Η Λίβερπουλ πήρε το πρωτάθλημα, γιατί η Λίβερπουλ τα είχε (σχεδόν) όλα

Η Λίβερπουλ είναι από χθες το βράδυ η πρωταθλήτρια Αγγλίας για τη σεζόν 2024-25. Η ομάδα του Άρνε Σλοτ διέλυσε με 5-1 την Τότεναμ στο Άνφιλντ και πανηγύρισε την κατάκτηση του 20ου πρωταθλήματος της ιστορίας της.

Πρόκειται για ένα τρομερό επίτευγμα, αν αναλογιστούμε όσα προηγήθηκαν από το τέλος της περσινής σεζόν. Όταν και ο Γιούργκεν Κλοπ, ο Γερμανός που αναδιαμόρφωσε κι εκτόξευσε τη Λίβερπουλ αγωνιστικά, αποχώρησε μετά από εννέα χρόνια.

Ήρθε ένας νέος προπονητής, που είχε χτίσει το όνομά του στο λιμάνι του Ρότερνταμ. Ο Άρνε Σλοτ είχε καταθέσει τα διαπιστευτήριά του στα τρία χρόνια που έμεινε στο τιμόνι της Φέγενορντ. Πρωτάθλημα (2022-23), κύπελλο (2023-24), ευρωπαϊκός τελικός, παρότι χαμένος (2021-22). Αλλά, το ένα λιμάνι είναι πιο μεγάλο, πιο βαθύ από το άλλο...

Ειδικά από το γεγονός ότι η Λίβερπουλ δε προχώρησε σε καμία μεταγραφική κίνηση για την πρώτη του σεζόν. Ο μόνος παίκτης που έκλεισε ήταν ο τερματοφύλακας Μαμαρντασβίλι, που παρέμεινε στη Βαλένθια. Το ρόστερ έμεινε όπως το βρήκε. Δεν έφυγε κανείς, δεν ήρθε κανείς.

Τώρα, έμενε να δείξει τη δουλειά του, βάση των (εξαιρετικών πάντα) εργαλείων που κατείχε. Και τα πήγε περίφημα. Η χρονιά ξεκίνησε εντυπωσιακά. Η Λίβερπουλ πήρε κεφάλι στο πρωτάθλημα, ενώ τερμάτισε πρώτη στη League Phase του Champions League.

Ο Μοχάμεντ Σαλάχ έκανε μια αδιανόητη σεζόν, ακόμη και για τα δικά του, πανύψηλα στάνταρ. Ο Φαν Ντάικ συνέχιζε να θυμίζει σε όλους ότι παραμένει στο τοπ-3 των αμυντικών στο κόσμο. Το κέντρο της Λίβερπουλ πήρε μια αναγκαία φρεσκάδα με την αγωνιστική ανάκαμψη του Χράφενμπεργκ και του Κέρτις Τζόουνς. Ενώ, ο Λουίς Ντίαζ βοηθούσε όσο μπορούσε.

Κοντά στον Φεβρουάριο, πιαστήκαμε από το τρυπάκι που κυνηγάει όλες τις καλές ομάδες που δείχνουν ασταμάτητες: "Κάποια στιγμή θα σκάσει, δε μπορεί να αντέξει σε αυτό το ρυθμό". Στην πραγματικότητα, η Λίβερπουλ δεν "έσκασε", απλά φρόντισε να χάσει λίγο αέρα για το δικό της καλό.

Ο στόχος της σεζόν ήταν η παραμονή της στις κορυφαίες ομάδες της Αγγλίας - πρωτίστως - κι η όσο το δυνατόν καλύτερη προσαρμογή και οργάνωση του ρόστερ από τον νέο προπονητή. Σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι, από ένα σημείο και έπειτα, έτρεχε... χωρίς αντίπαλο.

Ο λόγος; Οι ανταγωνιστές της (Άρσεναλ, Μάντσεστερ Σίτι) είχαν σοβαρά θέματα πριν το μίνι "ξεφούσκωμα". Οι κανονιέρηδες ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα από τραυματισμούς. Οι Πολίτες, κατάλαβαν ότι ήθελαν επειγόντως ανανέωση. Η Λίβερπουλ, ήταν καλά. Συγκριτικά πάντα.

Έτσι, παρέμεινε πρώτη, με τη διαφορά όχι απλά να διατηρείται, αλλά να αυξάνεται. Φαινόταν ότι δεν επρόκειτο να το χάσει. Οι οπαδοί της, αλλά και ο οργανισμός, δεν επηρεάστηκαν από κάποια στραβοπατήματα (αποκλεισμός από Πλίμουθ, αποκλεισμός από Παρί Σεν Ζερμέν). Γιατί ήξεραν ότι το πρωτάθλημα ερχόταν στο λιμάνι του Μέρσισαϊντ.

Όπως κι έγινε. Η Λίβερπουλ πήρε με θριαμβευτικό τρόπο το 20ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, δεύτερο μέσα σε πέντε χρόνια. Ο Σλοτ το έκανε με τη... πρώτη. Και ο Ολλανδός φρόντισε να μην ξεχάσει τον άνθρωπο που του δημιούργησε την ισχυρή βάση, τα γερά θεμέλια, για να το πανηγυρίσει...