Ήταν σκληρός και τον έλεγαν Ζε Ελίας (pic, vid)

Ο 42χρονος πλέον Βραζιλιάνος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που για μία τριετία τίμησε τη φανέλα του Ολυμπιακού και έχοντας ενεργό ρόλο σε τρία πρωταθλήματα των «ερυθρολεύκων» (2000-2003) σταμάτησε ουσιαστικά την καριέρα του στα 33 του «χτυπημένος» από τα πολλά προβλήματα τραυματισμών, από τα σακατεμένα γόνατά του, αλλά και λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του.

Στο λιμάνι ήρθε το καλοκαίρι του 2000 και αποτέλεσε μία από τις πιο ηχηρές μεταγραφικές κινήσεις του Σωκράτη Κόκκαλη, καθώς ο Ολυμπιακός έβαζε στη μηχανή του έναν ποδοσφαιριστή που είχε συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας μαζί με τον σπουδαίο Ρονάλντο (το «φαινόμενο») και έχοντας πίσω του μία γεμάτη καριέρα σε Μπουντεσλίγκα με τη φανέλα της Λεβερκούζεν και σε Καμπιονάτο με τη φανέλα των Ίντερ και Μπολόνια. Υπήρξε ειδικά για την πρώτη διετία (2000-01, 2001-02) ακρογωνιαίος λίθος του Ολυμπιακού στον δρόμο για τους τίτλους.

Παικταράς, κουτουλιές και καρατιά στον Βερόν

Στην τελευταία του χρονιά υπέπεσε σε αρκετά παραπτώματα. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα νεύρα του, μοίραζε... κουτουλιές αριστερά – δεξιά (ο Ζωγραφάκης της Ξάνθης ακόμη τον θυμάται), ενώ η αντίστροφη μέτρηση για τον Βραζιλιάνο ξεκίνησε την 1η Οκτωβρίου 2002. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο «Ολντ Τράφορντ» για να αντιμετωπίσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι Άγγλοι ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0 και στο 44’ ο Ζε Ελίας δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα νεύρα του επειδή τα πράγματα δεν κυλούσαν καλά και έκανε ένα φάουλ με... καρατιά στον Βερόν. Ο διαιτητής τον απέβαλε χωρίς δεύτερη σκέψη με τον Βερόν να του δείχνει το σημάδι στο πόδι του που του άφησε η σκαριά.

Η αντίδραση του Ζε Ελίας ήταν σαν να έλεγε «δεν έκανα τίποτα», ωστόσο ο Ολυμπιακός ουσιαστικά άρχισε να τον βάζει στο... μάτι από εκείνο το παιχνίδι. Αποτέλεσμα είχε να ολοκληρώσει τη συνεργασία του με τους «ερυθρόλευκους» μερικούς μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 2003. Αυτό πάντως δεν αναιρεί ότι βοήθησε πολύ τον Ολυμπιακό και με μία λέξη ήταν «παικταράς» που αν είχε τα μυαλά στο κεφάλι του, η ποιότητά του ήταν πέρα από τα ελληνικά σύνορα.

Μεταγραφή που κόστισε 6 εκατ. ευρώ

Επρόκειτο για έναν αμυντικό χαφ – σκύλο. Ήταν ο ορισμός του αμυντικού χαφ. Αριστεροπόδαρος, είχε καλή τεχνική, ήξερε με τις πάσες του να προκαλεί προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες, ενώ ανασταλτικά ήταν... άλλο πράγμα. Ειδικά τη σεζόν 2001-02 που συνεργάστηκε με τον Κριστιάν Καρεμπέ στη μεσαία γραμμή ο Ολυμπιακός έδειχνε απροσπέλαστος από τον άξονά του. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, ο Ολυμπιακός έβγαλε από τα ταμεία του 5,8 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει από την Μπολόνια, η οποία τον είχε σε συνιδιοκτησία με την Ίντερ.

