Άλεξιτς στο ΦΩΣ: «Αυτή η αβεβαιότητα με σκοτώνει»

Η έξαρση του κορονοϊού, τα μέτρα που πάρθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις και οι πτήσεις που έχουν ακυρωθεί σε όλο τον κόσμο έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε ανθρώπους που βρίσκονται μακριά από την οικογένειά τους και «παλεύουν» μόνοι τους. Ένας εξ αυτών είναι και ο Μίλοραντ Άλεξιτς. Ο 32χρονος Σέρβος προπονητής πόλο παραμένει εδώ και ενάμιση μήνα αποκλεισμένος στην Τασκένδη και δεν μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του και την οικογένειά του. Τη σύζυγό του και τις δυο του κόρες! Ο προπονητής της εθνικής ομάδας του Ουζμπεκιστάν στις γυναίκες μίλησε στο «ΦΩΣ» για την περιπέτειά του, το πώς αντιμετωπίζει την κατάσταση αλλά και την υδατοσφαίριση και τα προβλήματα που ο ίδιος βλέπει να έρχονται όταν τελειώσει ο... εφιάλτης με τον κορονοϊό.

«Η γυναίκα μου και οι κόρες μου απέχουν 5.000 χιλιόμετρα»

Ο Μίλοραντ Άλεξιτς βρισκόταν στο Ουζμπεκιστάν, όταν είχαμε την έξαρση του κορονοϊού σε όλη την Ευρώπη. Προετοίμαζε τις κοπέλες για το προολυμπιακό τουρνουά στην Τεργέστη, εκεί όπου θα λάμβανε μέρος και η εθνική μας ομάδα των γυναικών. Ο 32χρονος Σέρβος όμως βρέθηκε από την προετοιμασία για το Τόκιο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες να ψάχνει για σπίτι! Το προολυμπιακό τουρνουά ακυρώθηκε, αλλά τη στιγμή που εκείνος ήταν έτοιμος να επιστρέψει σπίτι του ακυρώθηκαν οι πτήσεις και έκτοτε παραμένει αποκλεισμένος στην Τασκένδη. «Νιώθω καλά σωματικά. Είμαι καλά στην υγεία μου. Έκανα δύο φορές το τεστ για τον κορονοϊό και ήταν αρνητικό. Ευτυχώς. Είναι ψυχολογικά δύσκολο για μένα όλο αυτό. Δεν είμαι συνηθισμένος να μένω κλειδωμένος στους τέσσερις τοίχους για 40 ημέρες και το ερώτημα είναι πόσο θα παραμείνει αυτή η κατάσταση.

Το πιο δύσκολο για μένα είναι ο χωρισμός από την οικογένειά μου. Η γυναίκα μου και οι δύο κόρες μου απέχουν 5.000 χιλιόμετρα και δεν μπορώ να τις βοηθήσω καθόλου. Επίσης, δεν έχουν βγει από το σπίτι για 40 ημέρες επειδή δεν πρέπει να διακινδυνεύσουμε να μολυνθεί κάποιος. Συνήθιζα να είμαι μακριά από το σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά αυτή η αβεβαιότητα σκοτώνει. Έχουμε συνεχόμενες αναβολές στο άνοιγμα του αεροδρομίου και απλά δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να πάω σπίτι! Η Ομοσπονδία του Ουζμπεκιστάν βοηθάει όσο μπορεί, αλλά δεν ξέρει τίποτα. Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για όλους. Τα πάντα ακυρώνονται. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσουν όλα» μας είπε ο Μίλοραντ Άλεξιτς.

Από το μυαλό στο Τόκιο, χωρίς στέγη!

Ζητήσαμε από τον προπονητή της εθνικής ομάδας του Ουζμπεκιστάν να μας μιλήσει για την κατάσταση στη χώρα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. «Για τις περιπέτειές μου εδώ νομίζω ότι θα χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο χώρο και ώρα για αυτήν τη συνέντευξη. Τώρα καταλαβαίνω τι μπορεί να κάνει ο πανικός στους ανθρώπους. Η ιστορία της καραντίνας ξεκίνησε για όλους όσοι ήρθαν στη χώρα του Ουζμπεκιστάν από το εξωτερικό. Από όλες τις χώρες του κόσμου. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε το τσίρκο. Οι άνθρωποι άρχισαν να με αποφεύγουν επειδή καταλαβαίνουν από όσα βλέπουν στην τηλεόραση ότι οι ξένοι μεταφέρουν τον κορονοϊό! Το πρώτο ξενοδοχείο έκλεισε.

Ήμουν ο μοναδικός που έμενα εκεί. Ύστερα από δύο ημέρες το ίδιο συμβαίνει και με το δεύτερο ξενοδοχείο. Κατέληξα να νοικιάσω ένα διαμέρισμα και μετά κόλαση. Οι γείτονες που δεν ήταν ξένοι στο κτίριο έστειλαν την αστυνομία και διαμαρτυρήθηκαν έως ότου με διώξουν από το κτίριο. Τέλος, με την τέταρτη φορά, βρήκα ένα διαμέρισμα μέσω ενός αστυνομικού και κανείς δεν με αγγίζει εδώ. Πρέπει να τονίσω ότι οι Ουζμπέκοι είναι γνωστοί για τη φιλοξενία τους και το πόσο φιλικοί είναι. Σοκαρίστηκα λοιπόν με αυτό, αλλά όπως είπα και πριν τώρα καταλαβαίνω τι μπορεί να κάνει ο πανικός στους ανθρώπους».

