Τι διαφορετικό είχε ο Ολυμπιακός με τη Νότιγχαμ

Στον απολογισμό αυτού του τελευταίου φιλικού αγώνα του Ολυμπιακού πριν αρχίσει ξανά η σεζόν, μετράει σίγουρα η νίκη για ψυχολογικούς λόγους, όπως και η αφομοίωση σε μεγάλο βαθμό από τους παίκτες της δουλειάς που οι ίδιοι έκαναν υπό τον Μίτσελ σε αυτό το διάστημα που υπήρξε η δυνατότητα προετοιμασίας.

Ασφαλώς έχει λόγο να χαμογελά ο καθένας στον Ολυμπιακό βλέποντας τον Κασάμι να αποτελεί ακόμη μία ποιοτική μονάδα στη μεσαία γραμμή, αλλά και να προσαρμόζεται με τους υπόλοιπους. Ή να ανεβαίνουν συνεχώς παίκτες με αδιαμφισβήτητη κλάση, όπως αυτή του Μαρσέλο πρωτίστως και του Φορτούνη επίσης. Για τον Μαρσέλο είναι φανερό ότι έχει γίνει καλή δουλειά και από το κλαμπ και από τον ίδιο ώστε να μείνουν πίσω όσα συνέβησαν πριν από μερικές εβδομάδες και είχαν προκαλέσει διάφορα άκομψα για έναν από τους κορυφαίους μπακ όλων των εποχών. Παγκοσμίως.

Τέλος πάντων, ο Ολυμπιακός είχε καλούς γκολκίπερ, θετικούς στόπερ, μαχητικούς μπακ, τρεξίματα στο κέντρο και ποιότητα μεσοεπιθετικά. Είχε, όμως, κάτι που δύσκολα το έδειξε το προηγούμενα διάστημα και γι΄αυτό το πλήρωσε. Σε Ευρώπη και Ελλάδα. Είχε πάθος σε κάθε προσπάθεια. Τσαγανό από κάθε παίκτη του σε όλες τις γραμμές. Δυναμισμό, όπως παρατήρησε και ο Μίτσελ. Έκανε φάουλ σε αρκετές περιπτώσεις κι όχι μόνον ο Εμβιλά, αλλά και άλλοι που το απέφευγαν.

Πέραν, δηλαδή, της ανόδου στον τομέα των συνεργασιών και των γραμμών που είναι πια κοντά και αποδεικνύονται αποτελεσματικές στην ανασταλτική και δημιουργική λειτουργία, ο Ολυμπιακός βγάζει και αυτόν τον χαρακτήρα που δεν μπορεί να μην υπάρχει σε μια τέτοια ομάδα. Κάποιοι γίνονται μπροστάρηδες κι ακολουθούν κι άλλοι. Ειδικά δυο τρία από τον Βρουσάι ήταν... απολαυστικά!

Το φιλικό ειδικά όταν νευρίασαν στο δεύτερο μέρος οι της Φόρεστ δεν ήταν και τόσο... φιλικό. αλλά αυτό ήταν καλό για τον Ολυμπιακό. Αν το συνεχίσει και στα επίσημα, είναι βέβαιο ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Και... εβδομάδες σε σχέση με όσες πριν από την (άκρως απαραίτητη σε κάθε ανάγνωση) διακοπή για το Μουντιάλ.