Ολυμπιακός: Δεν είναι όλα των άκρων

Πράγματι ο Ολυμπιακός απέτυχε φέτος στις μεταγραφές μεγάλων αστέρων του εξωτερικού τις οποίες επιχείρησε. Κυρίως τον Βρσάλικο που ήρθε από την Ατλέτικο για να γίνει ο βασικός μπακ δεξιά και δεν ακούμπησε, αλλά και φυσικά του Μαρσέλο (κυρίως) και του Χάμες. Με τον πρώτο να προσφέρει απλά λάμψη και πρεστίζ και μερικές ωραίες στιγμές, ενώ τον δεύτερο να δίνει πολλά στο πρώτο μισό της σεζόν και τίποτα στο δεύτερο.

Ο Ολυμπιακός κάθε περίοδο εδώ και πάρα πολλά χρόνια φέρνει μεγάλους παίκτες από κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης. Το θέλει ο κόσμος του και είναι και η ομάδα που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο με το όνομα που έχει στον διεθνή ανταγωνισμό. Δε θεωρώ ότι θα πρέπει να σταματήσει επειδή φέτος πήγαν όλα στραβά. Σαφώς το πρώτο πράγμα που μετρά είναι η ομάδα, όπως και η μεγαλύτερη προσοχή στις επιλογές. Εννοείται αυτό. Αλλά δε σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός με τη νοοτροπία που έχει ως κλαμπ και ως ατμόσφαιρα στο γήπεδό του, θα βάλει ξαφνικά στοπ στην έλευση κορυφαίων άσων από το εξωτερικό.

Γιατί και σε άλλες χρονιές υπήρξαν αποτυχίες. Για παράδειγμα του Ραφίνια, του Καρντόσο, του Αφελάι, οι επιστροφές του Τουρέ και του Μιραλάς και άλλα παραδείγματα.

Υπήρξαν όμως και παίκτες που ήρθαν με μεγάλη ή μικρότερη θητεία στην Ευρώπη και άφησαν το στίγμα τους στον Ολυμπιακό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός έχει στο ρόστερ του Βαλμπουενά, Ελ Αραμπί, Εμβιλά. Είχε παλιότερα τον Καμπιάσο, τον Σαβιόλα, τον Τσόρι, τον Ιμπαγάσα, τον Ρομπέρτο, τον Σα με τον Ποντένσε, τον Πάντελιτς, τον Γκιγιέρμε και άλλους που μπορεί να ξεχνώ. Μην πάμε πιο παλιά σε Τζιοβάνι και Ριβάλντο γιατί αυτά κι αν είναι παραδείγματα.

Σε κάθε απόφαση πρέπει να υπάρχει μέτρο. Και πάνω απ' όλα σωστές επιλογές για τον παίκτη που είναι να έρθει από το πάνω ράφι. Κάτι που δεν έγινε φέτος και κάποιες φορές και παλιότερα. Κάτι που έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Το ρίσκο πάντα υπάρχει, όπως όμως πάντα υπάρχει και το δέλεαρ. Ειδικά για έναν οργανισμό που μπορεί να το κάνει...