Το πρόβλημα «μύθος» και τα μαθήματα που πρέπει να δίνονται, όχι να παίρνονται

Προφανώς και αν ο Ελ Αραμπί είχε κάνει το απλό, να σκοράρει στη μπαλιά του Βαλμπουενά, τώρα θα ήταν όλα πιο... πανηγυρικά στον Ολυμπιακό, στις κριτικές και στη διάθεση. Όπως πιο αρνητικά θα ήταν τα σχόλια αν π.χ. με τον Βόλο ο Βαλμπουενά δεν είχε βάλει τη γκολάρα με το φάουλ ή αν σε αρκετά από τα ματς που έχει πάρει φέτος «στο γκολ» ο Ολυμπιακός δεν είχε μπει εκείνο «το γκολ».

Έτσι είναι, όμως, τα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Δεν θα αλλάξουν το 2022. Θα κρίνονται τα πάντα από το αποτέλεσμα σε γενικές γραμμές. Δεν αλλάζει, επίσης, ότι η «γκέλα» του Ολυμπιακού στη Ριζούπολη οφείλεται περισσότερο στο δικό του κακό εαυτό παρά στις αποκρούσεις του 35χρονου Βέρχουλστ ή στη γενναία προσπάθεια των παικτών του Απόλλωνα, για την οποία αξίζουν συγχαρητήρια.

Ο Ολυμπιακός μπήκε για να το πάρει το ματς και να τελειώνει, αλλά στο πρώτο ημίχρονο κάπου σταμάτησε να παίζει σωστά μετά την ευκαιρία του Καμαρά. Και είχε άλλη μία πραγματικά μεγάλη, με τον Μπουχαλάκη. Στο δεύτερο έκανε φάσεις, τη σπουδαιότερη με τον Ελ Αραμπί και το «άχαστο», ενώ μέχρι το τέλος δεν πίεσε όπως έπρεπε και όπως είχε κάνει σε άλλα ματς που τελικά είχε φτιάξει ευκαιρίες και είχε δικαιωθεί. Από το 72' και την ευκαιρία του Μαροκινού, πραγματικά μεγάλη φάση δεν είχε να αντιμετωπίσει η άμυνα του Απόλλωνα.

Σε αυτό το 0-0 ο Ελ Αραμπί έπαιξε για ένα ημίχρονο μαζί με τον Τικίνιο στην επίθεση. Στα προηγούμενα 0-0, με Ατρόμητο και ΠΑΟ ήταν στο γήπεδο για 90 λεπτά. Είναι όντως πρόβλημα η συνύπαρξή τους; Δεν έχει δουλευτεί όσο καλά θα έπρεπε; Ή είναι συμπτωματικό;

Πιστεύω ότι το πρόβλημα έχει να κάνει με την απόδοση του καθενός. Όταν παίζουν καλά, τότε και μαζί και χώρια μια χαρά είναι. Όταν ο Ελ Αραμπί κάνει τη χειρότερη εμφάνιση της καριέρας του στον Ολυμπιακό, όπως συνέβη στη Ριζούπολη, και ο Τικίνιο κάνει κακές κεφαλιές ή τελειώματα (όπως στη φάση που μπήκε στην περιοχή κι αντί να δώσει στον Μπουχαλάκη δίπλα του για το γκολ, την... πάσαρε στον Βέρχουλστ), τότε δεν φταίει ότι ήταν μαζί στο γήπεδο. Να θυμίσω το εξής απλό. Με τον Βόλο ο Ελ Αραμπί μπήκε στο 72', έπαιξε για είκοσι λεπτά μαζί με τον Τικίνιο κι ο Ολυμπιακός έκανε πίεση και φάσεις, ενώ έβαλε και δύο γκολ.

Οι απουσίες που είχε ο Ολυμπιακός φυσικά δεν είναι δικαιολογία, αλλά θεωρώ ότι ήταν πρόβλημα. Κυρίως αυτές του Αγκιμπού και του Λόπες, καθώς ο Μαρτίνς δεν επέλεξε τον Βαλμπουενά που μπορεί να παίζει καλύτερα σαν δημιουργός και να στριφογυρίζει σε όλες τις θέσεις πίσω από τον φορ. Ίσως ήταν ένα ματς «ταμάμ» για τον Γάλλο να παίξει από την αρχή, αλλά αυτά είναι και ολίγον προφητείες μετά Χριστόν.

Σίγουρα εκεί που διαφωνώ με τον Πορτογάλο είναι ότι αυτό το ματς θα γίνει μάθημα για τη συνέχεια. Προφανώς και ο Ολυμπιακός θα βγάλει αντίδραση από το αρνητικό αποτέλεσμα. Όμως μάθημα θα έπρεπε να είχαν γίνει και οι νίκες των προηγούμενων εβδομάδων, όπως με τον Βόλο, την Λαμία, αλλά και τον Άρη. Ο Ολυμπιακός έπαιζε καλύτερα εκτός έδρας, αλλά κάποια στιγμή και εκτός έδρας θα έβγαινε πρόβλημα, δεν θα έμπαινε το γκολ και θα ερχόταν η «γκέλα».

Για να μη γελιόμαστε. Το +9 του Ολυμπιακού δεν απέχει και πολύ από το +11. Δεν ήρθε και καμία καταστροφή σε ό,τι αφορά τον στόχο. Κι ούτε είναι απαραίτητη η καταστροφολογία και η παραπάνω απ' όσο πρέπει αυστηρότητα για τον Ολυμπιακό της Ριζούπολης.

Όμως θα επιμείνω. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να το είχε πάρει το μάθημα και να είχε αρχίσει να παίζει καλύτερα και πιο πειστικά. Να έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και να κάνει περισσότερες ευκαιρίες από τρεις πραγματικά μεγάλες που είχε με τον Απόλλωνα. Και εν τέλει, ο Ολυμπιακός τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι για να παίρνει μαθήματα. Είναι για να δίνει. Μαθήματα καλού ποδοσφαίρου, σε κάθε παιχνίδι του. Μέχρι στιγμής λίγες φορές το έχει κάνει κι ας είναι +9 ή +...19 από τους αντίπαλούς του που έχουν σαφώς κατώτερες ποιοτικά ομάδες και πολύ μικρότερα σε αξία και συμβόλαια ρόστερ.