Έλενα Αντωνίου: Με την κάμερα στα γήπεδα!

Μια ελεύθερη συζήτηση κάνουμε σήμερα από τη στήλη μας με την αθλητική συντάκτρια των Ιωαννίνων Έλενα Αντωνίου για αρκετά ενδιαφέροντα θέματα, όπως πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να επιπλεύσει στην επαρχία ως αθλητικός ρεπόρτερ και σε έναν κατεξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο όπως είναι το ποδόσφαιρο, ποια είναι η δική της διαδρομή, πώς βλέπει τον ΠΑΣ Γιάννινα και τα τηλεοπτικά δρώμενα στα τοπικά κανάλια. Μετά τις σπουδές της στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ασχολήθηκε στα Γιάννινα με το αθλητικό ρεπορτάζ. Κάθε Δευτέρα έμπαινε στα σπίτια μας με αθλητική εκπομπή και με συμπαρουσιαστή τον Νίκο Σκούμπο στο τοπικό κανάλι ITV. Από πέρσι η Έλενα Αντωνίου άλλαξε… γήπεδο. Έχει την επιμέλεια της εκπομπής «Ιστορίες» που μοιάζει με ντοκιμαντέρ και ασχολείται με καυτά κοινωνικά θέματα της περιοχής και όχι μόνο. Προβάλλεται κάθε Τετάρτη και έχει ενδιαφέρον. Η ίδια τονίζει ότι στην αρχή, όταν ξεκίνησε το αθλητικό ρεπορτάζ, είχε δυσπιστία από πολλούς, χωρίς να λείπουν και τα σεξιστικά σχόλια. Όμως αυτό την πείσμωσε περισσότερο για να κάνει όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά της. Πέρα από την τοπική τηλεόραση, έκανε ραδιόφωνο και υπήρξε συνεργάτης τοπικών αθλητικών εφημερίδων.

^{Έλενα Αντωνίου και Βαγγέλης Γυφτόπουλος σε αθλητική εκδήλωση το 2018 στα Γιάννινα}

Με τι ασχολείσαι δημοσιογραφικά τη φετινή σεζόν;

Μετά από μια δεκάχρονη παρουσία στο αθλητικό ρεπορτάζ, στον Βόλο όπου σπούδαζα αλλά και στα Γιάννινα, αποφάσισα από πέρσι να ασχοληθώ στην τηλεόραση με κοινωνικά θέματα μέσα από την εκπομπή «Ιστορίες». Είναι ιστορίες των ανθρώπων της διπλανής πόρτας και παρουσιάζονται ως ντοκιμαντέρ κάθε εβδομάδα στο τοπικό κανάλι ITV. Παράλληλα, η εκπομπή ασχολείται με γενικότερα κοινωνικά ζητήματα που αφορούν τους πολίτες, όπως η προστασία των παιδιών, τα ναρκωτικά, οι άνθρωποι με αναπηρία και ποιες είναι οι ανάγκες τους. Τώρα αυτές τις μέρες ετοιμάζουμε ένα θέμα για την υιοθεσία αλλά και για τους πρόσφυγες που είναι στη δομή φιλοξενίας στον Κατσικά. Έχω παρουσιάσει την ιστορία με τον Φώτη Ραπακούση και όσα πέρασε στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης, που έχει το μουσείο στο νησί.

Στην ιστορία του Φώτη Ραπακούση αναφέρεται και το πολύ καλό βιβλίο «Πικρό γάλα» του Μένιου Σακελλαρόπουλου. Έτσι δεν είναι;

