Κύπελλο για «πόνο» ή μια παρένθεση και μόνο;

Πιο πιθανό κι από το να έπαιρνε ο ΠΑΟΚ το Κύπελλο ήταν ότι αν το έχανε ο Ολυμπιακός (όπως συνέβη) θα υπήρχαν πρωτοσέλιδα περί αλαζονείας του πρωταθλητή της διαφοράς των... 26 βαθμών και της πανθομολογούμενης ανωτερότητάς του. Ότι θα έγραφαν για εξάψεις και θα μιλούσαν για πόνους. Δεν είναι παράλογο. Έχει να κάνει με το επίπεδο, το οποίο παραμένει διαφορετικό. Αγωνιστικά και σε ό,τι έχει να κάνει με τις ομάδες. Οι συμπεριφορές είναι άλλο πράγμα. Πολλές φορές αιτιολογούνται. Δεν δικαιολογούνται, αιτιολογούνται.

Φυσικά και «πόνεσε» ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης και ο Μαρτίνς και οι παίκτες και ο κόσμος επειδή χάθηκε ένα τρόπαιο και ένα νταμπλ που το ήθελαν πολύ στον Πειραιά. Κυρίως επειδή χάθηκε με τρόπο που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού γενικά δεν ήταν καλή, με λάθη που κόστισαν. Όχι μόνο στην άμυνα. Όχι μόνο στο τέλος. Και στο πρώτο μέρος έγιναν σφάλματα, τόσο στο δοκάρι του ΠΑΟΚ όσο και στο γκολ από το πέναλτι. Και ατυχίες υπήρχαν. Με τον Σωκράτη, με τον τρόπο που γίνεται το πέναλτι του Εμβιλά στον Σβαμπ.

Λάθη έγιναν πολλά και στην επίθεση. Στα τελειώματα με τον Πασχαλάκη που έκανε και σπουδαίες επεμβάσεις, όπως αυτή στην κεφαλιά του Μασούρα. Στο ότι δεν συνεχίστηκε η αφόρητη πίεση μετά το 1-1 και τις ευκαιρίες για άμεση ανατροπή. Στο ότι η ομάδα δεν συνέχισε μετά το 65΄στον ίδιο ρυθμό δημιουργίας φάσεων. Ο ΠΑΟΚ τα είχε χαμένα και ο Ολυμπιακός τα έχανε. Φάνηκε σαν να πήγε ο Ολυμπιακός να περιμένει την παράταση όπου θα έβρισκε με κάποιον τρόπο ένα γκολ για τη νίκη. Κι ο Μαρτίνς δεν έκανε σωστές παρεμβάσεις, με την έννοια ότι κάποια στιγμή ο Εμβιλά έπρεπε να πάει στο κέντρο και να επιδιωχθεί με κάποιους τρόπους (αλλαγή διάταξης στη διάρκεια του ματς) η νίκη με βάση το μομέντουμ μέχρι το 90'. Όχι μετά από αυτό.

Ο Γκαρσία άργησε να κάνει τις αλλαγές του, αλλά στο τέλος αυτός βγήκε κερδισμένος καθώς όταν ο Ολυμπιακός άφησε τρεις φορές τον Κρμέντσικ μπροστά στον Σα, κάποια στιγμή θα το πλήρωνε. Όπως ίσως θα το πλήρωνε κι ο ΠΑΟΚ αν είχε μπει πιο νωρίς ο Χασάν.

Σε μια κακή βραδιά του ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να νικήσει τον ΠΑΟΚ που είχε κορυφαίο τον γκολκίπερ του και ειδικά στο 56΄με την απόκρουση στην κεφαλιά του Μασούρα. Και μπράβο στον Πασχαλάκη, ο οποίος πριν από λίγο καιρό είχε δεχθεί μέχρι και επίθεση στην εξέδρα, αλλά έμεινε όρθιος. Στην κακή βραδιά του ο Ολυμπιακός στο μεγαλύτερο διάστημα ήταν ανώτερος από τον ΠΑΟΚ, όμως κοίταξε περισσότερο να κρατήσει ισορροπίες παρά να μετουσιώσει την ανωτερότητά του σε ορμή για νίκη μετά το 1-1. Και στο τέλος βρέθηκε εκτεθειμένος. Τρεις φορές, την τρίτη το πλήρωσε.

Φυσικά και «πονάει» τον Ολυμπιακό ένα χαμένο τρόπαιο, αλλά αμφιβάλλει κανείς ότι όσον αφορά στη συνέχεια η απόσταση έχει περισσότερες πιθανότητες να αυξηθεί παρά να μειωθεί; Όντως υπάρχει... έξαψη στον ΠΑΟΚ για το 8ο Κύπελλο (τα μισά, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια), αλλά για να φτάσει τα... μισά του Ολυμπιακού έχει ακόμη δρόμο. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Η αλαζονεία έχει να κάνει με το ότι πιστεύεις ότι είσαι ίσος με τον άλλον επειδή τον νίκησες στο κακό βράδυ του. Στα πλέι οφ στην Τούμπα ή τώρα στο Κύπελλο. Αλαζονεία προς τον εαυτό σου, όχι προς τον αντίπαλο. Κι αυτό είναι κάτι που εμφανίζει (πάνω στον ενθουσιασμό) ο ΠΑΟΚ μετά την επικράτησή του στο ΟΑΚΑ, με τις καλές κινήσεις του προπονητή του στο τέλος, την απόδοση του Πασχαλάκη και τη φάση με τον Αντρίγια και τον Κρμέντσικ στο 90΄. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που απασχολεί τον Ολυμπιακό. Για τα αίτια της συγκεκριμένης ήττας φυσικά τον απασχολούν πολλά, σε γενικότερο πλαίσιο όμως έχει την τεχνογνωσία να προχωρά το πλάνο του. Και να αυξάνει τις αποστάσεις. Διότι αν κέρδιζε ο Ολυμπιακός αυτόν τον τελικό (πράγμα εύκολο ακόμη κι έτσι όπως έπαιξε) ούτε κραυγές ξεσπάσματος και κλάματα θα υπήρχαν, ούτε «έδωσα πόνο στον Σαββίδη», ούτε ό,τι άλλο θα ακολουθήσει αυτές τις μέρες. Πλάνο που θα προχωρούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θα υπήρχε και πάλι...