Ζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέιρα: ο… Γκάνταλφ του Θρύλου!

“Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο” τραγουδούν οι «Πυξ Λαξ», αλλά οι ποδοσφαιρικές καταλήγουν στο εικονοστάσι της συλλογικής μνήμης, των φιλάθλων και καθαγιάζονται…

Τέτοια είναι κι η ιστορία του Ζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέϊρα που σαν σήμερα, πριν 20 χρόνια, κατέφθανε στο λιμάνι κι άρχιζε να ξετυλίγεται το κουβάρι ενός παθιασμένου, ποδοσφαιρικού, έρωτα, μεταξύ των φίλων του Ολυμπιακού και του Βραζιλιάνου αρτίστα της μπάλας, που εξελίχθηκε σε λατρεία, αναλλοίωτη στο χρόνο.

Απόδειξη ότι ο 47χρονος, πια, «Ζίο» δεν χάνει ευκαιρία να επιστρέψει στα μέρη μας κι ακόμη γίνεται αποδέκτης λατρευτικών εκδηλώσεων.
Όχι μόνο απ’ όσους τότε έσπευσαν στο αεροδρόμιο (του Ελληνικού) -κάνοντας το να… βουλιάξει στην μεγαλύτερη υποδοχή ποδοσφαρικού αστέρα, μετά από εκείνη του Ντέταρι- αλλά κι από τα παιδιά τους, όπου τον συστήνουν, ως έναν από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στα μέρη μας, αλλά κι από εκείνους που γιγάντωσαν τον Θρύλο!

Κάτι ότι πρώτη φορά στα χρονικά της ποδοσφαιρικής Ψωροκώσταινας ερχόταν, εν ενεργεία, παίκτης της Εθνικής Βραζιλίας να αγωνιστεί εδώ, η έλευση του Ζιοβάνι –που ελάχιστοι πίστευαν– προκάλεσε «τσουνάμι» ενθουσιασμού στους φίλους των «ερυθρολεύκων».

Ήταν κι η εποχή. Που, κοινωνικά και ποδοσφαιρικά, επέτρεπε όνειρα και μεγαλεπήβολα σχέδια.
Η Ελλάδα στα τέλη του ’90 είχε την προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο Ολυμπιακός, πάλι, προερχόταν από τη 2η συμμετοχή του στο Τσάμπιονς Λιγκ, που είχε ολοκληρωθεί με την παρθενική (και μοναδική ως τώρα…) παρουσία του στα προημιτελικά.

Απόλυτος κυρίαρχος του Ελληνικού ποδοσφαίρου (νταμπλ την προηγούμενη σεζόν, παίζοντας με 10 στον τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό, από το ημίωρο…) έσφυζε από αγωνιστική υγεία κι ο στόχος ήταν, πλέον, η ευρωπαϊκή υπέρβαση. Η έλευση του Ζίο (κι ακολούθως του Ζάχοβιτς) θεωρήθηκε ότι θα την έφερνε άμεσα.

Ανεξαρτήτως του ότι οι προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν, η παρουσία του Ζιοβάνι αποτέλεσε αιτία περηφάνιας και σημείο υπεροχής των φίλων της Πειραιωτών, προς τους υπόλοιπους Έλληνες οπαδούς.

Αλλά κι εκείνος, παρά τα δημοσιογραφικά θρυλούμενα, της εποχής, ότι δεν ήθελε να έρθει (σ. άλλος αποδείχθηκε ότι δεν ήθελε, τελικά…), φρόντισε να ανταποδώσει την αγάπη που βρήκε εδώ.

Το μαγικό 5μηνο π.Σ (προ Σέμου)…

Περιθωριοποιημένος στην Μπαρτσελόνα του Λουίς Φαν Χάαλ …ξεχαρμάνιασε, ξεκινώντας από εκείνο το φιλικό του Αυγούστου, με την Βίσλα, στο ΟΑΚΑ, τα «μαγικά» προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού!

Όσα είδε ο κόσμος του Ολυμπιακού κι οι Έλληνες φίλαθλοι, το 5μηνο μέχρι την αποφράδα μέρα που ο Σέμος κι η ατυχία σακάτεψαν τον Βραζιλιάνο (το ρεσιτάλ στο 3-3 με τη Ρεάλ Μαδρίτης, εκείνο με την Ρόζενμποργκ, η λόμπα με τον ΠΑΟΚ), ήταν ανεπανάληπτα από την εποχή Χατζηπαναγή…

Επιστρέφοντας δεν ήταν, ποτέ, ξανά ίδιος σε εκρηκτικότητα, αλλά η τεχνική του είχε μείνει αναλλοίωτη. Όπως κι η επαφή του με τον κόσμο του Ολυμπιακού.

Όταν τον κράτησε ο κόσμος…

Παρότι πέρασε δύσκολα, κατά την αποθεραπεία του και κατόπιν, με προπονητές που προσπαθούσαν να τον εξοβελίσουν από την 11αδα, παρότι είχε αναχθεί σε «αποδιοπομπαίο τράγο», για τις Ευρωπαϊκές αποτυχίες και του αποδιδόταν κακή εξωγηπεδική ζωή –πληρώνοντας ότι ήταν αντιδημοσιογραφικός και προτιμούσε να «μιλά» στο γήπεδο– το λαϊκό του έρεισμα δεν το απώλεσε ποτέ…

Το σερβρίσμα του 1-0, επί του Παναθηναϊκού, στον Τζόρτζεβιτς, ερχόμενος από τον πάγκο, ή το 1-4, με ανάποδα φάλτσα, στη Λεωφόρο, οι λόμπες με Γαλατά Σαράι και Ηρακλή, οι «ποδιές» του, υπερίσχυαν στο λαϊκό θυμικό.

Έτσι εκείνο το φιλικό – φιέστα τίτλου, του 2002, με την Πάρμα, παρότι γνωστό ως τελευταίο του με τα ερυθρόλευκα εξελίχθηκε σε «δημοψήφισμα»!

Το πάνδημο σύνθημα «Ζιοβάνι Ολιβέιρα οε οε» εισακούστηκε από τον Σωκράτη Κόκκαλη που, προφανώς, πίστευε ότι «φωνή λαού οργή Θεού», κάνοντας τον Βραζιλιάνο τον πρώτο παίκτη στα χρονικά με… δύο τελετές αποχώρησης!

Τη λαϊκή «ψήφο» τη δικαίωσε, ένα χρόνο αργότερα, σαλπίζοντας, στη Ριζούπολη, την επίθεση για την κατάκτηση του 7ου σερί πρωταθλήματος ανοίγοντας το σκορ με κεφαλιά, παρότι είχε δεχθεί αγκωνιά στο πρόσωπο.

Η λατρεία των Ολυμπιακών ήταν τέτοια που ουδείς διανοήθηκε να του αποδώσει μομφή για την αντίδραση του στις γροθιές του Κυργιάκου, στο «Δούρρειο» πρωτάθλημα, που τον βρήκε πρώτο του σκόρερ…

Κι όταν τελικά αποχαιρέτισε, τον Μάη του 2005 τα δάκρυα του κι όλων των παρισταμένων στο Καραϊσκάκη σφράγιζαν το τέλος μιας εποχής μαγείας, αλλά επισφράγιζαν ότι αυτή αυτή η σχέση δεν θα τελείωνε εκεί…