«Άλλαξε ο Μανωλιός…»

Έναν μήνα και μία μέρα πριν από την εκπνοή του μέτρου του κεκλεισμένων των θυρών, που κάνει έτι πιο παγωμένη την ήδη… κατεψυγμένη λόγω καιρικών συνθηκών ατμόσφαιρα στα γήπεδα της Super League, η κυβέρνηση γνωστοποίησε ότι έθεσε, μέσω του αναπληρωτή υπουργού Aθλητισμού Γιάννη Βρούτση, σε δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση το σχέδιο νόμου για την αποτροπή, αντιμετώπιση και καταπολέμηση της βίας στις αθλητικές συναντήσεις.

Προφανώς είναι, εξ ορισμού, προς τη θετική κατεύθυνση η ενασχόληση κάθε κυβέρνησης με το θέμα, αλλά και ότι στο πλαίσιο αυτό καλείται κάθε κοινωνικός εταίρος και κάθε ενδιαφερόμενος να συμμετάσχει στη διαβούλευση που διαρκεί ως την άλλη Παρασκευή, καταθέτοντας προτάσεις για τη βελτίωση των προτεινόμενων ρυθμίσεων.

Ωστόσο, αλήθεια, πιστεύει κανείς, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας, ότι θα θωρακιστεί ο ελληνικός αθλητισμός από παραβατικά στοιχεία και έκνομες συμπεριφορές; Πέραν του ότι εξίσου επικίνδυνα με εκείνα στα «πέταλα» παρεπιδημούν στα «επίσημα» (για τα οποία δεν ακούμε τίποτα), θα θέλαμε να το πιστέψουμε, αν δεν τα είχαμε ξανακούσει τα αναφερόμενα για έναν σύνδεσμο, εγκατάσταση καμερών (εντάξει, τώρα έγιναν υψηλής ευκρίνειας), το ηλεκτρονικό εισιτήριο και την ταυτοπροσωπία.
Και αν το νέο μέτρο είναι η χρήση του gov.gr (για τα εισιτήρια) και του κινητού τηλεφώνου, οι ρήτρες για τις απείθαρχες ομάδες σε ποσοστό επί του στοιχήματος, έχουν ανακοινωθεί ξανά (επί των τηλεοπτικών συμβολαίων τους) και δεν… ίδρωσε το αυτί τους. Θα γίνει τώρα; Μακάρι να αποδειχθούμε ψεύτες όσοι αμφιβάλλουμε ότι κάτι θα αλλάξει.

Δεν είναι μόνο ότι διακηρύσσεται πως αυτήν τη φορά θα εφαρμοστούν τα εξαγγελθέντα (παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλαδάρας), που… ψυλλιάζει πολλούς ότι πάλι μια τρύπα στο νερό γίνεται. Ούτε ότι η αναβίωση του «φακελώματος» όσων μπαίνουν στα γήπεδα εγείρει ζοφερές μνήμες του παρελθόντος μας ως χώρας. Αυτό μπορεί να το αντικρούσει κάποιος λέγοντας ότι πρέπει επιτέλους να υπάρχει και αντικειμενική ευθύνη όποιου νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλεύεται την ανωνυμία του όχλου για να δρα παραβατικά.

Εκείνο που είναι περισσότερο προβληματικό είναι ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένα μέτρο για εκεί όπου πραγματικά εντοπίζεται η βία, που έχει ως αφορμή τον αθλητισμό (γιατί η αθλητική βία με τη μορφή που τη γνωρίσαμε πριν από τέσσερις περίπου δεκαετίες τείνει προς εξάλειψη). Το περιστατικό με τον θάνατο του 31χρονου αστυνομικού από τη ναυτική φωτοβολίδα, που οδήγησε στο μέτρο του κεκλεισμένων των θυρών, συνέβη 500 μέτρα από αγωνιστικό χώρο. O Μιχάλης Κατσουρής ξεψύχησε στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, ενώ η δολοφονία του Άλκη Καμπανού δεν είχε την παραμικρή σχέση (ούτε καν έμμεση, όπως τα προαναφερθέντα περιστατικά) με αθλητικό γεγονός. Το κλίμα ασφάλειας για τον κόσμο πώς θα εμπεδωθεί; Με το να κλείνουν οι σύνδεσμοι και να ανοίγουν στη θέση τους καφετέριες, όπου εκεί θα συχνάζουν όσοι πήγαιναν πριν; Ή με την «ανακύκλωση» υπουργών Προστασίας του Πολίτη τέσσερις μήνες αφότου τα «καλόπαιδα» των «Bad Blue Boys» διέσχισαν τη μισή Ελλάδα υπό τη διακριτική παρακολούθηση αστυνομικών; Κοινώς «άλλαξε ο Μανωλιός…».

Για να μη μακρηγορούμε, τη βία εντός αγωνιστικών χώρων μόνο οι ΠΑΕ και οι σύλλογοι μπορούν να εξαλείψουν. Απόδειξη ότι οι «υπέροχοι λαοί» που το κάνουν… κόλαση στα εγχώρια ματς (οποιουδήποτε αθλήματος), οι ίδιοι ακριβώς είναι… Παναγίες στα ευρωπαϊκά ματς, αφού οι διοικήσεις τους δεν μπορούν να εκβιάσουν την UEFA και την EuroLeague για ψηφαλάκια.

Όταν κυβερνήσεις και πολιτικοί σταματήσουν να βλέπουν τις λαοφιλείς ομάδες ως δεξαμενές ψήφων και τους ιδιοκτήτες τους (ιδιοκτήτες ΜΜΕ συνήθως) ως διαμορφωτές κοινής γνώμης, βάζοντας, έστω και τώρα, τη λειτουργία του επαγγελματικού αθλητισμού στα πρότυπα όλων των εμπορικών εταιρειών θεάματος, τότε, ίσως, μιλήσουμε σοβαρά για επίλυση των παθογενειών…