«Συγγνώμη για την... άμυνα»!

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1812, ο Ναπολέων, στο Μποροντίνο, 125 χλμ. δυτικά της Μόσχας, επετύγχανε “Πύρρειο νίκη” επί των Ρωσικών δυνάμεων στην αιματηρότερη μάχη των Ναπολεόντειων πολέμων (70.000 νεκροί…). Μια εβδομάδα αργότερα έμπαινε στην, ερημωμένη από κατοίκους, ιστορική πρωτεύουσα της Ρωσίας (διοικητική, τότε, η Αγία Πετρούπολη), αλλά 5 εβδομάδες μετά την εγκατέλειπε, κακήν κακώς, αφού δεν κέρδισε τον πόλεμο όπως ήλπιζε: ούτε το φρόνημα των αντιπάλων είχε καταβάλλει, ούτε αποφασιστικό πλήγμα τους είχε καταφέρει.

Αντίθετα, απέχοντας από τις γραμμές ανεφοδιασμού (που είχαν αποκόψει οι Κοζάκοι) και με την Ρωσική τακτική της “καμμένης γης”, η, λιμοκτονούσα, “Μεγάλη Στρατιά” του αναγκάστηκε να συμπτυχθεί, πριν καταστραφεί, από τον ανταρτοπόλεμο και την επέλαση του μεγαλύτερου συμμάχου των αντίπαλων της: του ρώσικου χειμώνα…

Πάρα κάτι μήνες, 206 χρόνια αργότερα, ένας άλλος Γάλλος “στρατηγός” (υπό ποδοσφαιρική έννοια), δεν πήρε μόνο τη μάχη, όπως ο Κορσικανός στρατηλάτης, αλλά τον “πόλεμο”, με έπαθλο, όχι τη Ρωσική Αυτοκρατορία πια, αλλά την ποδοσφαρική υφήλιο ολόκληρη!

Ο Ντιντιέ Ντεσάν, παρότι δεν θεωρείται ιδιοφυία -όπως ο Μέγας Ναπολέων, περί των στρατιωτικών- κατέστρωσε, διαφορετικό επιτελικό σχέδιο, για να ξαναφέρει το ωραιότερο ποδοσφαιρικό έπαθλο στις προθήκες της Γαλλικής Π.Ο, μετά από 20 χρόνια!

Ο τρίτος, στα χρονικά -μετά από Ζαγκάλο και Μπεκενμπάουερ- που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο ως παίκτης και προπονητής, δεν ακολούθησε Ναπολεόντεια τακτική, που συνοψιζόταν στην πρωτοβουλία στο πεδίο της μάχης… Αντίθετα, πήγε με άλλη, ρεαλιστική –και τελικά επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος- προσέγγιση στην Ρωσία.

Ο Ιταλοθρεμμένος (πέντε χρόνια, από 1994 ως το 1999, στη Γιουβέντους ήταν αυτά, που διαμόρφωσαν την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία) τεχνικός, έχοντας “νωπό” το παράδειγμα του συμπατριώτη του (επίσης Ιταλοθρεμμένου), Ζινεντίν Ζιντάν, που την τελευταία 3ετια κατέκτησε ισάριθμα Τσάμπιονς Λιγκ με ποδόσφαιρο αντίδρασης, ακολούθησε το παράδειγμα του…

Από το εντός έδρας… Βατερλό στον θρίαμβο της Μόσχας!

Τραγική ειρωνεία; Τον “Ζιζού” παρουσίαζαν επικρατέστερο διάδοχο του (παρότι τον περασμένο Οκτώβρη είχε ανανεώσει, πρόωρα, ως το 2020) όταν εκείνος αποχώρησε από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Άλλωστε στο θυμικό των Γαλλικών ΜΜΕ βάρυνε ακόμη, τότε, πως ο Ντεσάν ήταν στον πάγκο κατά το…Βατερλό της απώλειας του Euro 2016. Τότε που στον τελικό οι “μπλε” υπέστησαν ιστορικό πατατράκ, στο Παρίσι, από γκολ του Έντερ στην παράταση, κόντρα στην Πορτογαλία, του Σάντος, η οποία είχε τον Κριστιάνο Ρονάλντο… βοηθό προπονητή (λόγω τραυματισμού)!

