρίως να σχολιάζουμε είτε την ομάδα που υποστηρίζουμε σε κάποιο άθλημα είτε εκείνον τον παίκτη που έχουμε βάλει στο στόχαστρο επειδή δεν μπορεί να κάνει όλα αυτά που εμείς οι «έξυπνοι» είχαμε ονειρευτεί να κάνουμε.