Υπάρχει (ακόμη...) αθλητικός πολιτισμός στην Ελλάδα, αναδείξτε τον!

Την περασμένη Κυριακή στο κλειστό γυμναστήριο του Ηρακλείου, δεν πανηγύρισαν μόνο οι άνθρωποι και οι φίλοι του Ολυμπιακού την κατάκτηση του Κυπέλλου (πρώτου τίτλου του τμήματος μετά το 2016, αφού μεσολάβησε και η πολυσυζητημένη απόσυρση της ομάδας από τις εγχώριες διοργανώσεις...) αλλά κι όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες φίλαθλοι.

Όχι για την επικράτηση των «ερυθρολεύκων», επί του αιώνιου αντιπάλου τους Παναθηναϊκού, αλλά γιατί αποδείχθηκε ότι κάτι – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ – μπορεί ν’ αλλάξει στα αθλητικά πράγματα της χώρας.

Αρκεί να υπάρχει θέληση, τόσο από τις ομάδες, όσο και από τους αρμοδίους φορείς, ώστε να διεξάγονται αθλητικά γεγονότα με ασφάλεια και κανόνες.

Το ότι είδαμε εικόνες με φίλους των Πειραιωτών και των «πρασίνων» να μην τους χωρίζουν ΜΑΤ και «νεκρές ζώνες» (όπως συνέβαινε δεκαετίες, σε όλα τα αθλήματα), αλλά αντίθετα να κάθονται δίπλα – δίπλα και σε πολλές περιπτώσεις να βγάζουν φωτογραφίες αγκαλιά (αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα των «απέναντι»...) δεν περιποιεί τιμή μόνο σε εκείνους, αλλά και στην ΕΟΚ και την Αστυνομία, που δεν επέτρεψαν στις ορδές των χουλιγκάνων και των δύο πλευρών (που σίγουρα θα ήθελαν να μετατρέψουν τα «Δύο Αοράκια» σε ...πεδίο δόξης λαμπρό της δράσης τους) να προσεγγίσουν το κλειστό.

Οι τόσο ανοίκειες εικόνες ατόμων με διαφορετικά διακριτικά να μην ανταλλάσουν ...φωτοβολίδες, καρεκλιές κι αντικείμενα, όταν συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, μας θύμισαν όχι μόνο ότι αυτά είναι καθημερινότητα σε άλλες χώρες (μεσογειακές που υποτίθεται ότι το αίμα βράζει...) αλλά και τις ιστορίες μεγαλυτέρων (που έμοιαζαν... παραμύθια της γιαγιάς!) ότι κάποτε κι εδώ έτσι ήταν τα πράγματα...

Ίσως ήταν η «νωπή» δολοφονία του Άλκη Καμπανού, που δείχνει ν’ αποτελεί καμπή στο θυμικό της συντριπτικής (σιωπηρής...) πλειοψηφίας του φίλαθλου κοινού της χώρας, η οποία αρκετά ανέχτηκε τα γκρουπούσκουλα των χουλιγκάνων, να έχουν κάνει τα γήπεδα λημέρια τους...

Ίσως, πλέον (ευχόμαστε...), να υπάρχει η πολιτική βούληση να καθαριστεί η συγκεκριμένη «κόπρος του Αυγείου», με αφορμή τον θάνατο του 19χρονου φοιτητή, που οδήγησε στο προληπτικό «κόψιμο» ταραξιών, αντί να τρέχουν (και να μην φτάνουν...) οι τοπικές αρχές επί τόπου...

Αν υπάρχει κι η θέληση των ομάδων να πορευτούν με τους υγειώς σκεπτόμενους υποστηρικτές τους κι όχι τους μαχαιροβγάλτες (όπως συνέβη στο Ηράκλειο...) τότε υπάρχει προοπτική οι εικόνες στην Κρητική μεγαλούπολη ν’ αποτελέσουν κανόνα κι όχι εξαίρεση, ώστε να μην επαναληφθούν αθλητικά δρώμενα χωρίς κόσμο, υπό τον φόβο επεισοδίων...

Και επί του πρακτέου: η διεξαγωγή κατ’ αυτόν τον τρόπο του τελικού του Κυπέλλου, από την ΕΟΚ, πλην απόδειξης ότι υπάρχει αθλητικός πολιτισμός στις τάξεις των εγχώριων φιλάθλων, ανεβάζει τον πήχη σ’ άλλες ομοσπονδίες κι αποτελεί ...μπούσουλα για το πώς πρέπει να διοργανώνουν παρόμοια γεγονότα...

Ελπίζουμε, για παράδειγμα, οι κύριοι της ΕΠΟ να είχαν τους τηλεοπτικούς τους δέκτες ανοικτούς και να είδαν πώς πρέπει να είναι ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας.

Κι αν η διεξαγωγή του με δεκαπλάσιους (και βάλε...) φιλάθλους απ’ όσους χωρούσε το κλειστό του Ηρακλείου είναι άλλο... λέβελ δυσκολίας, καλά θα κάνουν να επικοινωνήσουν όχι μόνο με τους ιθύνοντες της ΕΟΚ, αλλά και ομολόγους τους στο εξωτερικό για να τους προσφέρουν την απαραίτητη τεχνογνωσία.

Αν έγινε στο μπάσκετ γιατί όχι στο ποδόσφαιρο;

Οι ίδιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν τα μπασκετικά τμήματα των συλλόγων τους υποστηρίζουν και τα ποδοσφαιρικά.

Και δεν είναι μόνο αυτοί που βρέθηκαν στο Ηράκλειο.

Είμαστε η πλειοψηφία.

Στο χέρι των αθλητικών ταγών είναι να βοηθήσουν να φανούμε και να γυρίσουμε σελίδα...