Αποδιοπομπαίος... GOAT!

Η Εθνική Σουηδίας, άνευ Ιμπραΐμοβιτς, παρότι στερείτο το κορυφαίο ποδοσφαιρικό της «κεφάλαιο» κατάφερε ότι δεν μπόρεσε έχοντας τον στις τάξεις της: πέρασε στα προημιτελικά Μουντιάλ. Έτσι επιβεβαιώθηκε το ποδοσφαιρικό θέσφατο, που ασπάζεται σύμπασα η ποδοσφαιρική υφήλιος, ότι δίχως ομάδικό πνεύμα και συλλογική λειτουργία, σήμερα, δεν είναι εφικτή καμιά επιτυχία.

Εξαιρείται μία ομάδα.

Μία χώρα.

Η Αργεντινή, βέβαια!

Εκεί όπου υπάρχει η απαίτηση από το 1994 κι εντεύθεν -όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα έγινε γνωστό ότι στο παιχνίδι με την Εθνική μας σκόραρε έχοντας κάνει χρήση εφεδρίνης και τελείωσε άδοξα η πορεία του στην «αλμπισελέστε»- να βρεθεί άλλος ποδοσφαιρικός «Θεός» να δείξει στους «γκαούτσος» το δρόμο για την ποδοσφαιρική «Γη της Επαγγελίας» (λέγε με, κατάκτηση Μουντιάλ)!

Πολλοί πήραν το «χρίσμα», αλλά όταν το 2005 ένας πιτσιρικάς «ξεπατίκωσε» το «γκολ του αιώνα» κόντρα στην Αγγλία, σε ματς Κυπέλλου Μπαρτσελόνα -Χετάφε, η προσωπολάτρισσα Αργεντινή ήξερε ότι βρήκε τον «εκλεκτό».

Τον Μεσσία.

Μέχρι και το όνομα του πάρεπεμπε σε τέτοιον. Λιονέλ Μέσι.

Κι άρχισαν οι συγκρίσεις.

Αδιάφορο πως ποτέ ο Μέσι δεν τις επεδίωξε ή τις εξέθρεψε. Εκών-άκων έπρεπε να υποδύεται το ποδοσφαιρικό του είδωλο κι έπρεπε να κάνει ότι εκείνος. Όπως εκείνος. Με "one man show"... Το ότι τα χρόνια πέρασαν, το άθλημα άλλαξε, είναι επιστημονικό σε κάθε του έκφανση και κάθε κίνηση του Μέσι αναλύεται, εξονυχιστικά, δεν λέει κάτι στους ποδοσφαιρικά...παλαιοημερολογίτες Αργεντινούς, που έχουν μείνει στο 1986!

Προ τριετίας, ευρισκόμενος στη Γιοκοχάμα, στο ίδιο βαγόνι με παρέα Αργεντινών, υπήρξα αυτήκοος μάρτυς της... καφενειακής σύγκρισης Μέσι-Μαραντόνα. Νεαρός, όχι πάνω από 20 ετών, προσπαθούσε να πείσει τους γηραιότερους (45+) ότι ο Μέσι είναι ο καλύτερος όλων, αλλά εκείνοι του αντέτειναν, συνεχώς, το αμάχητο τεκμήριο της μη κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου...

Το ότι ας πούμε ο Μαραντόνα δεν πήρε ποτέ Τσάμπιονς Λιγκ (σ. Πρωταθλητριών), παρότι ευκολότερο τότε, ή έστω Ισπανικό πρωτάθλημα, είναι λογικό να μην ενδιαφέρει τους Αργεντινούς, που θέλουν μόνο το Μουντιάλ. Αυτό που τους λείπει.

Όπως λείπει και στον Μέσι.

Μόνο που αυτή η έλλειψη του κι οι ελλείψεις που παρουσιάζει, αγωνιστικά κι εξωαγωνιστικά, η Αργεντινή αμαυρώνουν την υστεροφημία του...

Το εθνόσημο... κρυπτονίτης!

Εκείνος για τον οποίο έχουν πει πολλοί ποδοσφαιράνθρωποι, δίχως επαγγελματική ή φιλική σχέση μαζί του, πως είναι ο καλύτερος στα χρονικά (GOAT, το ακρωνύμιο των λέξεων, αγγλιστί , συνώνυμο του... τράγου, εξ ου κι η φωτογράφηση του με το μηρυκαστικό), εκείνος που για 9-10 μήνες, ετησίως, φορώντας “μπλαουγκράνα” μοιάζει... Σούπερμαν, μαζεύοντας συλλογικούς και προσωπικούς τίτλους, με το εθνόσημο στο στήθος είναι σαν να βρίσκει... κρυπτονίτη και γίνεται... Κλαρκ Κεντ!

Κι όμως δεν είναι αδικαιολόγητη η μετάλλαξη.

Ο Μέσι έχει μάθει να λειτουργεί μέσα στο, γεμάτο αρχές, παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, διατηρώντας πάντα το δικαίωμα στην... αναρχία, από 13 ετών.

Αντίθετα του είναι ξένο το Αργεντίνικο... τουρλουμπούκι.

Ίσως γιατί από το 2000, πηγαίνοντας στην Βαρκελώνη, ξεσυνήθισε.

Ίσως γιατί σε 13 χρόνια που είναι στην εθνική έχει βρει 8 προπονητές.

Ίσως γιατί την Ομοσπονδία τη διοικούν διεφθαρμένοι και αργυρώνυτοι τύποι, που χρησιμοποιούν την εθνική ως περιοδεύοντα θίασο.

