Με ποιο δικαίωμα σταματάς να παίζεις στο 2-0;

Ο Ολυμπιακός κέρδιζε 2-0 στα Γιάννενα με καλή μπάλα και ωραία γκολ του Φορτούνη και πήγε να πάρει το παιχνίδι στα σβηστά στο δεύτερο ημίχρονο. Σταμάτησε να παίζει. Και ο ΠΑΣ ισοφάρισε. Έχει ξαναγίνει και παλιά, σε καλύτερες σεζόν. Αλλά τώρα τί να πεις; Ότι αυτά συμβαίνουν; Ότι γίνονται μαθήματα; Το έπαθε και η Αργεντινή στον τελικό του Μουντιάλ (και νωρίτερα στη διοργάνωση). Μόνο που εκεί ήταν ο Εμπαπέ, όχι ο (με όλο το σεβασμό για τον διεθνή με την Γουινέα και πολύ καλό παίκτη) Μορέιρα που ο σταματημένος Ολυμπιακός τον έκανε να μοιάζει Εμπαπέ.

Μερικές απορίες:

Είναι ο φετινός Ολυμπιακός ομάδα που έχει το δικαίωμα προς τον κόσμο του να σταματάει να παίζει επειδή προηγείται με 2-0; Δεν έχει την υποχρέωση να συνεχίζει να παίζει καλά και να βάζει κι άλλα γκολ; Μπορεί να επικαλείται τώρα ελαφρυντικά Ευρώπης, κόπωσης ή διαδοχικών αγώνων; Διακοπή υπήρχε για ένα μήνα. Το προηγούμενο ματς ήταν πριν από μία εβδομάδα. Υποσχέσεις και μεγάλα λόγια ακούγονταν για τελικούς σε κάθε αγωνιστική, για νίκες παντού με διαρκή προσπάθεια. Έχει καμιά δικαιολογία ο Ολυμπιακός για ό,τι συνέβη τώρα; Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση να πάει να πάρει τα ματς στο χαλαρό; Να υποτιμά επειδή είναι καλύτερος; Έχει τέτοιο δικαίωμα;

Ναι, παίζει και ο αντίπαλος. Μόνο που ο ίδιος αντίπαλος ήταν στο πρώτο μέρος και είχε μείνει να αμύνεται, να υποκύπτει στα ωραία γκολ του Φορτούνη και να έχει την προσδοκία να μη δεχτεί περισσότερα. Κι αντί γι΄αυτό, ο ΠΑΣ άρχισε να κάνει ευκαιρίες από τα πρώτα δευτερόλεπτα στο β΄μέρος. Ο Ολυμπιακός δεν πήρε το μήνυμα ούτε από το δοκάρι, ούτε από τη μείωση, ούτε καν από την ισοφάριση. Πήγε να φάει και τρίτο. Είχε παγώσει, κέρωσε, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Το παραμικρό. Προπονητής και παίκτες. Οι ίδιοι ήταν και στο πρώτο ημίχρονο. Κι αυτοί που μπήκαν, έστω και με καθυστέρηση, πάλι σαν παγωμένοι έμοιαζαν. Δεν έπαιζαν. Σοκαρισμένη ήταν όλη η ομάδα. Γιατί; Γιατί νόμιζε ότι είχε νικήσει από το ημίχρονο επειδή είναι καλύτερη και είχε βάλει δύο γκολ.

Σε κανονικές συνθήκες λες ότι είναι ένα γερό πάθημα που πρέπει να γίνει μάθημα. Γραφικότητες. Ο Ολυμπιακός έχει φέτος συνέχεια παθήματα. Και δεν μαθαίνει.

Μην πάμε πάλι στις μεγάλες αναλύσεις για τις πολλές αλλαγές που έγιναν και τα διάφορα θέματα από την αρχή της σεζόν. Εδώ το πράγμα ήταν απλό. Εδώ ήταν ένα ματς επανεκκίνησης. Και απόδειξης θέλησης και πάθους. Ανωτερότητας. Ποιότητας. Πίστης. Έγινε το 2-0 και έπρεπε και παραπάνω στο πρώτο μέρος γιατί έπαιξες καλά. Και σταματάς να παίζεις στο δεύτερο, γιατί νόμιζες ότι είχες νικήσει; Ενώ υποτίθεται ξεκινάς μια δυνατή προσπάθεια για να καλύψεις διαφορές και να δείξεις ότι το πολύ ακριβό ρόστερ σου (έστω και με τις όποιες ανισορροπίες και αστοχίες) μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στο πρωτάθλημα. Και ενώ νικάς 2-0, σταματάς να παίζεις, ισοφαρίζεσαι και παραλίγο να χάσεις.

Τι άλλη κουβέντα και άλλη ανάλυση να γίνει; Όλα τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε...