Αν τον σέβεσαι, τον διαλύεις!

Το δέλεαρ ενός νταμπλ ποτέ δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν, ούτε καν τον Ολυμπιακό, έστω κι αν μιλάμε για μια ομάδα που μόνο πεινασμένη δεν τη λες με 17 τέτοια στην ιστορία της. Ποιον θα χαλάσει όμως αν έρθει και το 18ο νταμπλ, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει χάσει τον δρόμο για τον Πειραιά από το 2015 και μετά; Πέντε χρόνια πάνε ταυτόχρονα και από το τελευταίο Κύπελλο που έπιασε λιμάνι. Για Ολυμπιακό δεν τα λες και λίγα…

Οπότε, όσο να ‘ναι, η πρόκληση ήταν μεγάλη για τους «ερυθρόλευκους» που έχουν κατακτήσει ουσιαστικά το φετινό πρωτάθλημα. Πρώτα όμως έπρεπε να ξεπεραστεί το εμπόδιο του ΠΑΟΚ και γι’ αυτό είχαν δώσει στον Ρέντη τόσο μεγάλη βαρύτητα στη ρεβάνς του Κυπέλλου στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Αποστολή εξετελέσθη και απομένει πλέον μόνο η ΑΕΚ να φράζει τον δρόμο της «αρμάδας» του Μαρτίνς προς το δεύτερο τη τάξει τρόπαιο.

Ξαναγυρνώντας στα πρώτα, τον «Δικέφαλο του Βορρά» θα πρέπει να… ευγνωμονεί ο Παναθηναϊκός που γλίτωσε από ένα ανεπανάληπτο ρεζιλίκι την Κυριακή στο Φάληρο. Διότι η… δουλειά για εκεί πήγαινε με βάση την εικόνα του πρώτου εικοσαλέπτου. Δύο εξαιρετικά γκολ -ειδικά το δεύτερο είναι για σεμινάρια «ξεκλειδώματος» κλειστών αμυνών-, αυτοματισμοί, επιθέσεις κατά κύματα, σφιχτές γραμμές, προσήλωση όλων στο τακτικό πλάνο, πρωτοβουλίες, ποιότητα, επίδειξη ανωτερότητας και κυριαρχίας. Με μία λέξη… μαγεία!

Σε αυτόν τον ασυγκράτητο ρυθμό από πλευράς γηπεδούχων κύλησε όλο το πρώτο μέρος. Και εκεί που λες «δεν μπορεί, σήμερα θα γράψει… πενταροεξάρα», έρχεται το δεύτερο ημίχρονο. Και σου φέρνει έντονα στη θύμηση το ματς της 6ης Νοεμβρίου 2016 στο ίδιο γήπεδο: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 3-0 στο ημίχρονο (σκόρερ Μποτία, Ελιουνούσι, Ιντέγε) με σαρωτική εμφάνιση. Πάρτι στις κατάμεστες εξέδρες, ανυπομονησία για «αιώνια σφαλιάρα» άνευ προηγουμένου κι όμως… Ο Θρύλος σταματά να παίζει στην επανάληψη και καταφέρνει να ξενερώσει τους οπαδούς του μετά από μια τεράστια νίκη (3-0) επί των «πρασίνων»!

Καρμπόν ήταν το κυριακάτικο ντέρμπι, χωρίς πάντως την απογοήτευση του φινάλε, διότι τότε μπήκε το τρίτο γκολ και υπήρξε κλασική ευκαιρία για τέταρτο, που «λείαναν» τις εντυπώσεις. Ο Ολυμπιακός εξασφάλισε πολύ νωρίς αυτό που κυνηγούσε, έπειτα όποτε ήθελε πατούσε γκάζι ή φρέναρε, στην ουσία έκανε πλάκα απέναντι στο «τριφύλλι» και διαχείριση δυνάμεων ενόψει ΠΑΟΚ. Εντάξει, συνέτριψε τον ΠΑΟ και με ένα επιπλέον 3-0, γιατί συντριβή θεωρείται ήττα με τρία γκολ διαφορά και πάνω. Ωστόσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χάθηκε μία ακόμα ευκαιρία του Ολυμπιακού να πετύχει ένα ιστορικό σκορ που θα συζητιόταν για τα επόμενα… 95 χρόνια, όσων ετών είναι ο Δαφνοστεφανωμένος Έφηβος! Όπως, ας πούμε, οι εξάρες του Νοεμβρίου 1932 (1-6, Κύπελλο) και του Φεβρουαρίου 1936 (6-1, πρωτάθλημα)!

Όταν πετυχαίνεις τον ιστορικό αντίπαλό σου σε φάση που είναι του χεριού σου, οφείλεις να τον διαλύεις. Διότι έτσι του δείχνεις ότι τον σέβεσαι και τον υπολογίζεις. Και ότι σκοπεύεις να του κόψεις τον βήχα ώστε να πάψει να αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία σου, για το οποίο τον θεωρείς ικανό. Δεν ρεζιλεύεις τους αντίπαλους παίκτες, γιατί κανείς δεν θα θυμάται μετά από 20-30 χρόνια ποιοι αγωνίζονταν τότε. Διασύρεις τη φανέλα, το έμβλημα, αυτά που αντιπροσωπεύει διαχρονικά το αντίπαλο δέος. Το αποτέλεσμα μένει στα κιτάπια.

Ό,τι γράφει η Ιστορία δεν ξεγράφει. Νόμος! Για ρωτήστε και τους οπαδούς της Φέγενορντ μετά το 10-0 από την Αϊντχόφεν τον Οκτώβριο του 2010…