Να ποινικοποιήσουμε τους πανηγυρισμούς!

Διάβαζα τη Δευτέρα, σχόλια οπαδών του Ολυμπιακού (οι οπαδοί των άλλων ομάδων δικαιολογούνται ως ένα βαθμό), σχετικά με την εμφάνιση των «ερυθρολεύκων» στο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης. Οκτώ στους δέκα δήλωναν ότι πιστεύουν την ομάδα φέτος, παραδέχονταν ότι υπάρχει ποιότητα και ότι όλοι χρειάζονται πίστωση χρόνου για να δέσουν και να φτιάξουν ένα συμπαγές σύνολο. Μεταξύ αυτών όμως, ήταν και οι συνήθεις γκρινιάρηδες, που φώναζαν για τα αμυντικά κενά που έδωσαν την ευκαιρία στον Αστέρα να φτιάξει ευκαιρίες, να πετύχει γκολ. Όλα καλά μέχρι εδώ. Καθένας με τα δίκια του και φυσικά κάθε άποψη σεβαστή. Όμως πέρα από τρελαμένους, πωρωμένους, φανατικούς, γκρινιάρηδες, αισιόδοξους και συγκρατημένους, υπήρξαν και σχόλια (από ελάχιστους…) που έστελναν στο ανάθεμα τη νίκη γιατί δεν τους άρεσε, όπως έγραφαν η εμφάνιση στο συγκεκριμένο παιχνίδι!

Να πω ότι δεν υπάρχει σωτηρία; Να πω ότι ο Ολυμπιακός τώρα χτίζεται εκ βάθρων; Να πω ότι με 20 και βάλε μεταγραφές στο ρόστερ, όλοι στην ομάδα θέλουν πίστωση χρόνου; Να πω ότι καμία ομάδα στο κόσμο δεν μπορεί να παίζει το ίδιο καλά σε όλα τα παιχνίδια; Να πω ότι γκρίνια υπήρχε και θα υπάρχει παντού σε όλες τις ομάδες; Να θυμίσω ότι στην Ατλέτικο Μαδρίτης που κάνει θαύματα την τελευταία πενταετία, υπάρχει γκρίνια για το κακό ξεκίνημα το πρωτάθλημα και μάλιστα μετά την κατάκτηση του Σούπερ Καπ της Ευρώπης με νίκη επί της μισητής Ρεάλ; Τι να πρωτοπώ και τι να θυμίσω; Τζάμπα κόπος!

Εδώ έφθασαν σε σημείο ορισμένοι «φίλοι» της ομάδας να γράφουν ότι δεν έπρεπε να πανηγυρίσει η ομάδα με τον κόσμο μετά τους αγώνες με ΠΑΣ και Αστέρα γιατί δεν έκανε και τρομερό. «Έτσι πανηγυρίζουν οι μικρομεσαίες ομάδες όταν παίρνουν βαθμούς από τους μεγάλους. Στον Ολυμπιακό έχουμε μάθει να πανηγυρίζουμε μετά από νίκες με Λίβερπουλ, Ρεάλ, Γιουβέντους, Ατλέτικο». Σηκώνεις τα χέρια ψηλά! Θα ποινικοποιήσουμε τώρα και τον πανηγυρισμό. Ίσως βγάλουν οδηγία κάποιοι, για το που πρέπει να πανηγυρίσει μια ομάδα ή ένας παίκτης και πότε….

Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικοί φίλοι του Ολυμπιακού όλοι αυτοί, και έχουν τόσο αυστηρά κριτήρια (έως υπερβολικά) ή έχουν καλομάθει τόσα χρόνια κι έχουν ανεβάσει πολύ υψηλά τον πήχυ των δικών τους προσδοκιών, για να γράφουν σχόλια του στιλ «σιγά τη μπάλα που παίξαμε, ο Αστέρας έκανε ένα σωρό ευκαιρίες και κάθεστε και χειροκροτάτε» και κάτι άλλα ωραία γραφικά και ανήκουστα. Τι λέτε ρε; Πάτε καλά;

Δυστυχώς αυτοί οι λίγοι (και στη ζωή, έχω μάθει ότι οι λίγοι κάνουν τη ζημιά παντού…) αυτό κατάλαβαν από το πανηγυρικό μέρος μετά τους αγώνες με τον ΠΑΣ Γιάννινα και τον Αστέρα. Αυτό κατάλαβαν από τον ομαδικό πανηγυρισμό. Τόσο στενόμυαλοι, τόσο μικρόψυχοι. Ο Ολυμπιακός νίκησε και έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει. Όλες οι νίκες πανηγυρίζονται! Εκτός αυτού, ο τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκε η νίκη πχ με τον Αστέρα δίνει δικαίωμα σε όλους, από τον σκόρερ μέχρι τον μασέρ της ομάδας να εκραγούν από χαρά, ικανοποίηση, ευτυχία. Είτε ο αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, είτε ο… Παντζιτζιφιακός, μιλάμε για νίκη. Πιθανολογώ ότι αυτοί που έγραψαν τέτοιου είδους σχόλια, είναι από εκείνους που όταν ο Ολυμπιακό κερδίζει μόνο 1-0 τον Λεβαδειακό βρίζουν γιατί δεν έπαιξε καλά να του βάλει πέντε γκολ και όταν ρίχνει πέντε γκολ του Λεβαδειακού, ειρωνεύονται λέγοντας «σιγά μωρέ, στον Λεβαδειακό τα έβαλε, όχι στην Λίβερπουλ…»!

Σε αυτή την μερίδα «ξυπνητζήδων» και όχι οπαδών, λέω λοιπόν ότι καλό είναι να καταλάβουν γρήγορα ότι ο Ολυμπιακός φέτος, κάνει μια νέα αρχή, φτιάχνει μια καινούργια ομάδα που δείχνει ότι μπορεί να φέρει πάλι τα χαμόγελα στο λιμάνι. Έχει ποιότητα, έχει γεμάτο ρόστερ, δουλεύει σκληρά να γίνει η μεγάλη ομάδα που έκανε μονοπώλιο τους τίτλους. Και σε αυτή τη προσπάθεια θέλει στήριξη από τον κόσμο της. Τα «ολε-ολε» λοιπόν μετά τα παιχνίδια δεν έχουν να κάνουν τόσο με τις νίκες όσο με τη ψυχολογία. Και όσο ο παίκτης βλέπει ότι ο κόσμος τον εμπιστεύεται και τον αποθεώνει, τόσο θα ανεβαίνει και το δικό του ηθικό. Εκτός αυτού κι έχει μεγαλύτερη σημασία, οι παίκτες δείχνουν ότι λειτουργούν πλέον σαν ομάδα. Ολοι μαζί σαν οικογένεια. Πόσο καιρό είχαν να το δουν αυτό στο λιμάνι; Τόσο απλό και τόσο δύσκολο να το καταλάβουν οι «οπαδοί» του είδους. Εκτός βέβαια κι αν τους άρεσε το περσινό αρρωστημένο κλίμα, που τους βόλευε να γκρινιάζουν περισσότερο. Αν θέλουν να βλέπουν μπάλα σαν της Βραζιλίας το ’70, του Αγιαξ του Κρόιφ, της Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα, της Ρεάλ του Κριστιάνο ή της Μίλαν των τριών Ολλανδών, ε, τι να κάνουμε; Υπάρχουν και τα dvd, να καθίσουν σπίτι τους να τα απολαύσουν…