Αναζητώντας τη χαμένη ποίηση σε μια ασήμαντη εποχή

Η ποίηση είναι μια αργή διαδικασία διπλής απόσταξης έτσι ώστε να αφήνει την αινιγματική επίγευση ενός μεθοδικά παλαιωμένου ουίσκι. Αυτό βέβαια σημαίνει και μια δόση αδιαφάνειας που η σημερινή αθωότητα του αναγνωστικού κοινού δεν συγχωρεί. Ζούμε σε μια εποχή που οι παλιοί μεγάλοι ποιητές ή εξορίστηκαν ή ξεχάστηκαν και στην Ελλάδα έχουμε να δούμε ένα πραγματικό ποιητή από την εποχή του Βύρωνα Λεοντάρη. Η ποίηση κατέληξε να γίνει ένα παιδικό παιχνίδι που οι αναγνώστες της παίζουν μαζί του μέχρι να το βαρεθούν.

Αυτή η διπλή απόσταξη της ζωής και της προσωπικής εμπειρίας που έκανε την ποίηση να φτάνει πολύ βαθύτερα από την πεζογραφία έχει εγκαταλειφθεί. Κυριαρχεί πλέον μια διάθεση εξομολογητική με γλυκαντικά στοιχεία κάθε λογής, με αχρείαστο λυρισμό, με εξάρσεις μελοδραματισμού και καταγγελίας. Ο σύγχρονος αναγνώστης δεν μπαίνει καν στον κόπο να ερμηνεύσει την ποίηση, δεν δέχεται επ΄ουδενί να τον υπερβαίνει το παραμικρό νόημα, απαιτεί μια εύκολη σαφήνεια και υποχρεώνει τους ποιητές να κολυμπούν στα ρηχά νερά της ασημαντότητας.

Η πλειονότητα των ποιητών είναι πλέον αποκομμένη από την παράδοση όπερ μεθερμηνεύεται σε αγραμματοσύνη και αυτή η επάρατη άποψη «δεν διαβάζω, γιατί δεν θέλω να επηρεάζομαι», δημιούργησε στρατιές αναλφάβητων που καμώνονται τους πνευματικούς ανθρώπους. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο κόσμος μας παραμένει ασφαλής χωρίς ποιητές, χωρίς την ακεραιότητα και την ευαισθησία του, χωρίς τους χρησμούς του μεγάλου μαντείου που ονομάζουμε ποίηση.