Γαλακτόπουλος, Μυγιάκης, Θανόπουλος και Χατζηιωαννίδης στο «ΦΩΣ» για Μπάμπη Χολίδη: «Είχε ψυχάρα»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Μπάμπης Χολίδης ήταν ένα θηρίο σε μικρή «συσκευασία». Σαν μια χειροβομβίδα που είναι μεν μικρή αλλά μπορεί να διαλύσει τα πάντα. Πήρε 2 χάλκινα μετάλλια σε 2 σερί Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1984 και το 1988, είχε πάρει μετάλλια και σε Παγκόσμιο και σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αργυρό και χρυσό.

Οι Πέτρος Γαλακτόπουλος, Στέλιος Μυγιάκης, Δημήτρης Θανόπουλος, Γιώργος Χατζηιωαννίδης τιμούν στο «ΦΩΣ» τον μεγάλο νεκρό, Μπάμπη Χολίδη.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 29/6/2019

Πέτρος Γαλακτόπουλος: «Οι άλλοι έπαιρναν φάρμακα, εμείς μουρουνέλαιο και αγαμία»...

Ο Μυγιάκης μου είπε ότι ήσασταν όλοι σαν αδέρφια

Ε βέβαια. Συναθλητές ήμασταν ως το 1976 που σταμάτησα και μετά τους ανέλαβα ως προπονητής στην Εθνική. Και τον Μυγιάκη και τον Χολίδη και τον Θανόπουλο. Στην Ολυμπιάδα του Μόντρεαλ δεν μου έδωσαν τη σημαία και έκαναν οι υπόλοιποι παλαιστές έντονη διαμαρτυρία που κόντεψε να καταλήξει σε στάση! Ήθελαν να μην παλαίψουν για να με στηρίξουν στην αδικία.

Ποιος είχε πάρει τη σημαία;

Ο Παπαγεωργόπουλος. Ενώ είχα 2 Ολυμπιακά μετάλλια, αργυρό και χάλκινο. Είχα και 2 Παγκόσμια μετάλλια, ήμουν πρωταθλητής Ευρώπης. Πριν πάρει ο Μυγιάκης το χρυσό στη Μόσχα. Τον Χολίδη τον ζούσα από το 1973 κάθε μέρα, γυμναζόμασταν μαζί.

Τι ξεχωριστό είχε;

Άκουγε και μάθαινε. Όπως ήταν και ο Μυγιάκης. Γι' αυτό είχαμε καλή ομάδα τότε. Τους μάντρωνα.

Τώρα γιατί έχει πέσει η πάλη;

Δεν θέλω να μιλήσω για τα βολέματα των επαγγελματιών προέδρων! Τις κουταμάρες με τους συλλόγους και την ομοσπονδία.

Τεχνική είχε πιο πολύ ο Χολίδης ή ψυχή;

Όλα τα είχε. Την τεχνική μπορεί να την έχεις, όμως αν δεν έχεις αντοχή στη διάρκεια του αγώνα που έχει μεγάλη καταπόνηση, δεν κάνεις τίποτα. Όταν παλεύεις με 250 σφυγμούς πρέπει τα χέρια να σφίγγουν. Σε άλλους λυγίζουν τα χέρια.

Διατηρούσατε επαφή τα τελευταία χρόνια με τον Χολίδη;

Είχε χαθεί ο Μπάμπης. Θα σου το πούνε και άλλοι αυτό.

Τι παιδί;

Πολύ καλός. Και ως άνθρωπος. Είχε ψυχάρα. Όλοι η ομάδα μας είχε ψυχάρα, όλη εκείνη η μεγάλη εθνική. Και κόντρα σε αντίπαλους μεγάλους που έπαιρναν και φάρμακα. Εμείς δεν παίρναμε τίποτα, μόνο μουρουνέλαιο. Και αγαμία!

Τι; Αγαμία; Φεύγουμε από τα του Χολίδη, δεν τα αφήνω αυτά να περνάνε έτσι. Πόσο καιρό πριν τους αγώνες αγαμία;

Είχα επιβάλει αγαμία ένα τρίμηνο πριν! Όταν πας για πόλεμο, έτσι είναι. Τους κατέβαζα για μπάνιο στη θάλασσα, και μετά ανεβαίναμε στα βουνά, στα 3-5 Πηγάδια ή στην Πάρνηθα. Συν τη σκληρή προπόνηση στην πάλη, πού να έχουν όρεξη για τέτοια μετά... Θεός σχωρέστον τον Μπάμπη, πάντα θα τον θυμόμαστε.