Ο χρόνος που δεν κυλάει

Για το πώς ζει ο ίδιος στο σπίτι, μόνος του, μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, μας είπε: «Ο χρόνος εδώ δεν περνάει. Λες και έχει σταματήσει. Έχω κοιμηθεί τρεις φορές, έχω φάει έξι μέσα σε μια ημέρα, αλλά είναι ακόμα… σήμερα. Κυριολεκτικά είναι σαν να μην περνάει η μέρα! Έχουμε προπόνηση στο διαδίκτυο κι αυτό κάπως συντομεύει την ημέρα στο σπίτι».

Οι χειρότεροι Ολυμπιακοί Αγώνες και το οικονομικό χτύπημα

Η κουβέντα μας φυσικά με τον Σέρβο τεχνικό πήγε στο πόλο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη μετάθεσή τους και την επόμενη μέρα για την υδατοσφαίριση. «Συμφωνώ με την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων. Φοβάμαι όμως ότι η καθυστέρηση ενός έτους δεν είναι αρκετή. Υπάρχουν πολλά πράγματα, καταστάσεις και γεγονότα που χρειάζονται επεξεργασία και οι ομάδες ξεκινούν από το μηδέν. Όλοι προπονούμαστε στο σπίτι, αλλά το περιβάλλον μας είναι το νερό, η μπάλα, η ομάδα. Πιστεύω ειλικρινά ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2021 θα είναι οι χειρότεροι στην Ιστορία. Ελπίζω και εύχομαι να κάνω λάθος. Νομίζω ότι η επόμενη περίοδος θα είναι πολύ δύσκολη για τα αθλήματα γενικά και ειδικότερα για την υδατοσφαίριση.

Πρόκειται για ένα άθλημα όχι καλά αμειβόμενο και αυτή η οικονομική κρίση που έρχεται μετά την επίθεση του κορονοϊού θα μας χτυπήσει. Δυστυχώς, νομίζω ότι θα παίξουν πλέον οι παίκτες και οι προπονητές για την αγάπη τους προς το άθλημα. Σε επαγγελματικό επίπεδο τα πράγματα είναι δύσκολα στο πόλο. Πρέπει να προπονούμαστε έξι ώρες την ημέρα και από τα κέρδη στο πόλο δεν μπορείς να ζήσεις. ‘Ισως περίπου το 5% των παικτών μπορεί. Ελπίζω κι εδώ να κάνω λάθος και να μη συμβεί αυτό» είπε ο Άλεξιτς και στη συνέχεια αναφέρθηκε στα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στην Ουγγαρία με τη διάλυση της Όρβοσι: «Παρακολουθώ τι συμβαίνει από το διαδίκτυο. Αυτό που έγινε στην Ουγγαρία με την αποχώρηση του χορηγού θα γίνει και σε άλλες χώρες και σε άλλες ομάδες. Προσεύχομαι στον Θεό ότι αυτό δεν θα πάρει πολύ και ότι οι εταιρείες θα ανακάμψουν και οι χορηγοί θα επιστρέψουν στα κλαμπ».

Για τις εθνικές ομάδες και το πώς θα κινηθούν οι ομοσπονδίες και οι προπονητές, ο Μίλοραντ Άλεξιτς τόνισε πως «θεωρώ πως υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις στις εθνικές ομάδες από ό,τι στα κλαμπ. Οι ομοσπονδίες λειτουργούν σύμφωνα με ένα σχέδιο και ένα πρόγραμμα. Αυτό σημαίνει πως οι ομάδες χρηματοδοτούνται από το κράτος κυρίως και αναμένουν αυτά τα χρήματα για να κινηθούν για το επόμενο διάστημα. Όλα αυτά είχαν προγραμματιστεί από τον περασμένο Νοέμβριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την προετοιμασία. Τώρα δεν είναι εύκολο να αλλάξεις όλα τα προγράμματα και τα οικονομικά σχέδια που έχουν γίνει εδώ και μήνες».

«Τα κορίτσια είναι αφοσιωμένα»

Για το πώς ζει ένας Σέρβος προπονητής την προπόνηση με τα κορίτσια του Ουζμπεκιστάν, ο Μίλοραντ Άλεξιτς ήταν ξεκάθαρος λέγοντας: «Κατά κάποιον τρόπο αυτή η κατάσταση μας ταιριάζει. Όλοι ξεκινούν από το μηδέν τώρα. Το Ουζμπεκιστάν δεν είναι χώρα με παράδοση στην υδατοσφαίριση και ειδικά δεν είναι χώρα με παράδοση στο πόλο γυναικών. Δεδομένου ότι το 96% της χώρας είναι μουσουλμάνοι. Τα κορίτσια που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν το άθλημα της υδατοσφαίρισης είναι αφοσιωμένα, υπάκουα, εργατικά και καταλαβαίνουν γρήγορα αυτά που θέλω. Έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών και θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να προετοιμαστούμε για τις επόμενες διοργανώσεις. Έχουμε τα προσόντα ακόμη και να κάνουμε την έκπληξη».