Από τον, μακαρίτη, Χούλιο Γκροντόνα -παραγοντικό “απολίθωμα” της χούντας του Βιντέλα- ως τον τωρινό, Κλάουντιο Τάπια, που ήθελε να την στείλει στην Ιερουσαλήμ να παίξει με το Ισραήλ. Ν' αναγνωρίσει δηλαδή, μετά τον Τραμπ κι ο ποδοσφαιρικός… πλανητάρχης τα Ιεροσόλυμα ως Ισραηλινή πρωτέουσα! Τελικά το ταξίδι ματαιώθηκε λόγω “ανταρσίας”. Ήταν η πρώτη, αφού ακολούθησε κι εκείνη, κατά του Σαμπάολι, στην Ρωσία, για αγωνιστικούς λόγους...

Don’t cry for... him Argentina!

Τα ανωτέρω, ακόμη και τις αγωνιστικές... ανορθογραφίες άλλων, τις χρεώνεται εκείνος. Όπως τα χαμένα τετ α τετ του Ιγκουαΐν και του Παλάσιο το 2014 στον τελικό του Μουντιάλ. Ή τα άστοχα πέναλτι του Ιγκουαΐν (πάλι) και του Μπανέγκα στον τελικό του Κόπα Αμέρικα την επόμενη χρονιά. Παρότι ο μοναδικός που είχε ευστοχήσει στη διαδικασία, πάλι πήρε το "ανάθεμα"...

Το 2016, όταν απώλεσε κι εκείνος πέναλτι, στον τελικό του Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο, στην Αμερική, οι εγχώριοι επικριτές του... ξεσάλωσαν, το άγαλμα του βανδαλίστηκε κι ο ίδιος απηυδισμένος από τις ανακολουθίες της ομοσπονδίας τα... βρόντηξε, μην αντέχοντας το ρόλο του αποδιοπομπαίου... GOAT!

Επέστρεψε κατόπιν λαϊκής απαίτησης και... διαδηλώσεων.

Δίχως το χατ τρικ του, τελευταία αγωνιστική προκριματικών, στο Κίτο, επί του Εκουαδόρ, η Αργεντινή (των... παιχταράδων) δεν θα πήγαινε, καν, Ρωσία. Η δυναμικότητα της, άλλωστε, φάνηκε στο φιλικό με την Ισπανία που εκείνος απουσίαζε: συντριβή 6-1. Μια ομάδα που, μόνο εξαιτίας του, υπολογίζονταν στα φαβορί του τουρνουά.

Σαν άλλος... Μεσσίας ήρε, ξανά, το σταυρό των ποδοσφαιρικών “αμαρτιών” της χώρας του. Τη λειψανδρία εξτρέμ και τερματοφύλακα της προκοπής, επιθετικογενών μπακ, καθώς και την έλλειψη δεύτερου στόπερ, επιπέδου, κλήθηκε να... μακιγιάρει εκείνος.

Δεν... έσκισε. Παρότι άνοιξε το σκορ στην νίκη με την Νιγηρία, ενώ κόντρα στην Γαλλία έγινε ο πρώτος Αργεντινός, μετά τον Μαραντόνα, το 1986, με δύο ασίστ στο ίδιο ματς.

Η αποτυχία τον έφερε ξανά κατηγορούμενο. Όπως το 2006 που ήταν παγκίτης γιατί η κλίκα του Ρικέλμε του έκοβε τον δρόμο στην 11αδα του Πέκερμαν (δεν έπαιξε στο ματς του αποκλεισμού, από την Γερμανία). Όπως το 2010, όταν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, αναγκάστηκε να συνεργαστεί με τον... προπονητή Μαραντόνα! Όπως πριν 4 χρόνια.

Δεν του πιστώθηκε καν ότι επι των ημερών του ξανάγινε διεκδικήτρια του τίτλου η Αργεντινή... Oύτε πως την επέλεξε, αντί της Ισπανίας (όπως είχε δικαίωμα), στα 18 του. Αν είχε διαλέξει τους Ίβηρες θα’χε τώρα ένα Μουντιάλ και 2 Euro στο παλμαρέ του κι ίσως η συζήτηση περί...GOAT να ήταν άνευ αντικειμένου...

Σήμερα βρίσκεται ενώπιον μιας εξίσου σημαντικής, για τον ίδιο και το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, απόφασης: να σταματήσει από την Εθνική οριστικά, ή να συνεχίσει με ορίζοντα το Κατάρ, όταν θα είναι 34; Απόφαση που θέλει να πάρει ψύχραιμα κι όχι εν θερμώ. Ό,τι κι αν αποφασίσει, η ετυμηγορία του είναι περισσότερο κρίσιμη για την «αλμπισελέστε», παρά για εκείνον.

Με, ή χωρίς Μουντιάλ, (παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Άντριου Λόϊντ Βέμπερ στο μιούζικαλ «Εβίτα») «Don’t cry for...him Argentina», η θέση του Μέσι στο ποδοσφαιρικό πάνθεον είναι διασφαλισμένη. Δίπλα σε Κρόιφ, Ντι Στέφανο, Μπεστ. Υπερπαίκτες, που, τίποτα δεν τους στέρησε σε φήμη, ότι δεν κατέκτησαν το Μουντιάλ. Της Αργεντινής, πάλι, η θέση στην πρώτη, ποδοσφαιρική, γραμμή χωρίς εκείνον, μοιάζει αμφίβολη...