Το πόλο που δεν παίζεται με… τσαρούχια και φουστανέλα!

Τα φιλικά που έδωσε η Εθνική στις ΗΠΑ πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αποτέλεσαν ένα πρώτο σοβαρό δείγμα. Η πρεμιέρα στην Κορέα και ο τρόπος που χάσαμε από τις Ισπανίδες, μας έδειξαν αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Επιβεβαιώθηκε πως η «γαλανόλευκη» δεν ήταν έτοιμη για το συγκεκριμένο μεγάλο τουρνουά.

Η νίκη επί της Κίνας και η πρόκριση στον προημιτελικό, έδωσε φυσικά την ευκαιρία σε κάποιους να μιλήσουν για βιαστικά συμπεράσματα, ύστερα από μια κακή εμφάνιση στην πρεμιέρα και για κριτική που δεν αξίζει σε μια ομάδα που έχει προσφέρει τόσες χαρές.

Τη συνέχεια τη γνωρίζετε όλοι. Ήττα με 15-5 από τις ΗΠΑ και αποκλεισμός από την τετράδα και νέα ήττα ή για να ακριβολογούμε νέα συντριβή από τη Ρωσία, με 13-4. Δικαιολογίες εάν θέλουμε να ψάξουμε θα βρούμε. Δεν παίζονται οι Αμερικανίδες, υπήρχε απογοήτευση και κούραση στο ματς με τη Ρωσία. Επηρεαστήκαμε από το κακό ξεκίνημα με την Ισπανία την πρώτη μέρα της διοργάνωσης (14-4).

Σαφώς και ισχύουν τα παραπάνω, αλλά θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε στην Ελλάδα, πως το πόλο όπως και τα άλλα αθλήματα δεν παίζονται με… τσαρούχια και φουστανέλα. Λατρεύουμε να πανηγυρίζουμε και όταν έρχονται οι «σφαλιάρες» πρέπει να θυμόμαστε τι έγινε το 1987, το 2004 και το 2011 και το 2017.

Τα πράγματα είναι απλά. Η «γαλανόλευκη» δεν πατούσε καλά και πριν από το Παγκόσμιο και αυτό βγήκε και στην Κορέα. Η Εθνική μας έδωσε τρία μεγάλα παιχνίδια (Ισπανία, ΗΠΑ, Ρωσία) και τα έχασε και τα τρία με κάτω τα χέρια και με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι το χειρότερο. Χάθηκαν τα ματς χωρίς να παλέψει η Εθνική. Χωρίς να βγει αντίδραση.

Μια πρώτη περίοδος…πεταμένη στα σκουπίδια και μετά τρέχουμε ή για την ακρίβεια κολυμπάμε μπας και το μαζέψουμε. Κι όταν δεν γίνει αυτό, αφήνουμε τις Ισπανίδες, τις Αμερικανίδες και τις Ρωσίδες να περνάνε από… πάνω μας χωρίς να δώσουμε μια ποινή που να την αισθανθεί ο αντίπαλος. Την ίδια ώρα που οι Ασημάκη, Ξενάκη στα δυο μέτρα δέχονταν…μπουνιές και κλωτσιές κι ας είχαν κριθεί τα πάντα στα τρία αυτά παιχνίδια. Ενόχλησε και ενοχλεί η εικόνα της Εθνικής μας στην Κορέα. Όχι οι ήττες αλλά η παράδοση άνευ όρων.

Δεν είναι τραγικό να χάνεις από μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος με τεράστια παράδοση. Είναι όμως απαράδεκτο, η συγκεκριμένη Εθνική να χάνει με αυτό τον τρόπο και με αυτές τις διαφορές από ομάδες που μέχρι και πριν από λίγους μήνες, τις κέρδιζε!

Για αυτό και υπάρχει σκεπτικισμός και για αυτό θα πρέπει να εντοπιστεί το πρόβλημα και θα εντοπιστεί. Ακολουθεί η Ολυμπιακή χρονιά και η «γαλανόλευκη» θα έχει δύσκολο έργο στην προσπάθειά της να πάει στο Τόκιο και να βρεθεί στο μεγάλο ραντεβού του αθλητισμού ύστερα από 12 χρόνια. Μετά το 2008 (Πεκίνο), η Εθνική μας δεν έχει λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Όλοι ξέρουν πως με εμφανίσεις ανάλογες με αυτές που είδαμε στον Κορέα δεν πάμε πουθενά. Ούτε φυσικά με...τσαρούχια, φουστανέλες και αναμνήσεις από το ένδοξο παρελθόν. Δεν θα καθίσουν να χάσουν οι Ιταλία, Ρωσία, Ουγγαρία, Ολλανδία γιατί εμείς πήραμε το χρυσό το 2011 στη Σαγκάη ή γιατί πέρσι ήμασταν στον τελικό της Ευρώπης. Όλες οι ομάδες μπαίνουν στο νερό για να κερδίσουν.

Αυτό πρέπει να κάνει και η Εθνική μας, όταν θα έρθουν τα κρίσιμα παιχνίδια.

Να έχει πλάνο, στρατηγική, όραμα και φυσικά παίκτριες έτοιμες να…πεθάνουν στο νερό για να πετύχουν.

Και όχι να κοιτούν τις Στέφενς, Προκοφίεβα και Εσπάρ να τις περνάνε σαν σταματημένες…