«Τα παιδιά μου πιστεύουν πως η Ελλάδα είναι η θάλασσα»

Για τη χώρα μας και τη γυναικεία υδατοσφαίριση μάς είπε πως «λατρεύω την Ελλάδα και ίσως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Είμαστε αδέλφια. Ορθόδοξα αδέλφια. Τη γυναίκα μου τη γνώρισα στην Ελλάδα. Οι κόρες μου πιστεύουν ότι η θάλασσα είναι η Ελλάδα. Έχετε πολλά κλαμπ, σε άνδρες και γυναίκες. Οι γυναικείες ομάδες είναι παρόμοιες, εκτός φυσικά από τον Ολυμπιακό που βρίσκεται πιο ψηλά. Αντιμετωπίσαμε το περασμένο καλοκαίρι σχεδόν όλες τις ελληνικές ομάδες για την προετοιμασία μας και μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζαν, ο αριθμός των παικτριών στην προπόνηση. Καταλαβαίνεις πως λατρεύουν την υδατοσφαίριση και το κάνουν καλά αυτό. Τις περισσότερες φορές παίξαμε εναντίον της Γλυφάδας και του Εθνικού. Μου δίνεται η ευκαιρία μέσα από τη συνέντευξη να πω ένα [γεια] σε όλους τους προπονητές και τις παίκτριες που ήμασταν μαζί το περασμένο καλοκαίρι.

Προπονηθήκαμε για έναν μήνα και με την ομάδα ανδρών του Απόλλωνα Σμύρνης και είδα ότι τα πήγε πολύ καλά στο πρωτάθλημα. Αν ήθελα να ζήσω και να εργαστώ κάπου μακριά από τη Σερβία, σίγουρα θα ήταν η Ελλάδα! Όσον αφορά την εθνική ομάδα γυναικών της Ελλάδας, υπάρχει μια μικρή πτώση καθώς, όπως και σε όλο τον κόσμο, οι παίκτριες ηλικίας 24 έως 28 ετών σταματούν να προπονούνται. Εκείνα τα χρόνια σταματούν την προπόνηση και οι σύλλογοι δεν μπορούν να τις κρατήσουν. Δεν είναι εύκολο».

«Έχετε πολλούς παίκτες μας»

Ο Μίλοραντ Άλεξιτς αναφέρθηκε και στους συμπατριώτες του που παίζουν στη χώρα μας. «Έχετε στην Ελλάδα πάρα πολλούς παίκτες δικούς μας. Δεν μιλάω μόνο για τους αθλητές από τη Σερβία. Όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό και παίζουμε, όλοι οι πρώην Γιουγκοσλάβοι είναι παίκτες δικοί μας! Πολύ καλός μου φίλος είναι ο Σλοβένος, ο Νάστραν, που έπαιξε στην Ελλάδα» σχολίασε ο Άλεξιτς, ο οποίος πέρσι όταν ήρθε στη χώρα μας φυσικά είχε την ευκαιρία να τα πει και με τον «ερυθρόλευκο» Στέφαν Μίτροβιτς.

Η αγάπη του για Ερυθρό Αστέρα και Ολυμπιακό

Ο 32χρονος Σέρβος προπονητής είναι οπαδός του Ερυθρού Αστέρα και του Ολυμπιακού, όπως μας είπε. «Τα αδέρφια μου κι εγώ είμαστε οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα και φυσικά του Ολυμπιακού. Orthodox Brothers Club. Προσπαθώ να μαθαίνω τα νέα και τα αποτελέσματα και των δύο ομάδων και φυσικά να πηγαίνω στο γήπεδο όταν μπορώ. Πέρσι όταν παίξαμε στο Βελιγράδι εγώ ήμουν εδώ στην Αθήνα» τόνισε ο Άλεξιτς και όταν του είπαμε για τις φωτογραφίες που έχει στον προσωπικό του λογαριασμό, μας απάντησε: «Πού να δεις στο σπίτι φωτογραφίες που έχω από παιχνίδια του Ερυθρού Αστέρα και του Ολυμπιακού. Δυστυχώς δεν είμαι σπίτι μου για να σου στείλω. Όταν επιστρέψω».

Για τους παίκτες που ξεχωρίζει, ο Σέρβος τεχνικός μάς είπε ότι «από τον Ολυμπιακό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ξεχωρίζω τον Βαλμπουενά και τον Σπανούλη. Ειδικά ο Σπανούλης είναι Θεός. Δέκα χρόνια συνεχόμενα εκεί. Στην κορυφή. Από τον Ερυθρό Αστέρα ο καλύτερος είναι ο Μπεν. Ο επιθετικός που πήραμε από τον Ολυμπιακό».