Ούτε με τον... Γκουαρντιόλα

Τις… ασθένειες που είχαν φανεί στις αναμετρήσεις με τη Μακάμπι παρουσίασε μέσες άκρες και την Πέμπτη (4/8) ο Ολυμπιακός στο «Γ. Καραϊσκάκης» απέναντι στη Σλόβαν. Μιας ομάδας σαφώς υποδεέστερης από αυτήν του Ισραήλ, αλλά ικανής να κάνει τη ζημιά αν της δώσεις το δικαίωμα, όπως δηλαδή έκανε και με το γκολ που πέτυχε στο Φάληρο.

Η αναλαμπή των τελευταίων λεπτών με την είσοδο των Ματιέ Βαλμπουενά και Γιουσέφ Ελ Αραμπί στον αγωνιστικό χώρο δεν θα πρέπει να αποτελέσει… χαλάκι κάτω από το οποίο θα κρύψει τη συνολική του εικόνα στο παιχνίδι ο Ολυμπιακός. Ένας Ολυμπιακός που, αν εξαιρεθεί η ένταση και η ενέργεια που είχε σε περίσσευμα, έπαιξε ακριβώς το ίδιο άναρχο, αναχρονιστικό και χωρίς αυτοματισμούς ποδόσφαιρο που είχε παρουσιάσει και κόντρα στη Μακάμπι.

Για να είμαστε δίκαιοι, κάποια ψήγματα βελτίωσης της ομάδας όντως υπήρξαν την Πέμπτη. Ο Ολυμπιακός κράτησε περισσότερο μπάλα, πίεσε πιο αποτελεσματικά την άμυνα των αντιπάλων, ήταν γενικότερα πιο δραστήριος και έδειξε μεγαλύτερη διάθεση σε σχέση με το «ναυάγιο» κόντρα στη Μακάμπι. Είναι, όμως, αυτά αρκετά για το μέγεθος και τις φιλοδοξίες του Ολυμπιακού; Η απάντηση είναι οδυνηρή και συνάμα ξεκάθαρη: σε καμία περίπτωση.

Οι «ερυθρόλευκοι» παρουσίασαν ένα αγωνιστικό πρόσωπο το οποίο ταιριάζει σε ομάδες που προσπαθούν να καλύψουν με ηρωισμούς το πασιφανές ποιοτικό τους έλλειμμα. Δεν αρμόζει τέτοια εικόνα στην ομάδα του Πειραιά, όμως το χειρότερο είναι ότι με αυτό το ρόστερ δύσκολα θα μπορούσε να παρουσιάσει και κάτι πολύ διαφορετικό. Ακόμα και αν είχε στον πάγκο τον… Πεπ Γκουαρντιόλα.

Οι Ελ Αραμπί και Βαλμπουενά είναι ποιοτική όαση (είναι επίσης 35 και 37 ετών αντίστοιχα…) σε σχέση με τους υπόλοιπους του υπάρχοντος ρόστερ. Σε σημείο, μάλιστα, που η επικείμενη ενσωμάτωση του Χουάνγκ στα επίσημα παιχνίδια αναμένεται με τεράστια προσμονή. Ναι, μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν, αλλά τουλάχιστον να υπάρχουν κάποιοι παίκτες που μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω στον προπονητή…