«Ξαναζεσταμένος» Νταμπίζας

Ο Νίκος Νταμπίζας δούλεψε ως τεχνικός διευθυντής στον Παναθηναϊκό από τον Μάιο του 2013 έως τον Νοέμβριο του 2014. Μια από τις πιο βασικές δουλειές του τεχνικού διευθυντή είναι το μεταγραφικό πάρε-δώσε. Στο τέλος της ημέρας, το αν είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος, κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από το ποιους παίκτες έχει πάρει και ποιους παίκτες έχει δώσει.

Εξαρτάται, βέβαια και από το ποιος είναι αυτός που κρίνει και με τι κριτήρια κρίνει. Το αφεντικό μιας ομάδας, για παράδειγμα, προτάσσει συνήθως -αν όχι πάντοτε- το χρήμα. Δηλαδή, πόσα λεφτά θα κερδίσει από την αγοραπωλησία ενός ποδοσφαιριστή. Τον φίλαθλο, πάλι, δεν τον νοιάζει το πορτοφόλι του μεγαλομετόχου. Εκείνος θέλει να βλέπει θέαμα και να γεύεται νίκες.

Ο Νταμπίζας, στον ενάμιση χρόνο που ήταν τεχνικός διευθυντής στον Παναθηναϊκό- σε μια όχι και τόσο ρόδινη εποχή, που ωστόσο απέχει παρασάγγας από την άθλια σημερινή-αναμίχτηκε συνολικά σε καμιά 40αριά υποθέσεις αγοράς, πώλησης ή δανεισμού ποδοσφαιριστών.

Η πρώτη του χρονιά ήταν και η πιο δραστήρια. Το καλοκαίρι του ΄13 έφερε στον Παναθηναϊκό τον Νιγηριανό Ατζαγκούν έναντι 200 χιλιάδων περίπου ευρώ και τον Νίκο Καρέλη πληρώνοντας κάτι ψιλά στην Περμ. Συνολικά δεν ξόδεψε πάνω από 300.000 ευρώ. Τα άλλα ψώνια του ήταν ελεύθεροι παίκτες, όπως ο Μλάντεν Πέτριτς, ο Βίκτωρ Κλωναρίδης, ο Ντάνιελ Πράνιτς, ο Εμίρ Μπαϊράμι, ο Ισπανός Νάνο, ο Γιώργος Κουτρουμπής, ο Νταβίντ Μέντες, και ο Μάρκους Μπεργκ.

Ο τελευταίος (που δόθηκε κοψοχρονιά αργότερα) ήταν και η πιο βαρβάτη μεταγραφή του Παναθηναϊκού εκείνη την περίοδο. Βεβαίως, το ότι όλοι αυτοί αποκτήθηκαν ως ελεύθεροι δεν σημαίνει ότι ήρθαν και τζάμπα, αφού υπέγραψαν συμβόλαια με αποδοχές αρκετά καλές για τα δεδομένα της εποχής και ιδιαίτερα του Παναθηναϊκού.

Την ίδια περίοδο, προς μεγάλη ικανοποίηση του μεγαλομετόχου Γιάννη Αλαφούζου, ο Νταμπίζας έφερε στο ταμείο της ΠΑΕ τρία εκατομμύρια από την πώληση του Χάρη Μαυρία στη Σάντερλαντ, 800 χιλιάρικα από το ντιλ με την Ουντινέζε για τον Ορέστη Καρνέζη, 750 χιλιάρικα από την παραχώρηση του Λουτσιάνο Φιγκερόα στη Μαλαισία και 300 χιλιάρικα από την πώληση του Φουρλάνου στη Μπριζ.

Τη σεζόν 2014-15, κι ενώ είχε περάσει ο μήνας του μέλιτος στις σχέσεις του με τον Αλαφούζο, ο Νταμπίζας συνέχισε να ενισχύει το ταμείο της ΠΑΕ. Δυο εκατομμύρια έφερε από την πώληση του Στέφανου Καπίνο στη Μάιντζ. Από αυτά ελάχιστα έσπρωξε στην αγορά για παίκτες. Ο Ταβλαρίδης στοίχισε 50 χιλιάρικα. Οι υπόλοιποι που αποκτήθηκαν ήταν, είτε ελεύθεροι (Μπούρμπος, Στιλ, Νίνης), είτε δανεικοί (Μπούι, Μπερίσα, Σίλντενφελντ, Μαυρίας).

Τέσσερα χρόνια μετά, κανείς από όλους αυτούς δεν φοράει τη φανέλα με το τριφύλλι. Οι περισσότεροι πρόσφεραν ελάχιστα κι, επειδή ακριβώς πήραν και… ελάχιστα (από όσα είχαν συμφωνήσει), τρέχουν τώρα την ΠΑΕ στα δικαστήρια.

Ο Νταμπίζας πιάνει δουλειά στον Παναθηναϊκό στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του. Λεφτά δεν υπάρχουν -αλλά και να υπήρχαν ισχύει απαγόρευση μεταγραφών- παίκτες αξίας ελάχιστοι έχουν απομείνει, μείον βαθμοί υφίστανται μπόλικοι για την επόμενη σεζόν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν ξέρω τι μπορεί να πετύχει. Η ανάληψη καθηκόντων τεχνικού διευθυντή τούτη την εποχή στην ΠΑΕ ισοδυναμεί με αποστολή αυτοκτονίας. Από την άλλη, όμως, δεν παύει να αποτελεί και μια σανίδα σωτηρίας για τον Αλαφούζο ή όποιον άλλο τον διαδεχθεί…