Η (ανεπιθύμητη) δικαίωση Μελισσανίδη με τον... Λουτσέσκου

Το θρίλερ της ρεβάνς των ποημιτελικών Ο.Α.Κ.Α. όπου η πρόκριση άλλαξε χέρια με σκορ και ...συνταγή τελικού του Champions League του 1999 (σ. το τρόπαιο κρίθηκε στα...χασομέρια, με ανατροπή) -με τον ΠΑΟΚ σε «ρόλο»... Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την ΑΕΚ σε εκείνον της Μπάγερν Μονάχου– αποτέλεσε θρίαμβο του Ραζβάν Λουτσέσκου, σε προπονητικό επίπεδο, επί του Αργύρη Γιαννίκη.

Επίσης θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως, ανεπιθύμητη. δικαίωση του... Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος, το περασμένο καλοκαίρι επιχείρησε να φέρει τον Ρουμάνο στην «Ένωση», κόντρα στο «ρεύμα» της «κιτρινόμαυρης» κοινής γνώμης και του Τύπου.

Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ δεν δίστασε να βάλει το κεφάλι του στον ...ντορβά (όπως έκανε και στο παρελθόν, με τον Μπάγεβιτς...) παίρνοντας πάνω του την υπόθεση προπονητή, παρότι οι φίλοι της ομάδας δεν ήθελαν να βλέπουν ούτε...ζωγραφιστό τον Ρουμάνο, μετά τα όσα έγιναν στο περίφημο ματς της Τούμπας (με την εισβολή Σαββίδη) και την αμφισβήτηση της κατάκτησης του πρωταθλήματος του 2018 (με το περίφημο πια «για μένα έχουμε πάρει δύο πρωταθλήματα!»)...

Τελικά ο «γάμος» δεν έγινε υπαιτιότητι Λουτσέσκου, που φέρεται να είχε διαμηνύσει στην πλευρά της ΑΕΚ ότι δεν επρόκειτο να γυρίσει στην Ελλάδα κι ότι είχε πρόταση από Ιταλία.

Ουδείς γνωρίζει πως αντέδρασε ο Μελισσανίδης μαθαίνοντας την επιστροφή του στον ΠΑΟΚ, αλλά, έτσι κι αλλιώς, η ΑΕΚ είχε βρει (έστω, με καθυστέρηση, αφού ούτε η περίπτωση Ρεμπρόφ προχώρησε...) το διάδοχο του Μανόλο Χιμένεθ στο πρόσωπο του Βλάνταν Μιλόγεβιτς.

Ο Σέρβος δεν μακροημέρευσε, συναισθανόμενος την αμφισβήτηση μετά το 3-3, με τον ΟΦΗ, στο Ηράκλειο (από 0-3 στο 78’, παρότι η ομάδα αγωνιζόταν με 10) και την ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, επέλεξε να πάει (με τις διοικητικές... ευλογίες) στη Σαουδική Αραβία και στη θέση του ήρθε ο φιλόδοξος Γιαννίκης που θέλοντας να «εξαργυρώσει» την περσινή (πέραν πάσης προσδοκίας) σεζόν με τον ΠΑΣ Γιάννινα, δεν ανανέωσε, περιμένοντας ποιος «μεγάλος» πάγκος θα αδειάσει.

Ήταν στα υπόψιν της ΑΕΚ το καλοκαίρι αλλά όπως γίνεται αντιληπτό αποτέλεσε (στην καλύτερη...) τέταρτη επιλογή.

Και κάποιοι λόγοι θα υπήρχαν για αυτό.

Οι λόγοι έγιναν ορατοί δια γυμνού οφθαλμού (και) την Τετάρτη (09/02).

Εκεί όπου ο Λουτέσκου, μετά από τρία ημίχρονα που η ομάδα του δεν ήταν καλύτερη από την ΑΕΚ, τόλμησε πρώτος φέρνοντας τον Μίτριτσα (που ήταν «καταλύτης» της ανατροπής) στο γήπεδο, ο Γιαννίκης περίμενε, μοιρολατρικά, να του βγει το πλάνο.

Κι όταν αυτό έγινε έστειλε το λάθος «μήνυμα» στην ομάδα αποσύροντας τον Αραούχο και προσκαλώντας τον ΠΑΟΚ στην περιοχή του.

Πέραν, όμως, των κινήσεων (που, άλλοτε βγαίνουν. άλλοτε όχι) εκεί που είναι η μεγάλη διαφορά των δύο προπονητών είναι στο λεγόμενο «χαρακτήρα» των ομάδων τους και την επιδραστικότητά τους.

Ο ΠΑΟΚ παρότι βρέθηκε στο 87’ αποκλεισμένος πίστεψε ότι μπορούσε να βρει το γκολ, ενώ οι παίκτες της ΑΕΚ «έτρεμαν» να...νικήσουν, όπως φάνηκε στη φάση της ισοφάρισης με τον πανικόβλητο (καίτοι μόνος) Τζαβέλλα να τροφοδοτεί τον Κούρτιτς...

Κι εν κατακλείδι μπορεί να πει κανείς πολλά για τον Λουτσέσκου αλλά δεν αμφισβητείται ότι και από πρωταθλητισμό ξέρει (αντίθετα από τον ομόλογό του της ΑΕΚ...) κι από τους τρόπους αποφόρτισης της ομάδας του.

Όπως έκανε, με τα mind games του πρώτου προημιτελικού, όπου ουδείς ασχολήθηκε με την εμφάνιση του ΠΑΟΚ, αλλά περισσότερο με τα όσα είπε ο προπονητής του, αφήνοντας τους παίκτες να δουλέψουν απερίσπαστοι.

Έναν προπονητή με τέτοια ηγετικά χαρακτηριστικά, χρειάζεται η ΑΕΚ που, ήδη, βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης, αφού τα «στοιχήματα» (τύπου Γιαννίκη), συνήθως, δεν βγαίνουν...