Ολυμπιακός - Άιντραχτ πριν από 33 χρόνια…

8 Αυγούστου 1988. Δεν γκούγκλαρα, τη θυμάμαι την ημερομηνία. Είμαι 17 ετών, έχω τελειώσει το σχολείο (ήμουν αυτό που λέγαμε τότε «πεντεμισάρι») και διακόπτω τις διακοπές μου στις γραφικές Λιβανάτες Φθιώτιδας για να επιστρέψω εσπευσμένα στην Αθήνα. Ο λόγος; Το πρώτο καλοκαιρινό φιλικό παιχνίδι του Ολυμπιακού για τη νέα σεζόν και το ντεμπούτο με τα κόκκινα του μεγαλύτερου ίσως ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Ο Λάγιος Ντέταρι μπορεί να μην έφτασε ποτέ τη λάμψη ενός Ριβάλντο, ενός Τζιοβάνι ή ενός Καρεμπέ, ωστόσο ήρθε στη χώρα μας πραγματικά στα ντουζένια του.

Ούτε στο ξεκίνημά του ούτε όταν είχε αρχίσει να τριανταρίζει ούτε στα «τελειώματα». Είχε μόλις πατήσει κορυφή κάνοντας παπάδες στην Bundesliga και κατακτώντας (με δικό του απευθείας χτύπημα φάουλ) το γερμανικό Κύπελλο με την ομάδα της Φρανκφούρτης. Εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός επικράτησε 1-0 μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού. Αγόρασα και ένα μπλουζάκι με τη φάτσα του που είχε γίνει ανάρπαστο.

Ακόμα και στους δύσκολους καιρούς της μετά κοσκωτικής περιόδου και της εποχής Σαλιαρέλη ο Λάγιος έκανε μέσα στα γήπεδα πράγματα που δεν ξαναείδαμε ποτέ σε ελληνικό έδαφος. Κατέκτησε (με δύο προσωπικά του γκολ) το Κύπελλο του 1990, συμμετείχε στην πρώτη μέχρι τότε πρόκριση του Ολυμπιακού στην τρίτη φάση του UEFA, θα είχε στεφθεί και πρωταθλητής το 1989 αν ο Στέλιος Μανωλάς δεν σταματούσε πάνω στη γραμμή την κεφαλιά του στο «ματς του Καραγκιοζόπουλου». Μετά συνέχισε στην Μπολόνια και στην Τζένοα, αλλά η καριέρα του δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή που του άξιζε πραγματικά. Ο Λάγιος στάθηκε απίστευτα άτυχος. Εμείς τυχεροί που τον ζήσαμε. Έστω και για λίγο…