Ναι, έτσι είναι. Θα έβαζα να μιλήσει και ο κύριος Σακελλαρόπουλος για τον Ραπακούση, αλλά ήταν σε μια μεγάλη εκδήλωση και δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω. Έναν χρόνο πριν εκδοθεί το βιβλίο είχα κάνει συνέντευξη τον Φώτη Ραπακούση για το μουσείο που δημιούργησε. Δεν ήξερα τις περιπέτειες της ζωής του. Πάνω στην κουβέντα για το μουσείο, μου τα διηγήθηκε όλα και του είχα πει ότι μπορεί να γίνει ταινία γι’ αυτό. Δυο μικροί φίλοι μεγαλωμένοι σε παιδοπόλεις της Ηπείρου που είχε η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη έγιναν σαν αδέλφια και μετά χάθηκαν. Ο κύριος Ραπακούσης έψαχνε πολλά χρόνια να τον βρει με μια φωτογραφία. Μας διηγήθηκε αυτήν την ιστορία πρώτα στο ραδιόφωνο σε μια εκπομπή με τον συνάδελφο Γιώργο Τσαντίκο και έναν χρόνο μετά την έκανε βιβλίο, το «Πικρό γάλα», ο Μένιος Σακελλαροπουλος. Στην τηλεόραση έκανα το θέμα μετά το βιβλίο.

Ποιος είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου όταν χειρίζεται τόσο λεπτά κοινωνικά ζητήματα ανθρώπων της διπλανής πόρτας;

Έχω περάσει και εγώ δυσκολίες με τον θάνατο του πατέρα μου σε νεαρή ηλικία. Αυτό με έκανε λίγο πιο σκληρή για να αντιμετωπίσω τη ζωή. Και η ενασχόληση με το αθλητικό ρεπορτάζ που άκουγα διάφορα με έκανε να έχω γερό στομάχι και να αντέχω. Όμως έχω πολλές ευαισθησίες και πολλές φορές ταυτίζομαι και εγώ με τα θέματα που χειρίζομαι δημοσιογραφικά. Δεν το κρύβω ότι έστω και κρυφά για να μην καταλάβει κανένας δάκρυσα. Αποφεύγω τις μελό εκπομπές, σέβομαι τους ανθρώπους που μου ανοίγουν την καρδιά τους και προσπαθώ να βγουν στον αέρα αυτά που πρέπει να βγουν. Ποτέ δεν έπαιξα με τον πόνο ανθρώπων. Με όλους όσοι έκανα εκπομπές κρατώ φιλίες και σχέσεις. Τους τηλεφωνώ, θέλω να μαθαίνω νέα τους και όπου μπορώ να βοηθήσω.

Βλέπω ότι μπήκες σε βαθιά νερά με λεπτά και δύσκολα κοινωνικά θέματα, παρότι ξεκίνησες ως αθλητική ρεπόρτερ.

Σε όλα υπάρχουν γραμμές και ισορροπίες που πρέπει να τηρούνται. Μπήκαμε σε ορφανοτροφεία, σε δομές προσφύγων, στο ΚΕΘΕΑ όπου χρήστες ναρκωτικών κάνουν τον μεγάλο αγώνα της απεξάρτησης. Όλα αυτά θέλουν πολύ λεπτούς χειρισμούς.

Θέλουν δουλειά όλα αυτά, γυρίσματα, μοντάζ, σπικάζ και πολύ τρέξιμο. Δεν ξέρω από τηλεόραση, αλλά υποθέτω.

Έχω τον σκηνοθέτη μου, Δημήτρη Ντάρα, που κάνει όλες τις δουλειές. Αυτός χειρίζεται την κάμερα, επιμελείται τα γυρίσματα, κάνει τα πάντα. Εγώ και αυτός τρέχουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια των συνεργείων που έχουν συνάδελφοι σε μεγάλα κανάλια των Αθηνών. Στην επαρχία οι δημοσιογράφοι κάνουν τα πάντα, με κόπο και μεράκι κάνουν σημαντικά πράγματα. Όταν πήγαμε για γυρίσματα στο μοναστήρι της Καστρίτσας, μου είπαν οι μοναχές «πού είναι το συνεργείο, Έλενα;», γιατί παλαιότερα είχε πάει η ΕΡΤ με οκτώ τεχνικούς για να κάνει ένα γύρισμα. Στο δικό μου συνεργείο ήμασταν… εγώ και ο Ντάρας με την κάμερα! Δεν έχουμε οικονομική δυνατότητα για κάτι περισσότερο. Τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Αλλά μας αρέσει αυτό που κάνουμε και δεν μας κουράζει.

