Θύρα 7 8/2/81 Κανείς δεν ξεχνά

Ο κόσμος είναι μέρος του Ολυμπιακού. Άλλωστε είναι η μοναδική ομάδα που στην ονομασία της έχει συμπεριλάβει τον λαό της. Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ονομάστηκε όταν γεννήθηκε και έτσι γιγαντώθηκε.

Δεν θα μπορούσε ο κόσμος του να μην είναι κομμάτι της ιστορίας του. Σε έναν μεγάλο σύλλογο Ιστορία δεν είναι μόνο οι νίκες και τα πρωταθλήματα. Αυτά δημιουργούν μύθους, αλλά Ιστορία γράφει και ο λαός και όχι μόνο οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές και οι διοικήσεις.

Δεν θα μπορούσε ο κόσμος του να μην είναι κομμάτι της ιστορίας του. Σε έναν μεγάλο σύλλογο Ιστορία δεν είναι μόνο οι νίκες και τα πρωταθλήματα. Αυτά δημιουργούν μύθους, αλλά Ιστορία γράφει και ο λαός και όχι μόνο οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές και οι διοικήσεις.

Στην Ιστορία του Ολυμπιακού έχει γραφτεί μία μαύρη σελίδα για την οποία όλοι όσοι ανήκουν στην «ερυθρόλευκη» οικογένεια κάνουν τα πάντα εδώ και πολλά 44 χρόνια για να μην ξεχαστεί. Όλα τα μέλη αυτού του μεγάλου κλαμπ κρατούν ζωντανές τις μνήμες ενός απογεύματος που μετατράπηκε σε θρήνος. Ενός απογεύματος που ο θρίαμβος ποτίστηκε από δάκρυα και από αίμα. Ένα απόγευμα από ακόμα και τώρα, 44 χρόνια μετά κάνει όλο τον κόσμο να παγώνει όταν το μυαλό γυρίζει πίσω. Η φωνή τρέμει όταν καλείσαι να μιλήσεις για εκείνο το απόγευμα, να εξηγήσεις τι συνέβη τότε και πως ένας ποδοσφαιρικός θρίαμβος έμελλε να γίνει η αιτία για να χαθούν 21 παιδιά.

Ο Ολυμπιακός σήμερα πενθεί τα 21 παιδιά του που έφυγαν στις 8 Φεβρουαρίου 1981 στα σκαλοπάτια του παλιού «Γ. Καραϊσκάκης». Ήταν το ματς με την ΑΕΚ, στο οποίο οι Πειραιώτες νίκησαν με 6-0, αλλά ποιος να φανταζόταν ότι ο ενθουσιασμός θα μετατρεπόταν σε οδύνη. Για πολλούς η ιστορία είναι γνωστή, αλλά και τα νεότερα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν και να γνωρίζουν τι έγινε εκείνο το απόγευμα. Τότε που 21 παιδιά βρήκαν κλειστές τις πόρτες εξόδου της θύρας 7 με αποτέλεσμα να ποδοπατηθούν και να αφήσουν την τελευταία τους πνοή σε ένα σημείο που λάτρευαν και που πήγαιναν για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα.

Το αποτέλεσμα εκείνης της τραγωδίας ήταν 21 νεκροί, δεκάδες τραυματίες, συγγενείς να τρέχουν στο Τζάννειο για να ενημερωθούν, άλλοι να αγωνιούν που τα παιδιά τους δεν είχαν γυρίσει σπίτι γιατί πολλοί έμειναν στο γήπεδο για να βοηθήσουν. Μία τραγωδία και 21 νεκροί που ακόμα και τώρα, 44 χρόνια μετά ζητούν δικαίωση. Κανείς δεν τιμωρήθηκε, κανείς δεν πλήρωσε για όσα συνέβησαν τότε. Κάθε Φλεβάρη οι συγγενείς των θυμάτων της θύρας 7 φωνάζουν ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ;» και ακόμα απάντηση δεν έχουν πάρει από κανέναν. Ακόμα δεν έχουν τιμωρηθεί αυτοί που προκάλεσαν τον θάνατο. Ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του οφείλει να μην ξεχνάει ποτέ αυτά τα παιδιά που δεν ήθελαν να θυσιαστούν, ήθελαν απλά να φτάσουν κοντά στους πρωταγωνιστές. Γι' αυτό έβγαιναν από το γήπεδο τρέχοντας, για να προλάβουν να αγκαλιάσουν αυτούς που είχαν δώσει μία μοναδική παράσταση στο χορτάρι κόντρα στην ΑΕΚ.

Ακόμα ένας μαύρος Φλεβάρης για τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Ακόμα μία χρονιά που οι μνήμες γυρίζουν πίσω σε όσα συνέβησαν εκείνο το απόγευμα στο Φάληρο. Ποτέ, όμως, δεν σταμάτησε κανείς να φωνάζει δυνατά το «αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…».

Σε ακόμα ένα μεγάλο παιχνίδι ο Εβάν Φουρνιέ ήταν αυτός που πήρε το τελευταίο σουτ και χάρισε στον Ολυμπιακό την μεγάλη νίκη επί της Μπαρτσελόνα. Ο Γάλλος στις δηλώσεις του στη Nova τόνισε πως ήταν κουρασμένος και ήθελε να πάει σπίτι του και γι’ αυτό έβαλε το καλάθι. Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Εβάν Φουρνιέ: «Πήρα πάνω μου την τελευταία φάση, ήμουν κουρασμένος και ήθελα να πάω σπίτι μου. Ήταν απλό. Είχαμε 18 δευτερόλεπτα, οπότε έπρεπε να πάρουμε το τελευταίο σουτ. Ο χρόνος είναι σημαντικός. Μου έφυγε λίγο η μπάλα, είδα ότι έμεναν 2 δευτερόλεπτα και ήξερα πως έπρεπε να σουτάρω. Το κλειδί είναι η ηρεμία. Δεν πρέπει να φοβάσαι να αστοχήσεις. Είμαι τυχερός που έχω υπάρξει σε τέτοιες καταστάσεις πολλές φορές στην καριέρα μου. Αυτό βοηθάει να μάθεις. Είμαι 32 τώρα οπότε δεν είναι η πρώτη μου φορά. Για αυτό ήρθα εδώ. Όταν είσαι παίκτης θέλεις να είσαι σε αυτές τις στιγμές, να τις ζήσεις, είτε σκοράρεις είτε αστοχήσεις. Να ζήσεις τα συναισθήματα, αυτό μας φέρνει κοντά, για αυτό αγαπάμε τον αθλητισμό. Χαίρομαι που ήμουν σε αυτή τη θέση απόψε και που με εμπιστεύτηκε ο κόουτς. Δεν ήξερα το σερί νικών εκτός έδρας. Το πάμε ένα ματς την φορά. Παίζουμε με την Μπολόνια νομίζω μετά. Ξεκινήσαμε άσχημα εκτός, θέλαμε να το διορθώσουμε. Τα πάμε καλύτερα». Για το αν είναι έτοιμος να πάρει το τελευταίο σουτ σε έναν τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό: «Παίζουμε με τον ΠΑΟΚ».

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)

Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)

Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)

Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)

Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)

Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)

Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)

Νίκος Φίλος (19 ετών)

Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)

Βασίλης Μάχας (20 ετών)

Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)

Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών – φίλαθλος της ΑΕΚ)

Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)

Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)

Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)

Κώστας Μπίλας (28 ετών)

Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)

Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)

Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)

Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)