Ο χαμένος βαθμός, η «Ναντ-Άιντραχτ» και οι... πουθενά «κριτικοί» του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός έφτασε μια ανάσα να πάρει ένα βαθμό σε εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι του, τον οποίο σαφώς και δεν άξιζε. Σε ολόκληρο το ματς είχε μόνο μία ευκαιρία με τον Άβιλα, δεν θα μπορούσε να ζητήσει κάτι από τον συγκεκριμένο αγώνα με την εικόνα που παρουσίασε. Κι όμως ήταν τόσο πολύ μεγάλη η ευκαιρία (όχι του Άβιλα, του βαθμού που ήταν έτοιμος να κατακτηθεί) που έτσι όπως χάθηκε είναι να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Πέρυσι με την Άιντραχτ στο Φάληρο ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί ένα γκολ στο φινάλε που τελικά τον είχε αφήσει δεύτερο στο γκρουπ και τον έστειλε στην Αταλάντα. Την Άιντραχτ ξέρουμε όλοι πού την έστειλε. Ας ελπίσουμε ότι αυτός ο χαμένος βαθμός στο «Μποζουάρ» δεν θα έχει τέτοιες συνέπειες στον απολογισμό, ώστε να βαράμε πάλι το κεφάλι μας. Αν και τα πράγματα έχουν σφίξει, με τον αγώνα που ακολουθεί απέναντι στη Φράιμπουργκ να είναι τελικός με το τρίποντο απαραίτητο.

Ήταν μία από τις πιο άχρωμες εμφανίσεις του Ολυμπιακού. Ανέτοιμος ατομικά και συνολικά. Δέχτηκε το πρώτο τέρμα σε στιγμή που πήγαινε να πάρει τα πάνω του, αλλά δίκαια ήταν πίσω στο ημίχρονο. Μπορούσε να είχε κι άλλο στην πλάτη του. Βρήκε την ισοφάριση στο μοναδικό σημείο που στάθηκε καλά και είχε πίστη, με την τύχη να του κάνει το χατίρι. Αλλά στη συνέχεια δεν αξιοποίησε όπως θα έπρεπε το φυσιολογικό μπλοκάρισμα των γηπεδούχων. Πάλι βρέθηκε σε παθητικό ρόλο, δεν πήρε πράγματα από τις αλλαγές, ήταν ξανά τυχερός στο γκολ που δεν μέτρησε, η Ναντ πίεσε για να νικήσει, αλλά πήρε το ματς στην τελευταία φάση. Κι όταν μπορείς να έχεις ένα βαθμό εκτός έδρας με τέτοια εμφάνιση και τόση τύχη και τον χάνεις, ε το βαράς το κεφάλι σου.

Η συνέχεια θα είναι καλύτερη, το ξέρουμε όλοι. Έλειπαν πάρα πολλοί πρωτοκλασάτοι παίκτες, ειδικά με Εμβιλά και Χουάνγκ Ιν-Μπομ όλο το σκηνικό θα ήταν διαφορετικό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πολλοί δεν είναι ακόμη σε κατάσταση ετοιμότητας, το είπε και ο προπονητής, ίσως και ο ίδιος θα έπρεπε να υπολογίσει καλύτερα κάποιες κινήσεις του. Αλλά ο τρόπος που χάθηκε πάλι ένα καλό αποτέλεσμα, δεν χωνεύεται. Είναι αντιληπτό σε όλους ότι ο Ολυμπιακός νιώθει ανασφαλής όσο τα ματς πηγαίνουν προς τη λήξη, σα να ξέρει ότι κάτι θα γίνει και θα δεχτεί το γκολ (κι έχει δεχτεί κι άλλα που έχουν ακυρωθεί, όπως συνέβη και στη Ναντ). Γιατί δεν ψάχνει περισσότερα όταν προηγείται, γιατί δεν επιτίθεται αντί να πάει σε μαζικές άμυνες επειδή δεν έχει δυνάμεις και χημεία, γιατί σε αυτή την εποχή προσπαθεί με εμμονή να παίρνει τα αποτελέσματα και αγχώνεται υπερβολικά ώστε πνίγεται μέσα από αυτή την πίεση.

Το μόνο που δεν πρέπει να γίνει τώρα είναι να επηρεαστεί η ομάδα πιο πολύ απ' όσο είναι ήδη επηρεασμένη. Να μην βγει από ένα δρόμο που νομοτελειακά είναι προς διαρκή βελτίωση. Αλλά για να συμβεί αυτό δεν αρκεί η αισιοδοξία πως επειδή με τις μεταγραφές και την ενίσχυση θα υπάρξει καλύτερη εικόνα. Κάθε ματς και κάθε φάση πρέπει να είναι «τελικός» και με προσπάθεια απ' όλους. Με καθαρό μυαλό και σωστές επιλογές προσώπων και σχηματισμών από τον πάγκο, με απόκτηση αυτοματισμών και διάρκειας σε απόδοση στον αγωνιστικό χώρο. Και με εξυπνάδα και πονηριά όσο τέτοια ματς σαν κι αυτό της Γαλλίας φτάνουν προς το τέλος τους. Τέτοια ματς που για να πάρεις το αποτέλεσμα τα κάνεις ροντέο εσύ, όχι ο αντίπαλος στόπερ που κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να σπρώξει τον Κορμπεράν, να κάνει έξαλλο και να αποβάλλει τον Αβραάμ, να κάνει φάουλ στον Αμπουμπακάρ και να βγάλει την επίθεση για το 2-1.

Κι ούτε καν να ασχοληθεί τώρα ο Ολυμπιακός που κάνει τη μεγάλη προσπάθεια να φτιάξει δυνατή, αποτελεσματική και θεαματική ομάδα ξανά, με τους υπόλοιπους. Αυτούς που κάνουν και... κριτική για τους χαμένους πόντους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνους που είναι πραγματικά άφαντοι από την Ευρώπη να έχουν και... άποψη για το ότι ο Ολυμπιακός δεν εμφανίστηκε στο «Μποζουάρ». Μόνο τη δική του προσπάθεια πρέπει να κοιτάζει, γιατί έχει τουλάχιστον άλλα πέντε ματς μπροστά του φέτος στην Ευρώπη, όσο οι άλλοι ψάχνουν τελευταία στιγμή διαιτητές για να παίξουν εγχώρια ντέρμπι και να διορθώσουν μυθικές ανοησίες ή ό,τι άλλο συνέβη. Τόσο εκείνοι που έπαιξαν προκριματικά και εξαφανίστηκαν όσο εκείνοι που δεν εμφανίστηκαν ούτε καν σε αυτά.