Ολυμπιακός: Τελικά, δεν «τα είχαμε δει όλα» και δεν ξέρουμε τι άλλο θα μας επιφυλάξει!

Ομολογούμε ότι το σενάριο των Ιωαννίνων δεν το είχαμε φανταστεί. Ο ΠΑΣ που δεν γοήτευσε κανέναν με την απόδοσή του στο πρώτο μισό της σεζόν, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα έχανε 0-2 στο ημίχρονο από τον Ολυμπιακό και όχι μόνο θα τον ισοφάριζε, αλλά θα μπορούσε να τον κερδίσει κιόλας. Ο ορισμός του «δεν περιγράφω άλλο».

Δεν ξέρουμε ειλικρινά τι είχαν στο μυαλό τους οι παίκτες, αν και ο Ελ Αραμπί έδωσε ένα στίγμα όταν είπε ότι «εξεπλάγην με το 2-2». Ήταν σαν να έλεγε ότι δεν περιμέναμε ότι ο συγκεκριμένος ΠΑΣ που είχε χάσει πριν από τη διακοπή 0-4 από τον Άρη στα Γιάννενα, θα έκανε ζημιά στον Ολυμπιακό. Ο ορισμός της αλαζονείας δηλαδή!

Ένας ΠΑΣ που παρατάχθηκε χωρίς τους Κιάκο, Μπιλμπάο, Λώλη και Μπαγκαλιάνη, αλλά και τους νεαποκτηθέντες Νίνη, Τσιντώτα και Τσίνο που δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής. Κι ΑΥΤΗ η ομάδα έβαλε τα γυαλιά στα πολυδιαφημισμένα αστέρια του Πειραιά.

Ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου των «Ζωσιμάδων» ήταν από πλευράς νοοτροπίας χειρότερος από τον Ολυμπιακό του πρώτου 45λέπτου με τον Ατρόμητο, όπου οι Περιστεριώτες έβγαιναν όποτε ήθελαν απέναντι από τον Τζολάκη στις αντεπιθέσεις τους.

Κόντρα στον Ατρόμητο ο Ολυμπιακός ήταν απογοητευτικός στο κομμάτι της τακτικής. Στα Γιάννενα ήταν ασόβαρος απ’ όλες τις απόψεις. Από πλευράς τακτικής, έντασης, νοοτροπίας. Έβγαζε μία αλαζονεία και μία έπαρση, λες και δεν βρισκόταν στο -12 από τον Παναθηναϊκό, αλλά στο +12 από το «τριφύλλι». Ακόμα και στο +12 να βρισκόταν, δεν επιτρέπεται κανένας ποδοσφαιριστής να μην σέβεται τον αντίπαλο που έχει απέναντί του.

Τι να πρωτοσχολιάσεις όταν βλέπεις π.χ. τον Γκάρι να μπαίνει στο ματς και να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο ή να σημαδεύει τις… εξέδρες στις σέντρες του; Τι να πρωτοσχολιάσεις όταν βλέπεις τον Κασάμι που μπήκε φρέσκος να μην κάνει μία πάσα της προκοπής; Τι να πρωτοσχολιάσεις όταν ο Μπακαμπού δεν έχει έρθει σε καμία επαφή με την μπάλα από τη στιγμή που αντικατέστησε τον Ελ Αραμπί; Τι να πρωτοσχολιάσεις όταν βλέπεις στο δεύτερο ημίχρονο έναν προπονητή να κοιτάζει ορισμένες φορές στο… υπερπέραν, λες και έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει, ενώ την ίδια στιγμή ο Θανάσης Στάικος είχε κοντέψει να μπει στον αγωνιστικό χώρο και να παίξει ο ίδιος;

Πιστεύαμε ότι φέτος τα είχαμε δει όλα! Είχαμε δει το 0-4 από την Μακάμπι Χάιφα, τον αποκλεισμό με κάτω τα χέρια στους ομίλους του Europa League, τις προκρίσεις στα πέναλτι επί της Σλόβαν και του Απόλλωνα Λεμεσού (δύο υποδεέστερων αντιπάλων), τις άθλιες εμφανίσεις επί Κάρλος Κορμπεράν, τα τραγικά λάθη ποδοσφαιριστών που κόστισαν βαθμούς με τον Βόλο και τον Άρη, το εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΚ, τις μεταγραφές του καλοκαιριού να είναι εκτός πλάνων ή ήδη σε άλλες πολιτείες (Ζινκερνάγκελ, Άβιλα, Αμπουμπακάρ, Ουί Τζο, Μπόουλερ, Βρσάλικο, Ντε Λα Φουέντε, Λάιντνερ).

Κι έχουμε μείνει με ένα πολύ καλό ματς στη Λεωφόρο και το συμμάζεμα – κατά γενική ομολογία – που έκανε ο Μίτσελ, αλλά φαίνεται ότι δεν φτάνει. Κι αυτό, επειδή όχι μόνο ο Μίτσελ, αλλά κανένας προπονητής δεν είναι μάγος.