Ολυμπιακός: Τα άτομα, η ομάδα, η ευκαιρία
Η συνέχεια για τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα έχει κάποιο νόημα κι ας έχει χαθεί ο τίτλος (κι όχι μόνο από την πρωτοφανή αδυναμία στα ντέρμπι). Η Ευρώπη είναι κάτι άλλο. Η νέα σεζόν επίσης.
Ο Ολυμπιακός Φλεβάρη μήνα να μην έχει κερδίσει σε ντέρμπι (και με Κύπελλο μέσα) δεν το θυμάται κι ούτε θέλει. Δεν μπορεί να πάρει ντέρμπι φέτος, ακόμη κι αν δεν είναι χειρότερος από τις ομάδες που δεν μπορεί να νικήσει. Στην πραγματικότητα χειρότερος ήταν μόνο από τον ΠΑΟΚ στο Φάληρο, ακόμη και σε αυτό της Λεωφόρου έκανε τον εαυτό του να φαίνεται κατώτερος απ΄όσο ήταν και τον Παναθηναϊκό καλύτερο από την αληθινή εικόνα του.
Το πρωτάθλημα βέβαια δεν έχει χαθεί μόνο από τα ντέρμπι, τις διακοπές, τις διαιτησίες, την έλλειψη πίστης, τα λάθη σε αυτά τα μεγάλα ματς. Η διαφορά έχει διαμορφωθεί κι από τις διαδοχικές απώλειες βαθμών υπό την παλιά και τη νέα τεχνική ηγεσία σε έδρες που τα τρίποντα δίνουν διαχρονικά τίτλους. Όπως σε Λαμία, Περιστέρι, Βόλο. Επτά χαμένοι βαθμοί, απόσταση σχεδόν κορυφής.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Η ομάδα είναι μπερδεμένη από τις πολλές αλλαγές και απογοητευμένη. Ακόμη και σε πρόσωπα παικτών αναντικατάστατων και με σοβαρή προσφορά, αυτό είναι ευδιάκριτο. Φαινόταν και στη Λεωφόρο. Μπορεί να φανεί και στην Τούμπα και στα play off. Μπορεί, πάλι, μια καλή παρουσία και κυρίως πρόκριση στην Ευρώπη, να αλλάξει την κατάσταση. Όχι της βαθμολογίας του πρωταθλήματος. Του κλίματος μέσα σε ένα club που έχει απλώς κάποιες σταθερές και τα υπόλοιπα όλο αλλάζουν μέχρι τις επόμενες αλλαγές σε προπονητή και ρόστερ.
Μακάρι για τον Ολυμπιακό οι σταθερές που έχει να παραμείνουν για τη νέα προσπάθεια η οποία αναμφίβολα θα ξαναγίνει ώστε να επιστρέψει η κανονικότητα σε νοοτροπία και αυτοπεποίθηση. Θα ξαναγίνει αυτό, για τον Ολυμπιακό μιλάμε. Το ξέρουν και οι αντίπαλοί του. Κι έλεγαν κάποιοι πριν από λίγες ώρες, μετά το 2-0 στη Λεωφόρο, «εάν αυτοί πάνε έτσι και για τρίτη χρονιά, να μείνουν χωρίς τίτλο, πάει θα διαλυθούν». Ψιθυριστά, σαν να προσεύχονταν για κάποιο θαύμα.
Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί γιατί εάν ήταν έτσι θα είχαν διαλυθεί τα πάντα και οι πάντες τριάντα χρόνια τώρα με μια χούφτα τίτλους παρένθεσης. Όλοι μαζί. Απλώς βλέπουν την ευκαιρία και την ονειρεύονται. Κι αυτή την ευκαιρία/όνειρό τους δεν τη σταματούν μεμονωμένα κάποιος προπονητής ή κάποιοι παίκτες. Ο ίδιος ο οργανισμός τη σταματά, με ψυχραιμία και με σωστές ποδοσφαιρικές κινήσεις. Με επιμονή, αλλά και υπομονή.
Ο Ολυμπιακός έχει μονάδες και προσωπικότητες στο ρόστερ του που έχουν μάθει καλά να είναι νικητές και στα ντέρμπι και στα άλλα. Σε αυτούς πρέπει να χτιστεί το σύνολο για τη συνέχεια μιας σεζόν έως τώρα αποτυχημένης και για τη βάση της επόμενης, τότε που οι ευκαιρίες και τα όνειρα των άλλων θα συγκρουστούν σε μία πραγματικά δυνατή και νικήτρια ομάδα. Ομάδα.
Αυτά ως γενικές σκέψεις μετά από ακόμη ένα χαμένο ντέρμπι και μία βαθμολογική απόσταση κόντρα σε τρεις προπορευόμενους που δεν έχει καλυφθεί ποτέ στο παρελθόν. Αλλά και λίγες μέρες πριν από ευρωπαϊκές αναμετρήσεις νοκ άουτ, για το στόχο που μπορεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα. Κυρίως της απογοήτευσης.
Υ.Γ. Μπορεί να μην έκανε τίποτα αν έπαιζε. Μπορεί δικαιολογημένα ή όχι να μην υπολογίζεται. Αλλά με τον Ολυμπιακό να ψάχνει γκολ και ο Γιόβετιτς να μπαίνει στο τερέν της Λεωφόρου μόνο για να κάνει τρεξιματάκι μετά το ματς, ήταν και αυτή μια εικόνα απογοήτευσης. Και απορίας.