Τι μηνύματα παίρνεις από τον κόσμο για αυτήν την προσπάθεια;

Πάει πολύ καλά η εκπομπή, ανεβαίνει και στο διαδίκτυο. Ο κόσμος κουράστηκε να βλέπει μόνο πολιτικούς στα παράθυρα, θέλει να δει και κάτι άλλο που είναι μέσα στη ζωή. Κανένας δεν κλείνει τα μάτια του σε ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, στην πόλη του, στη γειτονιά του. Λόγω κόβιντ και καραντίνας είχαμε σταματήσει για ένα διάστημα, γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε εύκολη πρόσβαση σε κλειστές δομές, ιδρύματα εξαιτίας των υγειονομικών πρωτοκόλλων.

Να το πάρουμε λίγο από την αρχή. Πώς ξεκίνησες τη δημοσιογραφία;

Ο συχωρεμένος ο μπαμπάς μου αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο, ήταν φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού, το «ΦΩΣ» ήταν καθημερινά στο σπίτι μας, δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Όταν χάθηκε ο πατέρας μου, αγοράζαμε με τη μάνα μου για δύο χρόνια καθημερινά το «ΦΩΣ» γιατί μας θύμιζε τον μπαμπά μου. Τώρα συγκινούμαι που θα μιλήσω στην αγαπημένη εφημερίδα του. Αν δει τη συνέντευξή μου από ψηλά, θα είναι πολύ περήφανος. Πώς τα φέρνει η ζωή… Ήταν λογικό να αγαπήσω και εγώ το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Σπούδασα οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στον Βόλο. Παράλληλα με τις σπουδές είχα ασχοληθεί ερασιτεχνικά ως φοιτήτρια με τη δημοσιογραφία, αλλά χωρίς να περνά από το μυαλό μου ότι μπορεί να το δω και επαγγελματικά. Μου είχε γίνει και πρόταση να πάω στην κυριακάτικη εκπομπή του TRT Θεσσαλίας. Λόγω των σπουδών στα οικονομικά είχα ασχοληθεί και με το μάρκετινγκ στον Ολυμπιακό Βόλου με πρόεδρο τον Αχιλλέα Μπέο. Κάπως έτσι μπήκα σε αυτόν τον χώρο.

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Αχιλλέα Μπέο;

Ο Αχιλλέας Μπέος είναι ένας έξυπνος και πολύ δραστήριος άνθρωπος, ξέρει καλά το ποδόσφαιρο. Είναι τεράστια η εμπειρία να δουλέψεις μαζί του, αλλά είναι και ένας δύσκολος άνθρωπος. Είναι πολύ απαιτητικός. Από αυτήν τη συνεργασία έμαθα πολλά πράγματα, κυρίως στο πώς πρέπει να είναι οργανωμένη μια ΠΑΕ. Είχα συνεργαστεί πριν ανεβεί ο Ολυμπιακός στη Σούπερ Λιγκ.

Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να ασχοληθεί με το αθλητικό ρεπορτάζ στην επαρχία;

Το 2011 γύρισα για κάποιους λόγους στα Γιάννινα. Στη Θεσσαλία υπήρχαν γυναίκες που είχαν ασχοληθεί με το αθλητικό ρεπορτάζ και δεν υπήρχε κάτι διαφορετικό με τους άνδρες. Στα Γιάννινα ήταν πολύ λίγες αθλητικές συντάκτριες. Στην αρχή αντιμετώπισα μια περίεργη συμπεριφορά, έμπαινε και το σεξιστικό κομμάτι «τι θέλει αυτή η ξανθιά με το ποδόσφαιρο» και άλλα τέτοια. Όταν πήγα σε ένα φιλικό του ΠΑΣ με τον Άρη στο ΠΕΑΚΙ, ένιωθα σαν εξωγήινη. Στην αρχή με έβλεπε καχύποπτα και ο κόσμος. Έκανα μεγάλη προσπάθεια για να τους αποδείξω ότι δεν είμαι γλάστρα και ότι στο αθλητικό ρεπορτάζ μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά και οι γυναίκες, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. Επειδή μου άρεσε το ποδόσφαιρο από την παιδική ηλικία λόγω του πατέρα μου, άρχισα να συνεργάζομαι με τοπικά Μέσα και το πήρα πολύ ζεστά. Μπορώ να πω και εγωιστικά.

