Ολυμπιακός: Οι μικροί δεν έχουν ανάγκη τις υπερβολές, αλλά την εμπιστοσύνη
Μουζακίτης, Κωστούλας και Αποστολόπουλος έπαιξαν βασικοί στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Ατρόμητο και τα φώτα έχουν πέσει πάνω τους.
Όσοι βρίσκονται εκτός Ρέντη χαρακτήρισαν «τολμηρή» την ενδεκάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Μίλησαν ακόμα και για ρίσκο. Για τον ίδιο τον Βάσκο, όμως, δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν κάτι το φυσιολογικό, κάτι που το προετοίμαζε από το καλοκαίρι.
Δεν ξύπνησε την Κυριακή το πρωί και αποφάσισε να βάλει τον Μουζακίτη, τον Κωστούλα και τον Αποστολόπουλο στην ενδεκάδα. Το είχε στο μυαλό του αρκετούς μήνες να το κάνει. Ήταν δεδομένο ότι θα συνέβαινε αυτό γιατί ο Βάσκος προπονητής πιστεύει σε αυτά τα παιδιά και στο ταλέντο τους. Το δήλωσε, άλλωστε και μετά το ματς με τον Ατρόμητο ότι είναι μέλη της ομάδας και τους συμπεριφέρεται όπως και στους υπόλοιπους.
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
Μουζακίτης, Κωστούλας και Αποστολόπουλος έδωσαν ενέργεια στην ομάδα του Πειραιά που έλειπε στα προηγούμενα παιχνίδια. Ο πρώτος ήταν αυτός που ξεχώρισε. Οι περισσότεροι στέκονται στην κάθετη που έκανε και ξεκίνησε η φάση του πέναλτι ή στην πάσα του Ελ Κααμπί.
Ο 17χρονος χαφ, όμως, είχε άλλα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν έναν κανονικό ποδοσφαιριστή της πρώτης ομάδας που είναι και πολύ κοντά στα «θέλω» του Μεντιλίμπαρ. Δεν κρύφτηκε ποτέ μέσα στο παιχνίδι, έβγαινε σε ελεύθερους χώρους και με τα χέρια του ζητούσε τη μπάλα. Όταν την είχε στα πόδια του το βλέμμα του ήταν μπροστά και ποτέ δεν κοιτούσε πίσω του. Η νοοτροπία του ήταν να βγάλει μπροστά την ομάδα και όχι να ψάξει πάσα προς τα πίσω. Ο μικρός έχει μέλλον και το μόνο που δεν χρειάζεται είναι υπερβολές. Έχει τον Μεντιλίμπαρ δίπλα του να τον καθοδηγεί και να τον πιστεύει. Το ίδιο ισχύει και για τον Κωστούλα. Και αυτός με ωραία νοοτροπία έβγαλε εικόνα λες και έπαιζε χρόνια στην πρώτη ομάδα.
Και τα ίδια τα παιδιά ξέρουν ότι ακόμα δεν είναι στα επίπεδα που θα έπρεπε, αλλά αυτό θα αλλάξει μέσα από τα παιχνίδια και τις συμμετοχές. Όλοι θέλουν δουλειά ακόμα, αλλά φυσικά και πρέπει να παίζουν.