Δύο χρονιές με τα ερυθρόλευκα ήταν σούπερ, μάλιστα είχε φτάσει ακόμη και σε σημείο να κληθεί μια – δυο φορές στην Εθνική Βραζιλίας, ωστόσο το... αγύριστο κεφάλι του είχε ως αποτέλεσμα να του στερήσει σε πολύ μικρή ηλικία μία καλύτερη καριέρα τόσο στον Ολυμπιακό όσο και στις ομάδες που ακολούθησαν μετά την αποχώρησή του από τους Πειραιώτες. Ο κόσμος τον αγάπησε, ο ίδιος λάτρεψε τον Ολυμπιακό και ακόμη έχει να λέει ότι ήταν η καλύτερη περίοδος στην καριέρα του και σίγουρα έχει περάσει στο πάνθεον της «ερυθρόλευκης» ιστορίας ως ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς χαφ που φόρεσαν τη φανέλα των Πειραιωτών.

Έστω κι αν έκανε τις... παλαβομάρες του. Από το 2000 έως και το καλοκαίρι του 2003 είχε 62 συμμετοχές και 2 γκολ σε ΠΑΟΚ και Παναχαϊκή στην τελευταία του σεζόν στο λιμάνι. Επίσης 28 κίτρινες και 3 κόκκινες κάρτες σε μία τριετία. Ο γεννημένος στις 25 Σεπτεμβρίου 1976 (στο Σάο Πάουλο είδε το πρώτο φως της ζωής του) Ζε Ελίας άφησε πολλούς φίλους στην Ελλάδα και είναι ξεκάθαρο ότι αν φτάσει η στιγμή να επισκεφθεί το Καραϊσκάκη, όλο το γήπεδο θα σηκωθεί στο πόδι για να τον αποθεώσει.


Ο αστικός μύθος περί... τσιγκουνιάς

Όσοι τον είχαν ζήσει από κοντά είχαν να λένε πρώτον ότι εκτός γηπέδου δεν ήταν τόσο... τσαμπουκάς όσο εντός αγωνιστικού χώρου. Ήταν ένα ήρεμο παιδί, οικογενειάρχης, αγαπούσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του και πάντοτε είχε ως παρέα τον Τζιοβάνι και τον Καστίγιο. Ο αστικός μύθος όμως λέει ότι είχε ένα κουσούρι. Ποιο ήταν αυτό; Ότι ήταν λίγο... Σκρουτζ. Είχε την τσιγκουνιά στο αίμα του. Στον Ρέντη κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα οι παίκτες συγκέντρωναν ένα χρηματικό ποσό για να το δωρίσουν στους φροντιστές που έκαναν όλη τη... βρόμικη δουλειά στην καθημερινότητα. Ο Ζε Ελίας δεν ήταν και τόσο ανοιχτοχέρης. Οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές γενικότερα έχουν την τσιγκουνιά ως δεύτερη φύση τους, ωστόσο με τον Ζε Ελίας είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Λέγεται ότι δεν συνεισέφερε ούτε μία φορά σε αυτόν τον μποναμά που έδιναν όλοι οι ποδοσφαιριστές στους αφανείς ήρωες του Ρέντη.

«Καλύτερος πρόεδρος ο Κόκκαλης»

Ο Ζε Ελίας σε μία πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε, μιλώντας για το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό, θέλησε να πει δύο συγκεκριμένα πράγματα. Δεν στάθηκε τόσο στα όσα έζησε εντός αγωνιστικού χώρου. Πέρα από τα πρωταθλήματα που κατέκτησε, μία στιγμή είναι χαραγμένη στο μυαλό του. Ιδού τι είπε: «Καλύτερη στιγμή μου ήταν όταν πάτησα στην Αθήνα. Στο αεροδρόμιο έπαθα σοκ. Το θυμάμαι ακόμη και μου σηκώνεται η τρίχα. Τόσος κόσμος ήρθε να με υποδεχτεί και να φωνάζει [Ζε Ελίας]. Δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μυαλό μου αυτή η στιγμή και δεν την ανταλλάσσω με τίποτα. Όπως φυσικά και τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον οποίο θεωρώ τον καλύτερο πρόεδρο που είχα ποτέ στην καριέρα μου».

