Όταν δύο επιστροφές κάνουν διαφορά
Ο Αγκιμπού Καμαρά και ο Ανδρέας Μπουχαλάκης έδειξαν επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό αρκετά πράγματα γύρω από την ομάδα.
Σαφώς και δεν ήταν στα καλύτερά τους στην Τούμπα ούτε ο Αγκιμπού Καμαρά ούτε ο Ανδρέας Μπουχαλάκης. Έχουν παίξει και καλύτερα και θα το ξανακάνουν στη συνέχεια. Ήταν όμως από την πρώτη στιγμή φανερό με γυμνό μάτι πως αυτοί οι δύο βασικότατοι για τον Ολυμπιακό στον φετινό σχεδιασμό του Πέδρο Μαρτίνς έλειψαν πολύ το τελευταίο διάστημα. Ειδικά για το θέμα της ισορροπίας στην ομάδα.
Ο Αγκιμπού δικαίως πήρε τα εύσημα στις δηλώσεις του προπονητή διότι έλειπε πάνω από ένα μήνα, είχε τραυματισμό ενδιάμεσα των αγώνων στο Κόπα Άφρικα, έκανε ταξίδια και επέστρεψε παίζοντας όλο το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ έχοντας τρεξίματα, σα να μην είχε φύγει καθόλου. Δεν ήταν τόσο απειλητικός όσο μπορεί, είχε κάποιες περιπτώσεις που θα μπορούσε να δημιουργήσει καλύτερα ή να πιέσει περισσότερο, όμως τα κοντρόλ του ήταν εξαιρετικά, οι συνεργασίες με τους χαφ καλές, ο τρόπος που ανταποκρίθηκε είτε πίσω από τους δύο φορ στο πρώτο μέρος είτε στα πλάγια στην επανάληψη ικανοποιητικός. Με όλα αυτά τα δεδομένα που προαναφέρθηκαν.
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
Ο Μπουχαλάκης δεν ήταν απολύτως έτοιμος μετά τον τραυματισμό στην Ριζούπολη, είχε κάποια αβίαστα λάθη, όμως σουλούπωσε όλο το παιχνίδι, έκλεισε κενά, κράτησε την μπάλα αλλάζοντας την ισορροπία στην ομαδική κατοχή, την κυκλοφόρησε καλά με παίκτες με τους οποίους αγωνίζεται με κλειστά μάτια, όπως ο Εμβιλά και ο Μαντί. Ακούει διάφορα κάποιες φορές ο διεθνής μέσος, αλλά στο διάστημα που έλειψε, ακόμη και στο πρώτο μέρος της Τούμπας, φάνηκε σε μεγάλο βαθμό η πολύτιμη συμβολή του σε όλη τη λειτουργία της ομάδας.
Με τον τρόπο που έπαιξαν αυτοί οι δύο απόντες για καιρό παίκτες, φάνηκε και κάτι άλλο. Πόσο δύσκολο είναι για κάθε παίκτη που αποκτά ο Ολυμπιακός να μπει άμεσα στο βασικό σχήμα. Και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή σε ό,τι έχει σχεδιάσει από την αρχή της κάθε σεζόν. Εντάξει υπάρχουν θέσεις που δεν έχουν μονιμότητα (π.χ. στο δεξί άκρο ή στην κορυφή της επίθεσης, αν και εκεί το προβάδισμα είναι συγκεκριμένο για Ελ Αραμπί και Λαλά.). Αν αλλάζει κάτι είναι συνήθως επειδή οι συνθήκες το απαιτούν. Για οποιονδήποτε λόγο.
Αυτό συνήθως αποδίδει στον Ολυμπιακό. Στα αποτελέσματα σχεδόν πάντα, όπως αποδεικνύεται. Σε αυτοματισμούς, καλύτερες συνεργασίες, πιο πολύ θέαμα, ίσως θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο. Κι αυτός είναι ο στόχος για τη συνέχεια, ειδικά όσο η διαφορά παραμένει αμείωτη στη βαθμολογία.
