Μην στεναχωριέσαι που φεύγεις, να χαίρεσαι που το έζησες

Αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό το 2011 και κανένας δεν περίμενε πως μέσα σε λίγα χρόνια θα ανάγκαζε τους φίλους του Θρύλου να «ξεχάσουν» τους σπουδαίους φουνταριστούς Πλατανίτη, Βλοντάκη, Αφρουδάκη που φόρεσαν το σκουφάκι της ομάδας του Πειραιά.

Ο Κώστας Μουρίκης για 12 χρόνια έζησε το όνειρό του. Στα χέρια του Θοδωρή Βλάχου μεταμορφώθηκε σε μια «πολεμική μηχανή». Έναν φουνταριστό σύγχρονο που τα έκανε όλα μέσα στο νερό. Για αυτό άλλωστε υποχρέωσε την Προ Ρέκο να τα «σκάσει» το 2018 για να τον κάνει δικό της, πριν εκείνος την «πληγώσει» στο φάιναλ 8 της Γένοβας με τον Ολυμπιακό να κάνει το τρεμπλ.

Ο κόσμος, τα συνθήματα, οι συμπαίκτες του, το τεχνικό επιτελείο και φυσικά ο πρόεδρος Μιχάλης Κουντούρης χωρίς να τον «τρελάνουν» κατάφεραν μέσα σε λίγο διάστημα να τον πείσουν να πάρει πίσω τη συμφωνία με τη... Ρεάλ Μαδρίτης του πόλο για να συνεχίσει να παίζει στην ομάδα του Πειραιά. Στην οικογένεια του Ολυμπιακού που τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή αλλά κι εκείνος έδωσε τα πάντα.

Ποτέ δεν κορόιδεψε. Τραυματίας, άρρωστος, με ένα χέρι, με ένα πόδι. Ο Κώστας Μουρίκης ήταν εκεί και θα είναι φυσικά για πάντα στις καρδιές όλων των Ολυμπιακών που ξέρουν να εκτιμούν και να υποκλίνονται στις αξίες. Γιατί ο Κώστας Μουρίκης ήταν και παραμένει μια μεγάλη αξία για την ελληνική υδατοσφαίριση.

Ένας τίμιος γίγαντας. Ένας παίκτης που θα μπορούσε πολύ εύκολα να… πουλήσει οπαδιλίκι αλλά ήθελε και θέλει να τον εκτιμούν και να τον χειροκροτούν για τον τρόπο παιχνιδιού του, την αγάπη του για τον σύλλογο και τον χαρακτήρα του.

Ένα διαμάντι που έπαιξε 12 σερί χρόνια στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας και έβαλε κι αυτός πλάτη για να φτάσει ο Θρύλος στην κορυφή της Ευρώπης και να συγκαταλέγεται εδώ και χρόνια στις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος σε όλο τον κόσμο.