Κοίταξε, Έλενα, ως παλαιότερος θα σου πω ότι σε αυτόν τον χώρο καταξιώνεσαι με τον χρόνο και τη δουλειά που κάνεις.

Συμφωνώ απόλυτα. Το διαπίστωσα και εγώ. Μετά από μια δεκαετή πορεία στο αθλητικό ρεπορτάζ, και τώρα με την εκπομπή «Ιστορίες», αντιλήφθηκα ότι ο κόσμος ξέρει να εκτιμά τους ανθρώπους που προσπαθούν. Και εγώ προσπάθησα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, έτρεχα στα γήπεδα, μέχρι βίντεο τραβούσα σε αγώνες για να έχουμε εικόνα στην αθλητική εκπομπή που είχαμε κάθε Δευτέρα με τον Νίκο Σκούμπο. Δεν μπορούμε με όλους να τα έχουμε καλά. Κάποιοι δεν με αποδέχθηκαν ακόμη και τώρα, έχοντας την αντίληψη ότι οι γυναίκες δεν έχουν γνώσεις για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο όπως οι άνδρες. Εγώ θεωρώ ότι εξίσου καλά τα καταφέρνουν στο αθλητικό ρεπορτάζ και οι γυναίκες. Ακολούθησα παντού τον ΠΑΣ Γιάννινα, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, πήγα σε σεμινάρια προπονητών και διαιτητών και απέδειξα όλα αυτά τα χρόνια ότι και γνώσεις έχω πάνω στο αντικείμενο και πολύ μεράκι.

Αν έμπαινες στο δίλημμα «τηλεόραση ή εφημερίδα», τι θα προτιμούσες;

Πιστεύω αυτό που λένε και οι παλιοί δημοσιογράφοι ότι η εφημερίδα είναι σχολείο. Όμως κάθε μέσο ενημέρωσης έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και τις δικές του απαιτήσεις. Η εφημερίδα είναι ένα δύσκολο Μέσο με ιδιαίτερες απαιτήσεις. Εγώ προτίμησα την τηλεόραση, γιατί πιστεύω ότι εκεί μου πάει καλύτερα. Έγραφα πέντε χρόνια σε δύο τοπικές αθλητικές εφημερίδες, έκανα όλα τα χρόνια και ραδιόφωνο που λατρεύω, όπως και τηλεόραση. Νομίζω ότι ραδιόφωνο και τηλεόραση μού ταιριάζουν περισσότερο, γιατί δεν είμαι τόσο καλή στο γράψιμο.

Με τους παράγοντες, τους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές πώς τα πήγαινες;

Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα και με κανέναν. Είχα καλή συνεργασία και με έβλεπαν ως ισότιμη, χωρίς κανέναν διαχωρισμό με τους άνδρες. Αλλά σε αυτόν τον χώρο αν γράφεις και λες και τα κακώς κείμενα, όπως έκανα εγώ, χωρίς να χαριστώ σε κανέναν, είναι φυσιολογικό να υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες. Όπως συμβαίνει με όλους τους δημοσιογράφους.

Υπήρξε κάποιο περιστατικό που να σε πίκρανε;

Στην πρώτη συγκέντρωση του ΠΑΣ, το 2012 ή το 2013, μια φωτοβολίδα από τους οργανωμένους ρίχτηκε για μένα. Κάποιοι τύποι νόμιζαν ότι επειδή ήμουν νεαρή δημοσιογράφος και κοπέλα θα φοβηθώ. Πέτυχαν το αντίθετο. Δεν τους φοβήθηκα, έλεγα στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση αυτά που πίστευα.

