Αυτό το Κύπελλο ήταν και του Μιλουτίνοβ και του Χάκετ και δεκάδων άλλων...

Η ομάδα του Μαρτίνς πέρασε από τον Βόλο, δύσκολα όπως αναμενόταν, και σε συνδυασμό με την ισοπαλία του ΠΑΟΚ στο «Κλ. Βικελίδης» αποσπάστηκε 11 βαθμούς από τη δεύτερη θέση στη μάχη (;) του τίτλου και ενόψει πλέι οφ. Για όσους εξακολουθούν να μην ικανοποιούνται (δικαίως) από το θέαμα που προσφέρουν οι «ερυθρόλευκοι» και να παραπονιούνται δημοσίως, καταλήγοντας στον ίδιο φταίχτη -τον Μαρτίνς-, μία και μόνο επισήμανση: έτσι θα πάει μέχρι το τέλος. Και από τη στιγμή που είμαστε στο δείλι του Φλεβάρη και ο Ολυμπιακός είναι μέσα και στους τρεις στόχους του, οποιαδήποτε υποψία βελτίωσης θα θυσιάζεται πλέον για το αποτέλεσμα (επίσης δικαίως).

Ποιος θα «χαλαστεί» αν ο Ολυμπιακός πετάξει έξω την Αταλάντα παίζοντας όπως στη Λεωφόρο ή στην Τούμπα; Ποιος θα πει «ναι μεν, αλλά...»; Ρητορικό το ερώτημα, αφού όλο και κάποιος θα εμφανιστεί να υποβαθμίσει την ομάδα που έχει μείνει έξω από το Τσάμπιονς Λιγκ την τελευταία τριετία από Ρεάλ, Παρί και την κάτοχο του Γιουρόπα, τη Βιγιαρεάλ. Όπως συμβαίνει, άλλωστε, και στο πρωτάθλημα - με μια δόση αλήθειας εν προκειμένω. Ακόμα και αυτόν τον Ολυμπιακό ποιος μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια; Να τον κοντράρει σε 90 λεπτά αγώνα, ίσως. Σε διάρκεια σε μία σεζόν; Κανείς. Γι' αυτό και στα πλέι οφ η διαφορά την οποία θα πάρει μαζί του ως κληρονομιά ο Ολυμπιακός περισσότερες πιθανότητες έχει να αυξηθεί, παρά να μειωθεί. Άραγε, απ’ όσους αναθεμάτιζαν βλέποντάς τον να κερδίζει την ΑΕΚ στο 85' και τον Βόλο στο 81' με αυτό το αποκρουστικό ποδόσφαιρο, πόσοι θα επέλεγαν μια καλή εμφάνιση από το καλό αποτέλεσμα; Την απάντηση την έχετε, όπως την έχει και ο Ολυμπιακός όταν στριμώχνεται στα σχοινιά. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε το ωραίο ούτε το άσχημο. Και επί της παρούσης δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό τόσο πιο... ανώδυνη θα είναι η συνέχεια.

Έντεκα και στο μπάσκετ. Κύπελλο μετά από 11 χρόνια. Ο τίτλος που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στην Κρήτη ήταν κάτι περισσότερο από ένα Κύπελλο ή κυπελλάκι - όπως είθισται να χαρακτηρίζεται και να υποβαθμίζεται ο δεύτερος τη τάξει θεσμός της χώρας. Κάθε εγχώριος τίτλος που κατακτά ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη νίκη. Του ίδιου και του αθλήματος. Και αυτό το Κύπελλο δεν είναι μόνο του Ντόρσεϊ, του Σλούκα, του Ουόκαπ και του Μπαρτζώκα. Είναι και του Μιλουτίνοβ και του Χάκετ και του Σφαιρόπουλου και εκατοντάδων άλλων που βίωναν στο πετσί τους... αλλαγές κανονισμών από παιχνίδι σε παιχνίδι, όλο και περισσότερες, όταν αντιμετώπιζαν μία συγκεκριμένη ομάδα.

Που έβλεπαν να… ζωντανεύουν παραβολές του Ιησού σε συγκεκριμένη έδρα και π.χ. Λιθουανοί παίκτες να περπατούν, όπως Εκείνος στο νερό, χωρίς να τους καταλογίζονται παραβάσεις. Που άκουγαν απειλές έξω από τα αποδυτήρια. Και τόσα άλλα, αμέτρητα σε αριθμό και ένταση, τα οποία συσσωρεύτηκαν και εκτονώθηκαν μέσα από την απόφαση των αδερφών Αγγελόπουλων και δημιούργησαν αυτό το «θηρίο» που απολαμβάνουν σήμερα οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και αδημονούν να ανοίξει το ΣΕΦ για να αποθεώσουν στα πρόσωπα του Τζόι, του Κώστα, του Τόμας, του Γιώργου... τον Νίκολα, τον Ντάνιελ, τον Γιάννη και δεκάδες άλλους. Γιατί αυτό το Κύπελλο είναι το ελάχιστο για όσα συνέβησαν πριν από σχεδόν τρία χρόνια. Ας είναι τουλάχιστον η αρχή...