Όταν τ’ άστρα...κλαίνε!

Βλέποντας τους με τις εντυπωσιακές πολύχρωμες στολές και την μπάλα στα πόδια νομίζεις ότι τους λείπει μόνο μια...κάπα για να πετάξουν! Ότι είναι όχι απλά ημίθεοι του ποδοσφαίρου. Θεοί. Άτρωτοι.

Η τόσο...γήινη εικόνα του Νεϊμάρ, όμως, μετά το τέλος του αγώνα με την Κόστα Ρίκα να κλαίει, με λυγμούς, μόνος, στο κέντρο του γηπέδου, που συγκλόνισε άπαντες, υπενθύμισε ότι παραμένουν άνθρωποι.

Με απείρως παχυλότερους τραπεζικούς λογαριασμούς, βέβαια, απ’ όλους μας, απόρροια του ποδοσφαρικού τους ταλέντου. Το οποίο εξαργυρώνουν, όμως, δεν επαρκεί για να τους λύσει τα προβλήματα.

Αντίθετα. Είναι χαρακτηριστικά όσα έγραψε ο Βραζιλιάνος στο λογαριασμό του στο «Instagram» μετά το παρθενικό του γκολ στα Ρωσικά γήπεδα: «Κανείς δεν ξέρει τι πέρασα για να φτάσω εδώ».
Της χαράς του, που μοιράστηκε με τους Βραζιλιάνους φιλάθλους, είχαν προηγηθεί ο φόβος κι η αγωνία του, μην χάσει το μεγάλο ραντεβού, μετά τον τραυματισμό του, στο μετατάρσιο, τον Φλεβάρη, στο «Μπερναμπέου». Που επανήλθαν, μετά τις ενοχλήσεις, στον αστράγαλο, που αποκόμισε στο πρώτο ματς του τουρνουά, με την Ελβετία.

Τα δάκρυα, όμως, του «Νέϊ» δεν είναι τα μοναδικά που έχουν ποτίσει το «δέντρο» του Παγκοσμίου Κυπέλλου

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γοερό κλάμα του Ντιέγκο Μαραντόνα βλέποντας τους (Δυτικο)Γερμανούς διεθνείς να πανηγυρίζουν με το τρόπαιο του Μουντιάλ μετά το φινάλε του τελικού, στο «Ολίμπικο» της Ρώμης, το 1990; Ο «πίμπε ντ’ όρο», ζει τους αγώνες της Αργεντινής έντονα και τώρα που δεν αγωνίζεται. Έτσι δεν προκάλεσε εντύπωση ότι τα..έμπηξε και βλέποντας το 3-0 από την Κροατία στην κερκίδα...

Από τους Πελέ και Μαραντόνα, ως τους Νταβίντ Λουίς και Κασίγιας!

Όμως και το αντίπαλο δέος του Αργεντινού, ο Πελέ, δεν αποτέλεσε εξαίρεση, αποδεικνύοντας ότι κι ένας “βασιλιάς”…κλαίει! Ωστόσο τα δάκρυα του ήταν χαράς! Μετά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958, στην Σόλνα, τον οποίο έκρινε, σκοράροντας δις, ο 18χρονος, τότε, Έντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο, άφησε το προϊόν των δακρυικών του αδένων στους ώμους τον συμπαικτών του, πριν εκείνοι περιφέρουν στους ώμους τους το “μαύρο διαμάντι” του ποδοσφαίρου, που είχε προσυπογράψει την παρθενική κατάκτηση Μουντιάλ από Βραζιλιάνους!

Στην μακρά λίστα θα μπορούσαμε να βάλουμε τα κλάματα του Κριστιάνο Ρονάλντο μετά τον τελικό του Euro 2004 στο «Ντα Λουζ», κόντρα στην Εθνική μας, ή εκείνα προ 2ετίας όταν αποχωρούσε από τον τελικό του Euro, στο Παρίσι, τραυματίας. Καθώς και του Λιονελ Μέσι μετά τον τελικό του Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο προ 2ετίας, πριν αποχωρήσει, προσωρινά, από την Εθνική Αργεντινής που είχε χάσει, στα πέναλτι, από την Χιλή. Ωστόσο και των δύο δεν…μετράνε, καθότι μη…Μουντιαλικά!

Το ίδιο και του Τζίτζι Μπουφόν μετά τον επαναληπτικό των μπαράζ με την Σουηδία. Δεν ήταν κατά τη διάρκεια αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο αρχηγός των “ατσούρι” συγκλόνισε, πάντως, γιατί η διεθνής του καριέρα ολοκληρώθηκε χωρίς να έχει την πολυπόθητη 5η συμμετοχή σε Μουντιάλ και με το όνειδος η Ιταλία να λείπει, μετά από 60 χρόνια, από το μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού.

Αντίθετα ενός άλλου Ιταλού, του Φράνκο Μπαρέζι οι λυγμοί ήταν σε αγώνα Μουντιάλ. Και τι αγώνα…
Στον τελικό του 1994, έσυρε τον…χορό των χαμένων πέναλτι της Ιταλίας. Ο κορυφαίος αμυντικός της Μίλαν είχε κάνει αγώνα ενάντια στο χρόνο για να είναι έτοιμος μετά τον τραυματισμό του και μόλις πέταξε την μπάλα άουτ ξέσπασε στο γκαζόν της Πασαντίνα…

Ένας άλλος αμυντικός, Βραζιλιάνος αυτός, ο Νταβίντ Λουίζ, έγινε με την δακρυσμένη φωτογραφία του, μετά το 7-1, από την Γερμανία, στο “Μινεϊράο” η εικόνα μιας καθημαγμένης κι ατιμασμένης, ποδοσφαιρικά, χώρας, που είχε δει τα όνειρα της να συντρίβονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο…

Αντίθεα το κλάμα του Ίκερ Κασίγιας μετά από βολέ του -κι ενώ ο Ινιέστα έχει σκοράρει κι απέμεναν δευτερόλεπτα για το φινάλε του τελικού του 2010, στο Γιοχάνεσμπουργκ, της Ν. Αφρικής- ήταν ανείπωτης ευτυχίας η οποία έψαχνε τρόπο έκφρασης!

Αναμεμειγμένο με συγκίνηση, αλλά και λύτρωση, αφού εκπροσωπούσε αδικαίωτες γενιές ολόκληρες Ισπανών παικτών και ποδοσφαιρόφιλων. Όταν λίγα λεπτά αργότερα ύψωνε το μοναδικό τρόπαιο των “φούριας ρόχας” στο θεσμό. ήταν σαν να το σήκωναν κι εκείνοι!