Ήταν κανονικός Ολυμπιακός και πρέπει να παραμείνει

Ο Ολυμπιακός είχε έρθει και πέρυσι ισόπαλος 0-0 με τον Παναθηναϊκό στο «Γ. Καραϊσκάκης» που επίσης «κόχλαζε» στο ξεκίνημα εκείνης της σεζόν. Με φουλ επίθεση και πολλές χαμένες ευκαιρίες. Ο Ολυμπιακός υποτίθεται δεν είναι τόσο καλός όπως τότε και ο Παναθηναϊκός πολύ καλύτερος από εκείνο το ντέρμπι, στο οποίο πάλι είχε στριμωχτεί στα σκοινιά. Δεν είδαμε και πολλά διαφορετικά.

Να μην απογοητευτεί από αυτό το αποτέλεσμα ο κανονικός Ολυμπιακός του ντέρμπι, επειδή πάλι δεν κατάφερε φέτος να πάρει ένα παιχνίδι μεγάλης σημασίας. Αυτό είναι το ζητούμενο. Εύκολο δεν είναι. Να έχουν χαθεί τα «άχαστα», να έχει «εκραγεί» το γήπεδο στο γκολ του Βρουσάι και να έρχεται το ξενέρωμα, να πηγαίνουν όλα στραβά όταν έπρεπε να γίνει το απλό, να είναι ένα ματς για άνετη νίκη και να μένει πάλι στην ισοπαλία... Δεν είναι εύκολο να μείνει ανεπηρέαστος ο Ολυμπιακός για όσα έχει μπροστά του. Αλλά από τη στιγμή που έπαιξε κυριαρχικά σε ένα ντέρμπι κι έχει ακόμα επτά μπροστά του στο πρωτάθλημα, θα πρέπει να πάρει δύναμη από αυτό το ματς κι ας μην το νίκησε.

Διότι αυτή τη φορά σχεδόν όλα έγιναν σωστά. Από πλευράς πάθους, έντασης, συγκέντρωσης, δυναμισμού, κατάθεσης ποιότητας και ψυχής. Δεν μπήκε το γκολ. Ή μπήκε και δεν μέτρησε. Δεν μπήκαν πολλά γκολ πριν από αυτό που δεν μέτρησε. Κι αυτό ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα, το οποίο δεν έχει να κάνει μόνο με ψυχολογία, γκαντεμιά ή αναποτελεσματικότητα.

Τα γκολ συνήθως τα περιμένει μια ομάδα από τους σέντερ φορ της. Βασικός ήταν ο Μπακαμπού που είχε δοκάρι στο 4' από την πάσα του Φορτούνη και μετά δεν είχε άλλη τελική προσπάθεια. Από τον πάγκο ήρθε ο Ελ Αραμπί που δεν μπόρεσε να νικήσει τον Μπρινιόλι στην ωραία μπαλιά του Χουάνγκ και μετά δεν είχε άλλη τελική κι αυτός.

Φταίνε οι δύο σέντερ φορ; Σε αυτό το ματς τουλάχιστον, όχι. Ο Μπακαμπού ήταν πολύ κινητικός, πίεζε και έτρεχε διαρκώς, υποχρέωνε σε λάθη τους αντίπαλους. Ήταν σε καλές θέσεις και περίμενε.

Όπως περίμενε κι ο Ελ Αραμπί σε περιπτώσεις που δεν πήρε πάσα από Μασούρα και Κανός, σε δύο από τις ευκαιρίες της ομάδας στο τέλος. Ο Μπακαμπού περίμενε από Κανός, από Ροντινέι, από Μπιέλ. Και σε πέντε φάσεις η πάσα προς τον σέντερ φορ θα ήταν η ιδανικότερη επιλογή από εκείνη που προτιμήθηκε. Καλές κάθετες πήγε να πάρει από τον Χουάνγκ αλλά δεν τις πρόλαβε, ενώ μία καλή σέντρα χαμηλά δέχτηκε από τον Όλεγκ και κόπηκε στη μικρή περιοχή.

Είναι φυσικά μέσα στο πρόγραμμα να θέλουν όλοι οι παίκτες να σκοράρουν σε τέτοιο ματς και να έχουν στο μυαλό τους να εκτελέσουν. Δεν είναι, όμως, το ιδανικό.

Το ιδανικό ο Ολυμπιακός δεν το έχει βρει φέτος, σε πολλούς τομείς. Με δική του ευθύνη και με ευθύνη άλλων. Αν, ωστόσο, περιορίσει τις δικές του ευθύνες και συνεχίσει να αποδίδει και να κυριαρχεί όπως εναντίον του Παναθηναϊκού, τότε (κι όμως) είναι ακόμα εδώ. Για τον τίτλο στη Super League, έστω και χωρίς νίκη σε ντέρμπι. Στα πέντε που έχει δώσει. Με επτά να απομένουν. Και εννοείται χωρίς καμία παράπλευρη απώλεια.

Αρκεί να μην απογοητευτεί, να παίζει έτσι και να απλοποιεί τη ζωή του. Με απλοποιημένη τη ζωή του στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ, δεν θα χρειαζόταν κανένας Πινέιρο ή VAR ή ό,τι άλλο συνέβη στο γκολ του Βρουσάι, πολύ απλά διότι δεν θα είχε σημασία. Το ξέσπασμα της τρομερής εξέδρας στο Φάληρο θα είχε έρθει πολύ νωρίτερα.