Δεν πάει άλλο με τις κωμικοτραγικές αποφάσεις στη Super League...

Στο σημείο μηδέν έχει φτάσει πλέον το ελληνικό ποδόσφαιρο με όσα συμβαίνουν στο πρωτάθλημα. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνεννόηση όλων των υπευθύνων, από κάθε θεσμική ή άλλη θέση, προκειμένου να βρεθούν ουσιαστικές λύσεις, να υπάρξει κοινή απόφαση για ισονομία και αμοιβαία εμπιστοσύνη, να εφαρμόζονται οι νόμοι και οι κανονισμοί στο γήπεδο και έξω από αυτό, να μπορέσει το ίδιο το ποδόσφαιρο και το πρωτάθλημα να βρουν έναν άλλο δρόμο. Διότι τώρα οδεύουν ολοταχώς προς τον τοίχο και την καταστροφή.

Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που φωνάζει για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο κορυφής, με τις αποφάσεις των διοικούντων το ελληνικό ποδόσφαιρο και των ξένων τοποτηρητών. Και πάνω απ’ όλα, η πειραϊκή ομάδα «πατά» στο γεγονός ότι είναι αυτή που έχει τις περισσότερες διεθνείς διακρίσεις και ουσιαστικά η μοναδική που φέρνει βαθμούς για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ενώ, ασφαλώς, δεν είναι εκείνη που έχει προκαλέσει όλα αυτά τα προβλήματα. Αλλά ως ο κορυφαίος σε όλα τα επίπεδα σύλλογος της χώρας, πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί από την πλευρά του για να προστατεύσει το ίδιο το πρωτάθλημα.

Ένα πρωτάθλημα στο οποίο η χρήση του VAR έχει προκαλέσει περισσότερα προβλήματα αντί να λύσει όσα προϋπήρχαν της εφαρμογής του, ένα περιβάλλον τρόμου για τους διαιτητές που αποφάσισαν να επιταχύνουν τις διαδικασίες για την αποχή τους από τους αγώνες του πρωταθλήματος, ένα περιβάλλον αναξιοπιστίας με το πρόσφατο θέμα των σχέσεων ΠΑΟΚ - Ξάνθης που βρίσκεται υπό δικαστική έρευνα, ένα κλίμα αμηχανίας από πλευράς κυβέρνησης και φορέων του ποδοσφαίρου, είτε πρόκειται για την ελληνική ομοσπονδία είτε για τις διεθνείς.

Η συνάντηση των παραγόντων είναι επιτακτική, διότι είναι ξεκάθαρη η ανάγκη να βρουν έναν κοινό τόπο, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει το πρωτάθλημα. Να υπάρξει μια συμφωνία για το γενικότερο καλό, καθώς σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει σωτηρία.

Οι αλλαγές προσώπων σε καίριες θέσεις μοιάζουν επιβεβλημένες ώστε να μπορέσει να προχωρήσει κάπως η διαδικασία, όπως και η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση κάθε διένεξης που μπορεί να προκύπτει. Ακόμη και σε περιπτώσεις που είναι ακραίες, όπως συνέβη με το πρόσφατο παιχνίδι στον Βόλο.

Δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί υπό αυτές τις συνθήκες να υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο. Πέραν των παρεμβάσεων που απαραιτήτως πρέπει να πραγματοποιηθούν, αυτό που δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί είναι η διαρκής αντιπαράθεση πέραν των ορίων που προβλέπει ο αγωνιστικός ανταγωνισμός. Πάντοτε, φυσικά, υπήρχαν και θα υπάρχουν αδικίες και κόντρες, συνήθως εις βάρος των μικρότερων ομάδων και όχι των μεγάλων.

Εφόσον δεν μπορέσουν να συμφωνήσουν επί της ουσίας οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου για να διατηρήσουν ένα επίπεδο σεβασμού σε κάθε τομέα, αλλά και αν δεν αλλάξουν πρόσωπα και φορείς που αποδεδειγμένα έχουν αποτύχει στο έργο τους, τότε δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον. Δεν έχει και νόημα άλλωστε.

Παντού στην Ευρώπη υπάρχουν τέτοιου είδους κόντρες και παρατράγουδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν φτάσει στο οριακό σημείο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι η ώρα ευθύνης για όλους όσοι ασχολούνται με αυτό. Και οφείλουν να την επωμιστούν, ο καθένας στο μερίδιο που του αντιστοιχεί. Αλλιώς, αντίο…