Ο κυρίαρχος και το… αγκομαχητό

Ένα ακόμη ματς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ πέρασε στην ιστορία, με τους «ερυθρόλευκους» να αυξάνουν το… κοντέρ σε ό,τι έχει να κάνει με τις αναμετρήσεις τους απέναντι στην «Ένωση». Πέρα από τη συνολική παράδοση που είναι υπέρ τους, οι Πειραιώτες έχουν κερδίσει πλέον τα 10 από τα τελευταία 11 παιχνίδια τους με την ΑΕΚ στο Φάληρο.

Πρόκειται για συντριπτική υπεροχή σε αγώνες οι οποίοι αποκαλούνται επίμονα από κάποιους «ντέρμπι». Αν, ωστόσο, ρίξει κανείς μια ματιά στη συνολική εικόνα των δύο ομάδων όλα αυτά τα χρόνια και ιδίως επί του παρόντος, θα συμπεράνει ότι η κυριαρχία του Ολυμπιακού απέναντι στην ΑΕΚ είναι απολύτως φυσιολογική.

Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ανώτερο ποιοτικά ρόστερ της ομάδας του Πειραιά. Κάτι που δεν περιορίζεται συγκριτικά με την ΑΕΚ αλλά και με όλα τα υπόλοιπα κλαμπ του πρωταθλήματος της Σούπερ Λιγκ. Και ισχύει διαχρονικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις-αναλαμπές, όπως οι τίτλοι της ΑΕΚ το ’18 και του ΠΑΟΚ το ’19.

Το χθεσινό ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης» είναι χαρακτηριστική απόδειξη για του λόγου το αληθές: σε έναν αγώνα όπου η ΑΕΚ έδωσε το 110% των δυνατοτήτων της μέσα στο γήπεδο, ο Ολυμπιακός έφτασε σε θρίαμβο με σκορ 3-0 χωρίς να φορτσάρει σε κανένα σημείο της αναμέτρησης.

Για να ακριβολογούμε: η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ έτρεξε, πίεσε και μόχθησε καθ’ όλη τη διάρκεια του 90λεπτου, έχοντας αρκετά καλή απόδοση στο β’ ημίχρονο. Ακόμα κι έτσι, όμως, έφυγε από το Φάληρο με σκυμμένα κεφάλια και τρία γκολ παθητικό, με θύτη έναν σταθερό μεν Ολυμπιακό, που όμως δεν έθελξε με την απόδοσή του, ούτε ανέβασε στροφές σε κανένα σημείο του ματς.

Αυτό μαρτυρά ξεκάθαρα τη διαφορά δυναμικότητας των δύο συλλόγων αυτήν τη στιγμή. Και για να λέμε την αλήθεια, το αποτέλεσμα είναι πέρα ως πέρα δίκαιο. Ναι, η ΑΕΚ είχε δύο εξαιρετικές ευκαιρίες με τους Σιμόες και Μάνταλο στο β’ μέρος με το σκορ στο 1-0, όμως βάσει της συνολικής της εικόνας δεν δικαιούτο τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι εντέλει πήρε από το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Η ΑΕΚ, πάντως, δεν αποτελεί τον αντίπαλο του Ολυμπιακού στη διεκδίκηση του φετινού τίτλου στη Σούπερ Λιγκ. Αυτό, θα πείτε, ήταν ήδη γνωστό από τα πρώτα κιόλας ματς της αγωνιστικής περιόδου, αν όχι πριν από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Απλά φάνηκε και ξεκάθαρα εκ των αποτελεσμάτων και της εικόνας της «Ένωσης» στα 12 παιχνίδια που έχει δώσει μέχρι σήμερα στη σεζόν.

Ο βασικός αντίπαλος των «ερυθρόλευκων» στη μάχη του πρωταθλήματος είναι ο ΠΑΟΚ (τον Άρη θα τον προσθέσουμε στην εξίσωση όταν αποδείξει ότι δεν θα… ξεφουσκώσει και φέτος). Ένας ΠΑΟΚ που όχι απλά δεν κερδίζει τα παιχνίδια που οφείλει αλλά… ασθμαίνει για να σώσει τον βαθμό της ισοπαλίας απέναντι σε κατά πολύ υποδεέστερους -σε ποιότητα και μπάτζετ- αντιπάλους.

Όπως, δηλαδή, συνέβη χθες στο Αλκαζάρ, εκεί όπου ο «Δικέφαλος του Βορρά» χρειάστηκε ένα πέναλτι στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων όχι για να νικήσει αλλά για να μη χάσει. Με αντίπαλο, μάλιστα, μία από τις πλέον αδύναμες ομάδες της τρέχουσας σεζόν στη Σούπερ Λίγκα. Και με… αγκομαχητά δεν δικαιούσαι να ονειρεύεσαι τίτλους…