Στέλιος Μυγιάκης: «Αδελφός μου. Ήταν σκύλος»!

Φίλος σας ο Χολίδης;

Μόνο φίλος; Αδελφός! Μαζί μεγαλώσαμε στην πάλη. Κάθε μέρα ήμασταν μαζί. Κάθε μέρα γυμναζόμασταν μαζί. Χρόνια! Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ήμασταν σαν αδέρφια. Στο να φτάσω να πάρω χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, έπαιξε ρόλο το ότι γυμναζόμουν κάθε μέρα με τέτοιους μεγάλους αθλητές.

Τι ειδικό ταλέντο είχε;

Ψυχή! Αυτό που σου είχα πει στη μεγάλη συνέντευξη, ότι χωρίς ψυχή δεν γίνεσαι πρωταθλητής. Έχει πολύ πόνο το αγώνισμα. Ο Μπάμπης ήταν σκύλος! Σκύλος με την καλή έννοια, δεν άφηνε τον αντίπαλο να ανασάνει ως το τέλος. Ήταν από τους μεγαλύτερους αθλητές της Ελλάδας, όχι μόνο της πάλης.

Φτωχόπαιδο σαν εσάς;

Ναι, ήρθε 8-9 χρονών στην Ελλάδα από την Τανσκένδη, Καζακστάν, από ένα χωριό. Φτώχεια μεγάλη μέχρι να ορθοποδήσουν. Αλλά δεν ήταν Ρωσοπόντιος, μην τον γράψεις έτσι. Ήταν Πόντιος. Έλληνας.

Είχε κάποιο πρόβλημα υγείας;

Τίποτα δεν είχε. Εκεί που έκανε μπάνιο στο σπίτι του, δεν αισθάνθηκε καλά, έπεσε κάτω. Πήγαν τα παιδιά του, αλλά...

Πόσα παιδιά;

Ένα αγόρι 20 χρονών και ένα κορίτσι 14 χρονών αν θυμάμαι καλά. Μίλησα με τα παιδιά του Μπάμπη και τη γυναίκα του.

Οικονομικά πώς ήταν;

Είχε πάρει σύνταξη από την αστυνομία. Δεν μιλάγαμε για οικονομικά ποτέ με τον Μπάμπη.

Τι παιδί;

Από τα καλύτερα παιδιά- και λίγο είναι αυτό που λέω. Δεν μπορώ να περιγράψω τι παλικάρι ήταν. Από τα καλύτερα. Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος. Ήταν από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών.

Είχε κάποιο πολύ δυνατό σημείο στην πάλη;

Ναι, είχε ένα κόλπο όπως και ο Γαλακτόπουλος. Όπως τους έπνιγε ο Πέτρος, τους έπνιγε και ο Μπάμπης έτσι.

Πώς λέγεται αυτό το κόλπο;

Καφακόλ. Χέρι-κεφάλι, μια λαβή από τις καλύτερες.

Γιώργος Χατζηιωαννίδης: «Το μεγαλύτερο ατού του; Ποντιακή καρδιά! Στα ποντιακά μιλάγαμε οι δυο μας»

Το 1980 στη Μόσχα, η ελληνική πάλη έζησε μεγάλες στιγμές. Εσείς πήρατε χάλκινο μετάλλιο στην ελευθέρας και ο Μυγιάκης χρυσό στην ελληνορωμαϊκή. Το περιμένατε;

Στην προηγούμενη Ολυμπιάδα μου είχαν κλέψει το μετάλλιο! Και αντί να το πάρω το 1976 που το άξιζα, το πήρα στην επόμενη Ολυμπιάδα που είχα πάει πιο πολύ για να κάνω εγχείριση! Δεν είχα πάει στη Μόσχα τόσο για να αγωνιστώ όσο για να βρω μία γιατρό εξπέρ στους χιαστούς, την έλεγαν Μιλόνοβα! Πήρα μετάλλιο με κομμένους χιαστούς.

