Εθνική: Είναι μακριά η Αμερική

Ουδεμία σχέση ο τίτλος φυσικά με τον Γιώργο Γιακουμάκη και το χαμένο πέναλτι επειδή παίζει στο MLS. Εννοείται ούτε για τον Τάσο Μπακασέτα που κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει και εάν θα συνεχίσει στο νέο project της Εθνικής έπειτα από μια τόσο μεγάλη χαμένη ευκαιρία ζωής και καριέρας.

Νέο project; Κανείς δεν ξέρει πώς θα διαμορφωθεί αυτό. Με ποια διοίκηση ομοσπονδίας, με ποιόν προπονητή, με ποιό ρόστερ. Προφανώς οι περισσότεροι διεθνείς θα συνεχίσουν την προσπάθεια, αλλά το ζήτημα είναι τα κουράγια τους. Μεγάλη κριτική έχει ασκηθεί κατά πάντων, ΕΠΟ, Πογέτ και φυσικά των ίδιων των παικτών. Η δική τους ευθύνη είναι η μικρότερη όλων, όσο κι αν ποτέ δεν πρέπει να είναι οι ποδοσφαιριστές άμοιροι ευθυνών και εκτός κριτικής. Μόνο που λιγότερο απ' όλους φταίνε αυτοί και περισσότερο απ' όλους λυπούνται αυτοί.

Η Εθνική έχει μπροστά της βουνό. Ακόμη και το φιλικό με την Γερμανία μία εβδομάδα πριν αρχίσει η τελική φάση ενός τουρνουά που δεν θα είναι η Ελλάδα, μοιάζει τόσο «κενό». Ακολουθούν οι αγώνες για το Nations League (ανάμεσα στους αντίπαλους η Αγγλία) και τα προκριματικά για το Μουντιάλ του 2026. Είναι μακριά η Αμερική (το Μεξικό και ο Καναδάς).

Για να περάσει εκεί η Ελλάδα θα πρέπει να βγει πρώτη στον όμιλο και σίγουρα δεν θα είναι σε υψηλό γκρουπ δυναμικότητας. Κι άντε να έχει άλλη μία ευκαιρία εάν κάνει υπέρβαση και βγει δεύτερη. Πάλι σε play off και τέτοια. Από την Ευρώπη θα περάσουν 16 ομάδες. Σε αυτό το EURO που δεν πήγαμε, είναι 24.

Εάν υπάρχει αυτή τη στιγμή κανείς που πιστεύει ότι η συμπληρωμένη δεκαετία αποχής από τις μεγάλες διοργανώσεις θα σταματήσει σύντομα, συγχαρητήρια για την αισιοδοξία. Ας δώσουν πρώτα ένα προπονητικό κέντρο σε αυτή την ομάδα και μετά ας πουν οτιδήποτε για τις ευθύνες των αποκλεισμών της. Προηγούμενων, τωρινών, μελλοντικών. Μόνο αυτό και τέλος...