Ατίλιο: 30 χρόνια χωρίς τη θρυλική «μελωδία της ευτυχίας» (pics & vid)
Συμπληρώνονται 30 χρόνια από το θάνατο του θρυλικού Ατίλιο που με τη μελωδία της τρομπέτας του έγινε σύμβολο της «ερυθρόλευκης» κερκίδας.
Κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας, γεννήθηκε το 1942 στην κατεχόμενη από τη ναζιστική Γερμανία Αθήνα. Από μικρός λάτρεψε την ομάδα του Ολυμπιακού και τα ερυθρόλευκά της χρώματα παρά τις χωροταξικές διαφορές που ήταν πολύ έντονες εκείνο το διάστημα.
Παιδί φτωχής οικογένειας, παρά τις δυσκολίες των παιδικών του χρόνων, υπήρξε άριστος μαθητής και θα περάσει στην ιατρική σχολή Αθηνών με την αποφοίτησή του από το σχολείο.
Ολυμπιακός: Αλλαγές ετοιμάζει ο Μεντιλίμπαρ με Παναθηναϊκό
Του κάκου όμως, το μυαλό του ήταν συνέχεια στο «Γ. Καραϊσκάκης» και τον Ολυμπιακό, έχοντας γίνει από μικρή ηλικία κομμάτι της «ερυθρόλευκης» κερκίδας. Για χάρη της αγαπημένης του ομάδας θα παρατήσει την ιατρική στο 4ο έτος με σκοπό να βρει δουλειά, υπό τον φόβο μήπως δεν έχει λεφτά και δεν μπορέσει να βρει εισιτήριο.
Το «θρυλικό» παρατσούκλι και η τρομπέτα
Η καλώς εννοούμενη τρέλα του για τον Ολυμπιακό δεν έσβησε με την πάροδο των χρόνων. Μια μέρα θα αποφασίσει να πάρει την τρομπέτα του στο γήπεδο, παίζοντας τον γνωστό σε όλους τους «ερυθρολεύκους» φιλάθλους σκοπό, με την ιαχή «Ολυμπιακός - Ολυμπιακός» να ακολουθεί και θα γίνει μία από τις σημαντικότερες μορφές της κερκίδας.
«Στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα», που λέει το γνωστό σύνθημα θα γράψει τη δική του ιστορία. Εκεί του κόλλησε και το προσωνύμιο «Ατίλιο». Σε έναν αγώνα, θα μπει φουριόζος στις εξέδρες έχοντας αργήσει και άθελα του θα πάρει... παραμάζωμα έναν άλλο οπαδό. Τότε, όπως θέλουν οι σχετικές ιστορίες, κάποιος θα του φώναξε «σιγά ρε, ποιος είσαι; Ο Ατίλιο», αναφερόμενος σε γνωστό Ασιάτη παλαιστή της εποχής, κι έτσι θα μείνει.
Ο Βασίλης έγινε... ο Ατίλιο της «ερυθρόλευκης» κερκίδας!
Τα προβλήματα με τη Χούντα
Στην αγάπη του για τον Ολυμπιακό δε μπόρεσε να βάλει «φρένο» ούτε η Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Το 1972, σε έναν αγώνα με τον Ολυμπιακό Βόλου συνελήφθη για «διέγερσιν εις απείθειαν» όταν παρακίνησε τους υπόλοιπους οπαδούς να παραμείνουν στη Θύρα 1 παρά τις εντολές της αστυνομίας για εκκένωση.
Θα καταδικαστεί από το τριμελές πλημμελειοδικείο του Πειραιά σε 4 μήνες φυλάκιση με αναστολή, με τον ίδιο να ασκεί έφεση και με την αρωγή του δικηγόρου του Νίκου Γουλανδρή και κερδίζει την ελευθερία του.
«Τι με νοιάζει; Εγώ για τον Ολυμπιακό ζω»
«Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να τις δίνει στον Ολυμπιακό» έλεγε και το εννοούσε. Με τα χρόνια η κατάσταση της υγείας του είχε επιβαρυνθεί. Οι γιατροί του συνέστησαν να κόψει την κερκίδα κι ακόμα και την τρομπέτα με τον ίδια να απαντάει χαρακτηριστικά «τι με νοιάζει; Εγώ για τον Ολυμπιακό ζω»!
Έτσι κι μέρα σαν σήμερα θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 11 Νοεμβρίου του 1994. Η τρομπέτα του όμως θα συνεχίσει να μεγαλώνει για πάντα γενιές και γενιές Ολυμπιακών, σε κάθε κερκίδα, όπου δοξάζεται ο «Δαφνοστεφανομένος Έφηβος».