Ποιο ήταν το δυνατότερο στοιχείο του Μπάμπη Χολίδη;

Είχε ποντιακή καρδιά! Έμπαινε μέσα στον αγώνα και δεν καταλάβαινε τίποτα! Έμπαινε έχοντας μόνο στο μυαλό του τη νίκη.

Σας ακούω πώς μιλάτε, έχετε την ποντιακή προφορά. Πόσο χρονών ήρθατε στην Ελλάδα;

15 χρονών.

Και πότε γνωρίσατε τον Μπάμπη;

Τον επόμενο χρόνο! 15 χρονών ήρθα στην Ελλάδα από το Καζακστάν, στα 16 γνώρισα τον Μπάμπη ο οποίος είχε έρθει από το χωριό Καμεντέρν στο Ουζμπεκιστάν. Από το 1968 λοιπόν προπονιόμασταν μαζί ως το 1980 που σταμάτησα! Ξέχασα να σας πω πριν ότι το μετάλλιο που πήρα στη Μόσχα ήταν το πρώτο μετάλλιο που πήρε ποτέ η Ελλάδα στην ελευθέρας σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όταν τον πρωτογνωρίσατε σε ποια γλώσσα μιλάγατε οι δυο σας;

Στα ποντιακά μόνο! Αργότερα έμαθα τα ελληνικά.

Τι παλικάρι ήταν ο Χολίδης;

Ήταν άνθρωπος. Δεν ξέρω τι και πώς μάς τον πήρε μακριά...

Πού ζείτε τώρα;

Στην Καλλιθέα.

Εκείνος που έμενε;

Αχαρνές.

Βλεπόσασταν;

Τον τελευταίο καιρό είχε χαθεί, είχε απογοητευτεί, είχε κλειστεί στον εαυτό του...

Δημήτρης Θανόπουλος: «Ήταν πάρα πολύ φιλότιμος»

Προπονιόσασταν μαζί με τον Χολίδη πολλά χρόνια.

Όχι μόνο στην Εθνική αλλά και στον Εθνικό, όταν πήγα εγώ εκεί ο Μπάμπης ήταν ήδη φτασμένος αθλητής. Ήμασταν μαζί στην Εθνική από το 1978 ως το 1988. Ήμασταν φίλοι.

Τι ξεχωριστό είχε;

Ήταν μαχητής. Και αξιόλογος άνθρωπος. Ήταν πεισματάρης, ήταν αγωνιστής. Και γνώριζε πολύ καλά την πάλη. Ήταν από πολύ μικρός στις παλαίστρες.

Γιατί έχει πέσει τόσο πολύ η πάλη;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω, έχω να ασχοληθώ από το 2000.

Όταν πήρατε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984, σας περίμεναν; Ή ήταν μεγάλη έκπληξη;

Για τους άλλους ίσως ήταν έκπληξη, εγώ όμως ήξερα ότι είχα προετοιμαστεί πολύ καλά και ότι θα κατάφερνα κάτι καλό. Δεν ήξερα ότι θα έπαιρνα μετάλλιο γιατί μιλάμε για κάτι πολύ δύσκολο, αλλά πίστευα ότι θα πήγαινα καλά. Γυμναζόμασταν όλοι μαζί, όλη η σπουδαία φουρνιά της ελληνικής πάλης, ο Στέλιος, ο Πέτρος, ο Μπάμπης.

Πείτε μου ένα χαρακτηριστικό που είχε ο Μπάμπης.

Πάρα πολύ φιλότιμος. Πάντα να κεράσει. Είχε μεγάλη καρδιά.

Κι ενώ ήταν φτωχός.

Ε βέβαια, Πόντιος ήταν, από πολυμελή οικογένεια, ήρθαν από την Τασκένδη εδώ, περάσανε δύσκολα χρόνια. Αλλά ήταν ψυχάρα. Και πολύ ήρεμος μέσα στην παλαίστρα. Παρ' ότι ήταν τσαμπουκάς και αγωνιστής. Ήξερε καλά την πάλη από μικρός. Ήξερε πού θα τοποθετηθεί. Ήταν και έξυπνος άνθρωπος. Θα πω κάτι και δεν το λέω τώρα που τον χάσαμε, το έχω πει από παλιότερα: Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών στην Ελλάδα, και εννοώ σε όλα τα αγωνίσματα.