Γύρισε στην Ιταλία, αλλά...

Ο Ζε Ελίας αποχώρησε το καλοκαίρι του 2003 ως ελεύθερος. Η ομάδα με την οποία συμφώνησε να συνεχίσει την καριέρα του ήταν η Τζένοα. Η ομάδα της Γένοβας συμμετείχε στη Σέριε B και ο Βραζιλιάνος προερχόταν από έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, χάνοντας σχεδόν όλο τον β’ γύρο με τον Ολυμπιακό της σεζόν 2002-03. Βρήκε λοιπόν «καταφύγιο» στην Τζένοα, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να ξανακούσει το όνομά του ρυθμικά από τη γενοβέζικη εξέδρα. Μόλις 19 συμμετοχές είχε και αυτές με το ζόρι.

Πρωτάθλημα με τη Σάντος!

Το καλοκαίρι του 2004 αποφάσισε να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής για την πατρίδα σε μία προσπάθεια να σώσει την καριέρα του. Πήγε στη Σάντος και κατάφερε εκείνη τη χρονιά να πάρει το πρωτάθλημα, έχοντας ενεργό συμμετοχή με 25 παρουσίες και 1 γκολ με τη φανέλα των «πέισε». Είχε υπογράψει όμως μονοετές συμβόλαιο και έμεινε ελεύθερος το καλοκαίρι του 2005. Λεγόταν και τότε ότι υπήρξαν κάποια προβλήματα συμπεριφοράς στις προπονήσεις και η Σάντος δεν ήθελε να τον κρατήσει για ακόμη μία σεζόν.

Έφυγε κακήν κακώς από το Ντόνετσκ

Το καλοκαίρι του 2005 λοιπόν βρήκε ένα πολύ «γερό» συμβόλαιο στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στη Μέταλουργκ Ντόνετσκ. Ωστόσο, δεν κατάφερε να «γράψει» καμία συμμετοχή, γιατί τα έκανε μαντάρα από την προετοιμασία. Τσακώθηκε με προπονητή, συμπαίκτες, διοικούντες και τελικά η διοίκηση έσπευσε να του λύσει το συμβόλαιο άρον άρον, δίνοντάς του μάλιστα και μία πολύ «γερή» αποζημίωση.

Πέρασμα σε Γκουαρανί και Ομόνοια

Φεύγοντας από την Ουκρανία βρήκε την Γκουαρανί, στην οποία όμως κατάφερε να παίξει μόλις μία φορά, καθώς του τηλεφώνησαν από την Ομόνοια και πήγε τελικά στην Κύπρο σε ηλικία 30 ετών το καλοκαίρι του 2006. Στη Μεγαλόνησο δεν έκανε τη χρονιά που θα περίμεναν οι άνθρωποι της Ομόνοιας, παρότι ο ίδιος στην επίσημη παρουσίασή του είχε υποσχεθεί ότι θα έκανε ένα «restart» στην καριέρα του. Την ίδια περίοδο είχε ακουστεί ότι τον ήθελαν η Σετούμπαλ και η Χάποελ Τελ Αβίβ με πολύ καλύτερα χρήματα, ωστόσο προτίμησε να πάει στην Κύπρο έχοντας στο μυαλό του ότι μοιάζει με το ελληνικό πρωτάθλημα. Τίποτα όμως... Και στην Ομόνοια έχοντας μόλις 12 συμμετοχές δεν κατάφερε ποτέ να «ψήσει» τους διοικούντες την κυπριακή ομάδα και στα μέσα της χρονιάς λύθηκε το συμβόλαιό του.


