Αλιρεζά Μπεϊρανβάντ: Ένας… νομάς στο Μουντιάλ 2018

«Πέρασα πάρα πολλές δυσκολίες για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω! Όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα», είπε σε συνέντευξή του στη «Guardian» ο τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας του Ιράν, Αλιρεζά Μπεϊρανβάντ, ο οποίος προετοιμάζεται αυτό το διάστημα πλάι στους «δικούς» μας Ανσαριφάρντ, Χατζισαφί και Μασούντ για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Ρωσίας.

Η πορεία του 25χρονου πορτιέρο της Περσέπολις θα μπορούσε να ήταν ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι με χιλιάδες προβλήματα και απογοητεύσεις για τον ίδιο, που στο τέλος… έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα! Πόσο όμως μπορεί να απέχει ο μύθος από την πραγματικότητα; Για τον Δανό λογοτέχνη και συγγραφέα παραμυθιών Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, «η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένα παραμύθι γραμμένο από το χέρι του Θεού»…

Το «βάπτισμα»

Η ιστορία του Αλιρεζά Μπεϊρανβάντ ξεκινάει στις 21 Σεπτεμβρίου του 1992, όταν γεννήθηκε στο χωριό Σαράμπιας της επαρχίας Λορεστάν του Ιράν, το οποίο βρίσκεται περίπου 378 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας Τεχεράνης. Γόνος μιας οικογένειας νομάδων που περιπλανούνταν στην περιοχή για να βρουν λιβάδια για τα πρόβατά τους και μοιραία η πρώτη δουλειά με την οποία ασχολήθηκε όταν άρχισε να μεγαλώνει ήταν αυτή του βοσκού. Στον ελεύθερό του χρόνο λάτρευε να παίζει με τους φίλους του ποδόσφαιρο αλλά και Νταλ Παράν (Dal Paran), όπως ονομάζουν το παιχνίδι στον τόπο του που κερδίζει αυτός που θα πετάξει μια πέτρα πιο μακριά. Ποιος να του το ‘λεγε, πως χρόνια αργότερα αυτά τα δύο παιχνίδια θα του άνοιγαν το δρόμο για μια λαμπρή καριέρα…

Πιτσιρικάς ακόμα ξεκίνησε προπονήσεις σε μία τοπική ομάδα ως επιθετικός, ωστόσο όταν τραυματίστηκε ο τερματοφύλακας και ο ίδιος κλήθηκε να καλύψει το κενό, μία εντυπωσιακή του απόκρουση αποδείχτηκε αρκετή για να λάβει το «βάπτισμα» του πορτιέρο. Ανέκαθεν, όνειρό του ήταν μία καριέρα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Κάτι τέτοιο όμως σε καμία περίπτωση δεν συμβάδιζε με τα πιστεύω του πατέρα του, ο οποίος όχι μόνο του το απαγόρευσε ρητώς αλλά του έσκισε και τα γάντια για να τον αποτρέψει.

Η απόδραση

«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους», είχε πει στο παρελθόν η Έλινορ Ρούζβελτ (σύζυγος του αμερικανού προέδρου Φράνκλιν αλλά και πρόεδρος της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) και ο νεαρός Αλιρεζά δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει… στην ομορφιά του δικού του ονείρου! Δανείστηκε λίγα χρήματα και το «έσκασε» από το σπίτι του αποφασισμένος να το κάνει πραγματικότητα.

Η τύχη, λένε, πως βοηθάει τους τολμηρούς. Στην περίπτωση του Αλιρεζά, του έριξε ένα… πλατύ χαμόγελο! Στο λεωφορείο που επιβιβάστηκε με προορισμό την πρωτεύουσα Τεχεράνη, συνάντησε έναν προπονητή ποδοσφαίρου, τον Χοσεϊν Φεΐς, και του ζήτησε να τον πάρει στην ομάδα του. Το αντίτιμο όμως που πρότεινε ο τελευταίος ήταν 200,000 ιρανικά τομάν (σ. περίπου 34 ευρώ) και η χαρά άργησε να «σβήνει» από το πρόσωπο του μικρού Αλιρεζά. Όχι μόνο δεν είχε τόσα χρήματα πάνω του, αλλά ούτε καν σπίτι για να μείνει στην Τεχεράνη κι έτσι συνέχισε μόνος το ταξίδι του.