Αντίθετα με προ 2ετίας, που οι Γάλλοι πήγαιναν με παιχνίδι πρωτοβουλίας να επιβληθούν, στο Ρώσικο Μουντιάλ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να σταθούν πίσω από την μπάλα, μαζικά. Μπορούσαν, άλλωστε, να το υποστηρίξουν.

Με καλό τερματοφύλακα (Γιορίς), ακόμη καλύτερα σέντερ μπακ (Βαράν - Ουμτιτί), “τρεχαντήρια” στο κέντρο (Καντέ, Πογκμπά, Τολισό, Ματουιντί), τον, σέντερ φορ, Ζιρού, πρώτο… αμυνομένο, και τον Γκριεζμάν πέραν των γκολ και της δημιουργίας (αντί του τραυματία Παγέ) να μεταφέρει την…τεχνογνωσία του να κερδίζεις 1-0, αλά… Ατλέτικο Μαδρίτης, διευκόλυναν τις αναρίθμητες κούρσες του Εμπαπέ!

Το σχέδιο εφαρμόστηκε όχι μόνο στον τελικό, που οι Κροάτες είχαν 61% κατοχή μπάλας, αλλά και κόντρα στο Βέλγιο (60%), την Ουρουγουάη και την Αργεντινή (59%). Με τους “γκαούτσος” ευρισκόμενοι 9 λεπτά πίσω στο σκορ (τα μοναδικά στο τουρνουά) έδειξαν, ωστόσο, ότι παίζουν “τόσο - όσο” και μπορούν να προσαρμοστούν σ’ όλες τις συνθήκες.

Είκοσι λεπτά μετά το γκολ του Μερκάδο, για το 2-1 της “αλμπισελέστε”, το σκορ ήταν 4-2, με τον Παβάρ (αποκάλυψη του τουρνουά, που πιστώνεται στον Γάλλο εκλέκτορα) να ισοφαρίζει και τον, έτερο ακραίο οπισθοφύλακα, Λούκας Ερνάντες, δημιουργό του 2ου και του 3ου γκολ! Έτσι, ενώ τα υπόλοιπα φαβορί αποχωρούσαν, άνευ πολλών επαίνων (η Γερμανία στους ομίλους, η Ισπανία στους “16” κι η Βραζιλία στους “8”), προσπαθώντας να επιβληθούν με ποδόσφαιρο δράσης, η Γαλλία συνέχιζε με ποδόσφαιρο…αντίδρασης!

Και παρά τις επικρίσεις (π.χ από Κουρτουά, Αζάρ) για την αμυντική προσέγγιση ο...ύπνος του Ντεσάν και των Γάλλων δεν ταράζεται. Ούτε κανείς τους διανοείται να ζητήσει “συγνώμη για την άμυνα”, κατά τα πρότυπα του άσματος του Γιώργου Νταλάρα!

Αντίθετα, επιβραβεύοντας τον, οσονούπω, 50χρονο τεχνικό, μετονόμασαν τον σταθμό του Μετρό (πλησιόν της Παναγίας των Παρισίων) από «Notre Dame de Champs», σε «Notre Didier Dechamps» (“Δικός μας Ντιντιέ Ντεσάμπ”)!

Πέραν του… λογοπαίγνιου, τίμησαν τον πρώτο Γάλλο που σήκωσε Μουντιάλ (αρχηγός, το 1998, γαρ), συνδέοντας το όνομα του με τους δύο παγκόσμιους θριάμβους των “τρικολόρ”, γεφυρώνοντας τις εποχές…