Στα 33 του είπε το «αντίο»

Ουσιαστικά η ποδοσφαιρική του καριέρα είχε ολοκληρωθεί στην Ομόνοια, παρά το γεγονός ότι επισήμως ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα, στα 33 του. Και το λέμε αυτό, γιατί πλέον έμοιαζε ως παλαίμαχος στα 30 του φεύγοντας από την Κύπρο. Αφού περιηγήθηκε στη Βραζιλία και την άσημη Λοντρίνα, αλλά και στην Αυστρία για λογαριασμό της Άλταχ, αποφάσισε να πει το οριστικό «αντίο» στα γήπεδα το καλοκαίρι του 2009, έχοντας πλέον και ένα σωρό προβλήματα τραυματισμών. Τα γόνατά του ήταν σε άθλια κατάσταση και δεν μπορούσε να σταθεί ούτε σε ομάδες β’ κατηγορίας. Στη λιτή ανακοίνωση του «αντίο» του ανέφερε: «Πάντα ξεχώριζα για την κίνησή μου στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι το σώμα δεν έχει τον ίδιο ρυθμό και τη φυσική δύναμη για να αντέξει στις απαιτήσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Γι’ αυτό και αποφάσισα να σταματήσω».


Είναι πλέον ραδιοφωνικός σχολιαστής

Ο Ζε Ελίας, αφού σταμάτησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, είπε να υπηρετήσει το σπορ από ένα τελείως διαφορετικό πόστο. Έχοντας πολλούς γνωστούς Βραζιλιάνους δημοσιογράφους, αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα του και να πιάσει δουλειά σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Κυρίως όμως ήταν σχολιαστής στο ραδιόφωνο, συμμετέχοντας σε περιγραφές αγώνων στη Βραζιλία και στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Έως και τώρα έχει συνεργασία με το ESPN της Βραζιλίας, ενώ έχει έκτακτες συμμετοχές και στο Globo TV αλλά και στον ραδιοφωνικό σταθμό Globo Radio. Παράλληλα είναι και αρθρογράφος στην ιστοσελίδα tereirotempo.bol.uol.com.br.

Σεμινάρια για αθλητικό μάρκετινγκ

Εκτός γηπέδων ήταν πολύ ήρεμος ο Ζε Ελίας και έτσι παρέμεινε και μετά το τέλος της καριέρας του. Μάλιστα, είχε παρακολουθήσει σεμινάρια για το αθλητικό και το επικοινωνιακό μάρκετινγκ και, αφού τα ολοκλήρωσε, έγινε το 2013 εισηγητής σε τέτοιου είδους σεμινάρια. Ως κεντρικό θέμα ήταν οι αντιδράσεις των παικτών εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά και το πώς θα πρέπει να αντιδρούν όταν οι διοικήσεις αποφασίζουν τον αποκλεισμό τους από την ομάδα ή από έναν αγώνα. Και αυτό που εξηγεί στους νέους ποδοσφαιριστές είναι να δίνουν περισσότερες συνεντεύξεις στους δημοσιογράφους και να μη φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους!

Μπήκε φυλακή!

Μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής του ήταν το καλοκαίρι του 2011. Έχοντας πάρει διαζύγιο από τη γυναίκα του και έχοντας αποφασιστεί από τα βραζιλιάνικα δικαστήρια να καταθέτει ως διατροφή γύρω στις 12 χιλιάδες ευρώ τον μήνα, αντιμετώπισε αρκετά οικονομικά προβλήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθεί και να κρατηθεί σε φυλακή της Πιριτούμπα στην περιφέρεια του Σάο Πάουλο, επειδή δεν είχε καταβάλει τη διατροφή στην πρώην γυναίκα του για δύο χρόνια. Δεν είχε καταβάλει περίπου 400 χιλιάδες δοκάρια, ωστόσο με τις προσαυξήσεις και τους τόκους το ποσό εκτοξεύτηκε κοντά στο 1 εκατομμύριο!