Περνούσε τις νύχτες του γύρω από τον Πύργο Αζαντί όπου μαζεύονταν πολλοί φτωχοί μετανάστες και μία μέρα ο δρόμος τον έβγαλε στο προπονητικό κέντρο της ομάδας που του είχε πει ο Χοσεϊν Φεΐς. Αποκοιμήθηκε στην εξώπορτα κι όταν ξύπνησε αντίκρισε νομίσματα που του είχαν αφήσει οι περαστικοί θεωρώντας ότι ήταν ζητιάνος. Ο Φεΐς αποφάσισε τελικά να του δώσει την ευκαιρία να δοκιμαστεί δίχως ανταλλάγματα και ζήτησε παράλληλα από τους παίκτες να τον βοηθήσουν - όσο μπορεί ο καθένας. Έμεινε στο σπίτι ενός συμπαίκτη του για λίγες εβδομάδες και έπειτα βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο ρούχων, το οποίο ανήκε στον πατέρα ενός άλλου και κοιμόταν εκεί τα βράδια…

Το νέο «βήμα»

Όσο σκληρός και επικίνδυνος κι αν ήταν ο δρόμος που είχε επιλέξει να διαβεί σε τόσο νεαρή ηλικία, ο ίδιος δεν το έβαλε κάτω. Αφού έφυγε από το εργοστάσιο, τον προσέλαβαν για ένα διάστημα να πλένει αυτοκίνητα καθώς συνέχιζε και τις προπονήσεις. Μία μέρα αντίκρισε τον θρύλο της χώρας και άλλοτε επιθετικό της Μπάγερν Μονάχου, Αλί Νταεΐ, που πήγε να πλύνει το αυτοκίνητό του, αλλά ντράπηκε να του μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια για την ποδοσφαιρική του καριέρα. Τελικά, λίγο καιρό αργότερα η συνάντηση με τον προπονητή της Ναφτ Τεχεράνης του έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσει την πορεία του σε έναν μεγαλύτερο σύλλογο.

Στη νέα του ομάδα τον φιλοξένησε ένας συμπαίκτης του, αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα έμεινε και πάλι άστεγος. Καθώς έψαχνε μία νέα εργασία για να συντηρήσει τον εαυτό του, βρήκε τελικά δουλειά σε μία πιτσαρία και όλα έδειχναν να πηγαίνουν και πάλι καλά για τον ίδιο. Για ακόμα μία φορά όμως, όλα άλλαξαν όταν ο προπονητής του αποφάσισε να επισκεφτεί το κατάστημα! Ο Μπεϊρανβάντ ντράπηκε να τον δει εκεί ο προπονητής του και αρνήθηκε να τον σερβίρει. Μπροστά στην πίεση του όμως αφεντικού του να κάνει κανονικά τη δουλειά του, τελικά αποφάσισε να παραιτηθεί. Καθάριζε δρόμους και τεράστια πάρκα για να βγάλει έστω λίγα χρήματα και παρά την κούραση η δικαίωση δεν άργησε να έρθει…

Η δικαίωση

Η επιμονή του, το ποδοσφαιρικό του ταλέντο του αλλά και η ικανότητά του να πετάει τη μπάλα μακριά με τα χέρια βρίσκοντας συμπαίκτες του σε μεγάλη απόσταση (… από το παιχνίδι Νταλ Παράν που αναφέραμε νωρίτερα), του χάρισαν τελικά ένα επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ναφτ Τεχεράνης. Ένα λαμπερό φως είχε αρχίσει πια να φωτίζει το δρόμο του… Με τον καιρό ως απόρροια των εξαιρετικών του εμφανίσεων κέρδισε τη θέση του βασικού κάτω από τα δοκάρια της ομάδας του, ενώ δεν άργησε να έρθει και η κλήση από την εθνική για να αγωνιστεί στην ομάδα κάτω των 23ων ετών.

Με την πάροδο του χρόνου έπαιξε και στην αντίστοιχη των Ανδρών και η εξαιρετική του παρουσία στα προκριματικά του Μουντιάλ αποτέλεσε ένα «λιθαράκι» στην πρόκριση του συγκροτήματος στα τελικά του θεσμού στα γήπεδα της Ρωσίας. Εκεί όπου θα έχουμε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσουμε σε δύο εβδομάδες στον δεύτερο όμιλο, με αντιπάλους την πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία, την Ισπανία αλλά και το Μαρόκο…