«Βαριά η κληρονομιά του Αττίλιο»

Ο Αττίλιο ήταν ο οπαδός που έδινε παλιότερα το σύνθημα στη Θύρα 7. Γνωστός και αγαπητός σε όλο το οπαδικό κίνημα, ο Βασίλης Δουρίδας όπως είναι το κανονικό του όνομα είχε μεγαλώσει πολλές γενιές Ολυμπιακών.

Στις 11 Νοεμβρίου του 1994 ο Αττίλιο «έφυγε» από τη ζωή έπειτα από οξύ πνευμονικό οίδημα. Τη θέση του στην Θύρα 7 παίρνει ο Νίκος Στυλιανέσης, ένας άνθρωπος που από μικρό παιδί ταξίδευε σε κάθε γωνιά της Γης με τον Ολυμπιακό.

«Όσο πιο πολλά χέρια βλέπω σηκωμένα και όσο πιο δυνατά φωνάζει ο κόσμος ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά μου, αλλά και η χαρά του Αττίλιο που μας βλέπει πάντα από ψηλά...».

Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε να μου μιλάει ο Νικόλας όταν τον ρώτησα πως αισθάνεται που έχει πάρει τη σκυτάλη από τον Αττίλιο που ήταν σαν πατέρας για πολλούς στη Θύρα 7. Ο Νίκος όμως έχει ένα λόγο παραπάνω να μιλάει για εκείνον με θαυμασμό αφού είναι ο διάδοχός του. Είναι ο άνθρωπος που δίνει με την τρομπέτα του το σύνθημα, αυτός που κάνει το κοινό του Ολυμπιακού να ανατριχιάζει κάθε φορά που υπό τις μελωδίες του σηκώνονται τα χέρια και ακούγεται ρυθμικά η ιαχή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

«Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που τον είδα είχα ενθουσιαστεί. Έβαλα αμέσως σκοπό της ζωής μου να μάθω να παίζω κι εγώ και να γίνω σαν κι αυτόν», τονίζει σε ένα flash back των παιδικών του χρόνων.

Είναι βαριά η κληρονομιά να τον έχεις διαδεχθεί στο γήπεδο;

Ε φυσικά. Κοίτα θα σου πω την αλήθεια. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια κάθε φορά που παίζω και βλέπω τον κόσμο να ξεσηκώνεται ανατριχιάζω. Αυτό το σάλπισμα είναι που με ιντριγκάρει περισσότερο, με πωρώνει στο γήπεδο.

Έχεις πει σε παλιότερη συνέντευξή σου στον Σινάνογλου ότι την πρώτη σου τρομπέτα την πήρες μαζεύοντας χρήματα από τα καλάντα

Έτσι ακριβώς είναι. Ήταν Χριστούγεννα και είχα κάτσει έξω μέχρι αργά το βράδυ για να μαζέψω τα λεφτά. Θυμάμαι τότε κόστιζε περίπου 4000 δραχμές. Για να τα μαζέψω λοιπόν είχα τραγουδήσει πολλές φορές εκείνα τα Χριστούγεννα.

Γνωρίζω ότι τον Αττίλιο τον ήξερες από όταν ήσουν μικρός. Εκείνος ήξερε ότι γουστάρεις να παίζεις κι εσύ;

Ναι του το είχα πει, το γνώριζε. Πολλές φορές μου έβαζε και γκάζια να ξέρεις. Έχει τύχει να μου πει να πάρω την τρομπέτα του να παίξω.

Έχετε παίξει δηλαδή μαζί;

Όχι, μαζί δεν παίξαμε. Μια φορά μου είπε πάρε την τρομπέτα μου. Τι να κάνω κι εγώ την πήρα, αλλά μετά σκέφτηκα πως είμαι δίπλα του, έβλεπα και τον κόσμο στις εξέδρες και θυμάμαι είχα κολλήσει. Ένιωθα δέος, όμως είχα κομπλαριστεί και μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Ο Αττίλιο είχε και σάλπιγγα, είχε κάποια διαφορά από το δικό μου όργανο και εκ των πραγμάτων δεν μπορούσα να παίξω.

Ο Αττίλιο τι άνθρωπος ήταν;

Ήταν ένας Ολυμπιακός που όλοι τον είχαμε σε εκτίμηση. Εμείς που τότε ήμασταν πιτσιρικάδες πάντα τον συμβουλευόμασταν και τον θαυμάζαμε. Και βοηθούσε τους πάντες όπως μπορούσε. είτε δίνοντάς μας εισιτήρια, είτε συμβουλεύοντας μας.

Μετά από εσένα έχεις σκεφτεί ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Θα ήθελες να είναι ο γιος σου;

Κοίτα σίγουρα θα ήμουν χαρούμενος αφού ξέρει και να παίζει και καλά, όμως δεν θα τον πιέσω ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο. Αν θέλει ο ίδιος θα είμαι πολύ χαρούμενος όμως ποτέ δεν πρόκειται να του το επιβάλλω.

Είναι δύσκολο αυτό που κάνεις έτσι;

Ε βέβαια. Είναι πολύ δύσκολο. Φαντάσου να πρέπει να συντονίσεις τόσες χιλιάδες κόσμο. Όμως δε με νοιάζει, όσο μπορώ θα το κάνω. Για τον Ολυμπιακό μας είναι άλλωστε. Αυτό που με κάνει χαρούμενο είναι ότι όλοι μου λένε πως παίζω και καλά και δυνατά, πωρώνομαι ακόμα περισσότερο. Είναι το πιο όμορφο συναίσθημα να ακούω τον κόσμο να φωνάζει με ένταση και δύναμη. Κάνουμε την ομάδα ακόμα πιο δυνατή.