Ο Ζε Ελίας απάντησε και στο δικαστήριο ότι δεν είχε χρήματα για να καλύψει τα συγκεκριμένα ποσά και κάπως έτσι οδηγήθηκε για ένα μήνα στη φυλακή, μέχρι που αποφάσισε με τη συνεισφορά του δικηγόρου του να πει «ναι» στον διακανονισμό του χρέους που του είχε ζητήσει η πρώην σύζυγός του. Όλα ξεκίνησαν το 1997, όταν σύμφωνα με τη μητέρα του στον πρώτο του γάμο ο Ζε Ελίας άλλαξε χαρακτήρα, ενώ κατηγορήθηκε ότι απομακρύνθηκε από τα παιδιά του εξαιτίας της δεύτερης συζύγου του. Ουσιαστικά ήταν στα «μαχαίρια» με την πρώτη του σύζυγο από το 2006 έως τον Ιούλιο του 2011 που μπήκε τελικά για ένα μήνα φυλακή. Πώς βρήκε τα λεφτά και τα έδωσε ο Ζε Ελίας; Πέρα από τις τραπεζικές καταθέσεις που είχε από την ποδοσφαιρική του καριέρα, είχε κάνει μία διαφημιστική καμπάνια ενός αναψυκτικού και από αυτά τα χρήματα κατέβαλε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του χρέους του.


Ξέρατε ότι...

* Το παρατσούκλι που του είχαν δώσει οι οπαδοί της Κορίνθιανς ήταν ο «Ζε των πιστών», όταν σε ηλικία 17 ετών είχε καταφέρει να γίνει ένας από τους νεότερους ποδοσφαιριστές που είχαν φορέσει με επιτυχία τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας.
* Ο κόσμος μάλιστα του τραγούδησε το «happy birthday» από την εξέδρα στα γενέθλιά του όταν έγινε 18 ετών και εκείνος μπήκε μέσα στο γήπεδο και αναδείχθηκε MVP του αγώνα κόντρα στη Σάντος. Όλα αυτά το 1994.
* Σε ηλικία 18 ετών κλήθηκε στην εθνική ομάδα, παίζοντας μεταξύ άλλων στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996. Έπαιξε δίπλα σε Μπεμπέτο, Ρονάντο, Ριβάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Ντίντα, Λουιζάο, Ζουνίνιο και Φλάβιο Κονσεϊσάο στο τουρνουά του ‘96, φτάνοντας στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Χρυσή ολυμπιονίκης είχε αναδειχθεί η Νιγηρία και αργυρή η Αργεντινή.
* Στην πρώτη του χρονιά στη Λεβερκούζεν τσακώθηκε μέσα σε δύο μήνες με τον προπονητή Κρίστοφ Ντάουμ. Παρ’ όλα αυτά, ο Γερμανός δεν ήθελε με τίποτα να τον βγάλει από την ενδεκάδα, γιατί δεν είχε άλλο τέτοιο «σκυλί» στο ρόστερ του για τη μεσαία γραμμή.
* Το καλοκαίρι του 1997 πήγε στην Ίντερ από τη Λεβερκούζεν, με τον Μάσιμο Μοράτι να βγάζει από τα ταμεία του κοντά στα 8 εκατομμύρια ευρώ. Η Ίντερ τον παρακολουθούσε στενά από το Μουντιάλ Νέων του Κατάρ το 1995, αλλά τους πρόλαβε η Λεβερκούζεν και τον έφερε πρώτη στην Ευρώπη.
* Συνολικά είχε 10 συμμετοχές με την ανδρική ομάδα της «σελεσάο».


ΣΕΖΟΝ ΟΜΑΔΑ ΑΓΩΝΕΣ ΓΚΟΛ

1993-96 Κορίνθιανς 60 2
1996-97 Λεβερκούζεν 23 0
1997-99 Ίντερ 33 0
1999-00 Μπολόνια 19 0
2000-03 Ολυμπιακός 62 2
2003-04 Τζένοα 19 1
2004-05 Σάντος 25 1
2006 Μέταλουργκ Ντόνετσκ 0 0
2006 Γκουαρανί 1 0
2006-07 Ομόνοια 12 1
2007-08 Λοντρίνα 0 0
2008-09 Αλταχ 16 0


ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ

3 Πρωταθλήματα Ελλάδας με τον Ολυμπιακό (2001, 2002, 2003)
1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Ίντερ (1998)
1 Πρωτάθλημα Βραζιλίας με τη Σάντος (2005)
1 Πρωτάθλημα Παουλίστα με την Κορίνθιανς (1995)
1 Κύπελλο Βραζιλίας με την Κορίνθιανς (1995)
3η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996