H “Χρυσή Μπάλα” που δεν... χρυσώνει το “χάπι”!

Τι κοινό έχουν οι τελευταίες 6 απονομές των Παγκοσμίων Κυπέλλων; Εκτός από τις εκάστοτε νικήτριες που πανηγυρίζουν, έξαλλα, την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου, στο πόντιουμ ανεβαίνει, πάντα, κάποιος που δεν προέρχεται από τις τάξεις τους και δεν έχει τον παραμικρό λόγο να συμμεριστεί την εορταστική διάθεση τους!

Η σκηνή του δύσθυμου –με ύφος “τι κάνω εγώ εδώ πέρα;”– Λούκα Μόντριτς, την περασμένη Κυριακή, στο “Λουζνίκι”, να κρατά, αμήχανος, το βραβείο του καλύτερου παίκτη του 21ου Παγκοσμίου Κυπέλλου (άλλως ‘’Χρυσή Μπάλα”) μόνο πρωτοφανής δεν ήταν! Αποτέλεσε ποδοσφαιρικό “déjà vu”, που είχε επαναληφθεί και στις 5 προηγούμενες διοργανώσεις...

Πριν από τον «μαέστρο» των Κροατών, στην ίδια, ακριβώς, άβολη θέση είχαν βρεθεί ο Λιονέλ Μέσι (πριν τέσσερα χρόνια), ο Ντιέγκο Φορλάν, στη Ν. Αφρική (2010), ο Ζινεντίν Ζιντάν, στο Βερολίνο (2006), ο Όλιβερ Καν, το 2002, στη Γιοκοχάμα κι ο Ρονάλντο, το 1998, στο Παρίσι. Εξαιρουμένου του Ουρουγουανού, προ 8ετίας, οι υπόλοιποι πέντε, προαναφερθέντες, νικητές του κορυφαίου προσωπικού βραβείου του Μουντιάλ προέρχονταν από την πλευρά των φιναλίστ του τελικού.

Κι όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, μόνο όρεξη για… πανηγυρισμούς δεν είχαν, αφού η “Χρυσή Μπάλα” δεν… χρύσωνε το “χάπι”, για το ότι θα πήγαιναν να πάρουν και το μετάλλιο της παρηγοριάς (ασημένιο) από τα χέρια του προέδρου της FIFA και των υπόλοιπων επισήμων, που διαγκωνίζονται για να μπουν στο «κάδρο» της απονομής...

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι;

Ασφαλώς ο Ρονάλντο, το 1998, ήταν ο καλύτερος παίκτης του Γαλλικού Μουντιάλ. Προφανώς χωρίς τον Όλιβερ Καν η Γερμανία ποτέ δεν θα’ χε φτάσει στον τελικό του, παρθενικού, Ασιατικού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εννοείται πως ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν η μορφή του Γερμανικού τουρνουά κι ο Φορλάν άξιζε επιβράβευσης για τα γκολ και το ηγετικό προφίλ του, που ‘χαν επαναφέρει στο πόντιουμ (3η) την... ποδοσφαιρομάνα Ουρουγουάη, στην Αφρική. Τέλος, ελλείψει Μέσι η Αργεντινή, στη Βραζιλία, ίσως να μην πέρναγε καν τη φάση των ομίλων..

Αλλαγή οπτικής!

Ωστόσο υπάρχουν δικαιολογημένες ενστάσεις, για τις ετυμηγορίες της τεχνικής επιτροπής της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας και των συναδέλφων δημοσιογράφων, που συμμετέχουν στην ψηφοφορία αναφορικά με την κατάληξη της «Χρυσής Μπάλας» στα τελευταία 6 Παγκόσμια Κύπελλα και σχετίζονται με τα κριτήρια που λαμβάνεται η απόφαση (μελέτη των συνολικών στατιστικών της διοργάνωσης), τα οποία δεν διαχωρίζουν, σε σημασία, όσα συμβαίνουν στο εναρκτήριο ματς του τουρνουά, από τα διαδραματιζόμενα στον τελικό!

Ίσως αν υπήρχε αλλαγής οπτικής και φιλοσοφίας το 1998 να μην ήταν κάτοχος του βραβείου ο, «ωσεί παρών» (μετά τα όσα είχαν προηγηθεί για να παίξει...) Ρονάλντο. Το 2002 έμοιαζε τραγική ειρωνεία η ανάδειξη του Καν, που είχε «πνίξει» το πρώτο Βραζιλιάνικο γκολ.

Τέσσερα χρόνια μετά την... κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι, στο τελευταίο ματς της καριέρας του, ως αντίδραση στα...γαλλικά του, που άφησε την ομάδα του με 10 στην παράταση κι ένα εκτελεστή λιγότερο στα πέναλτι, δεν υπάρχει στατιστική κατηγορία να την καταγράψει...

Εξάλλου ίσως έπρεπε το βραβείο, a priori, να καταλήγει σε παίκτη της νικήτριας. Ναι μεν ο Μέσι, στη Βραζιλία έκανε 6,57 ντρίμπλες ανά αγώνα (!), έδινε 3,14, καθοριστικές, πάσες κι η ομάδα του δημιουργούσε 3.29 ευκαιρίες, εξαιτίας του, σε κάθε ματς (ισάριθμα ήταν και τα οουτ του), αλλά δεν είμαστε... μπάσκετ, που παίκτες παίζουν για τα στατιστικά τους και πληρώνονται βάσει αυτών!

Ο Μέσι κι ο κάθε παίκτης, κάνοντας τα ανωτέρω, υπηρετεί το σύνολο κι αυτό πρέπει να επιβραβεύεται.

Την εποχή των hi-tech Μουντιάλ, με hawk-eye και VAR είναι... ανέκδοτο οι υπεύθυνοι να μην είναι online αποφασίζοντας, άμεσα, έχοντας την συνολική «εικόνα». Έτσι κι η Moυντιαλική «Χρυσή Μπάλα», θα καταλήγει σε κάποιον που θα την δέχεται χαμογελώντας και θα επιβραβεύει τον θριαμβευτή του τουρνουά. Άλλωστε, η (απείρως σημαντικότερη)... συνονόματη της, από το 2010, δεν το πράττει!