^{Με τον Άγγελο Αναστασιάδη στο γήπεδο του Πλατανιά το 2013}

Και η μεγαλύτερη ικανοποίηση που ένιωσες;

Ήταν η συνέντευξη που μου έδωσε στο γήπεδο του Πλατανιά στην Κρήτη ο Άγγελος Αναστασιάδης, που είχε περάσει πριν και από την τεχνική ηγεσία του ΠΑΣ. Ήταν η επόμενη χρονιά που έφυγε από τον ΠΑΣ. Δεν ήταν από τους προπονητές που μιλούσαν εύκολα, ενώ απέφευγε να σχολιάσει γιατί δεν έμενε στα Γιάννινα. Όταν έφτασα στα Χανιά και του τηλεφώνησα, εκτίμησε που έκανα τόσο μεγάλο ταξίδι και δέχτηκε να μου δώσει τη συνέντευξη. Έκανα και άλλα σημαντικά θέματα, όπως οι συνεντεύξεις με τον Μουφ, τον Μοντέζ, τον Γιάννη Πετράκη, το οδοιπορικό στο Βελιγράδι με την ερασιτεχνική ομάδα του ΠΑΣ Γιάννινα και άλλα θέματα που μου έδωσαν ξεχωριστή χαρά.

Πώς βλέπεις τον ΠΑΣ Γιάννινα; Κάνει και φέτος καλή πορεία.

Δεν παρακολουθώ τόσο κοντά τα γεγονότα και το Σαββατοκύριακο κάνω συναντήσεις και γυρίσματα για την εκπομπή. Από αυτήν την ομάδα λείπει το όραμα. Κάπου έχει κουράσει και τον κόσμο. Ναι μεν βγήκε στην Ευρώπη, τελευταία έχει καλούς προπονητές, αλλά μέχρις εκεί. Δεν μπορεί να πάει κάπου παραπάνω από το να παλεύει για την παραμονή. Και ο πρόεδρος κύριος Χριστοβασίλης είναι αποκομμένος από τον κοινωνικό ιστό της πόλης. Η ομάδα πάει καλά μέχρι τώρα, έκανε καλές εμφανίσεις, έδειξε καλά στοιχεία, παρά τον τραυματισμό του Κόντε. Όμως θέλει προσοχή, γιατί το πρωτάθλημα έχει ακόμα πολύ δρόμο.

Πρέπει να κάνω τώρα τον συνήγορο του διαβόλου και να σου πω ότι εκ των αποτελεσμάτων και από την πορεία της ομάδας ο Γιώργος Χριστοβασίλης θεωρείται από τους πιο πετυχημένους προέδρους στην Ιστορία.

Αυτό του το αναγνωρίζουμε και του το πιστώνουμε. Έχει όλα τα χρόνια την ομάδα στη Σούπερ Λιγκ, έκανε καλές επιλογές προπονητών, δεν επεμβαίνει στο έργο τους. Όλα τα θετικά που έχει τα αναγνωρίζουμε. Αλλά να λέμε και τα άσχημα.

Πώς κρίνεις την κατάσταση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου;

Πριν από την πανδημία έγιναν πολλά πράγματα και έχει βελτιωθεί το επίπεδο των ομάδων και των εγκαταστάσεων. Συνετέλεσε σε αυτό και η διοίκηση της ΕΠΣΗΠ του Κώστα Βρακά. Βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης με την προβολή που έκαναν. Όμως με την πανδημία άλλαξαν πολλά πράγματα. Δυστυχώς ο κόσμος, επηρεασμένος από αυτήν την κατάσταση, δεν έχει όρεξη για τίποτα, πόσω μάλλον να ασχοληθεί με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Κλείνοντας, να μας πεις, Έλενα, αν έχεις κάποια πρότυπα από τα πρόσωπα που βγαίνουν στα αθηναϊκά κανάλια.

Θαυμάζω απεριόριστα τον Νίκο Χατζηνικολάου. Από το αθλητικό μού αρέσουν η δομή του λόγου και ο τρόπος που μιλάει ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Από τις γυναίκες θαυμάζω την Έλλη Στάη. Είναι έξυπνη γυναίκα και δυναμική προσωπικότητα.