Εμιλιάνο Σάλα: Γιατί δεν πρέπει να τον ξεχνάμε!

Ήταν 21 Ιανουαρίου του 2019 όταν ο Εμιλιάνο Σάλα ξεκινούσε με το μικρό μονοκινητήριο αεροσκάφος τύπου Piper Malibu που είχε νοικιάσει, το ταξίδι του από την Ναντ στο Κάρντιφ.

Η ομώνυμη ομάδα της Ουαλίας, είχε δώσει το ποσό ρεκόρ των 17 εκατομμυρίων ευρώ, για να τον αποκτήσει από την ομάδα της League 1, Ναντ. Ο ίδιος ήταν πολύ χαρούμενος για αυτή τη μεγάλη μεταγραφή.

Βλέπεις, δεν είναι λίγο μετά από χρόνια προσπάθειας οι κόποι σου να ανταμείβονται και να πηγαίνεις σε ομάδα της Αγγλίας, στο ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα, την Premier League.

Δυστυχώς, το «σαράβαλο» όπως αποδείχτηκε Piper Malibu, που ταξίδευε ο Εμιλιάνο, χάθηκε, όπως κι αυτός, πάνω από τη Μάγχη, στην τοποθεσία Γκέρνσνι.

Μετά από απέλπιδες προσπάθειες, στις 7 Φεβρουαρίου εντοπίστηκε η σορός του άτυχου Αργεντινού και οι όποιες ελπίδες της αδερφής του, Ρομίνα, του πατέρα του αλλά και όλου του κόσμου, έσβησαν, μαζί με το χαμόγελο του.

Αλήθεια όμως για αυτό το τραγικό γεγονός, και μόνο, θα πρέπει να θυμόμαστε τον Εμιλιάνο; Όχι βέβαια, ο άτυχος παίκτης που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή έδωσε κάποια μαθήματα σε όλους μας, τα οποία αξίζει να μνημονεύσουμε.

Ας μιλήσουμε πρώτα λίγο για τη ζωή του και το πως έφτασε να πάρει μεταγραφή από την Ναντ στην Καρντίφ, και θα φτάσουμε στο συμπέρασμα μας.

Τα πρώτα χρόνια και η Ευρώπη

Γεννήθηκε την 31η Οκτωβρίου του 1990 σε μια πολύ μικρή πόλη της Αργεντινής, την Κουλούλου, στο Σάντα Φε. Είχε άλλα δυο αδέρφια, τον Ντάριο και τη Ρομίνα. Ο πατέρας της οικογένειας δυσκολευόταν πολύ να τα «φέρει βόλτα», δουλεύοντας οδηγός σε φορτηγό.

Ο Εμιλιάνο είχε μεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο. Αγαπημένη του ομάδα ήταν η Ιντεπεντιέντε και είδωλο του ο τρομερός επιθετικός της εποχής Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Ένας πραγματικός «killer» ο οποίος μεσουράνησε στα γήπεδα της Ιταλίας τη δεκαετία του 90’ και στις αρχές του 2000.

Ο μικρός φαν του Μπάτιγκολ, μελετούσε όλες του τις κινήσεις, τις αντέγραφε, ήθελε να γίνει σαν αυτόν και καλύτερος. Προσπάθησε λοιπόν να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Με τα πολλά έφτασε κάποια στιγμή να παίζει μπάλα στην ακαδημία ποδοσφαίρου της Προγέκτο Κρεσέρ. Η συγκεκριμένη ακαδημία διοχέτευε με ταλέντα δυο ευρωπαϊκές ομάδες. Την Μαγιόρκα από την Ισπανία και την γαλλική Μπορντό.

Ο Σάλα αφού πήγε στην Προγέκτο Κρεσέρ, μετακόμισε εσώκλειστος στην Ευρώπη μόλις στα 17 του και αγωνίστηκε για την ομάδα της Σιντί Σολεδάδ Β’ για 6 αγώνες. Από τον Οκτώβριο του 2007 μέχρι το Φλεβάρη του 08.

Το 2009 και ενώ βρισκόταν στην Ισπανία, ο νεαρός, προτάθηκε από ένα φίλο του στην πορτογαλική Κράτο και έπαιξε τελικά εκεί ένα επίσημο παιχνίδι όπου σκόραρε και 2 φορές, αλλά τα προβλήματα που είχε η κοπέλα του με το σπίτι της τον έκαναν να γυρίσει πίσω στην Αργεντινή για να την βοηθήσει, και να αφήσει την ομάδα.

Ξανά στην Ευρώπη, αλλά «βολόδερνε»

Δε θα τα παρατήσει όμως, αφού το 2010 λόγω της ακαδημίας, Προγέκτο Κρεσέρ, θα μετακομίσει στην Ευρώπη εκ νέου και θα προσπαθήσει να πάρει τις ευκαιρίες του από την Μπορντό. Παρότι πάλευε ο Αργεντινός επιθετικός, οι Γιρονδίνοι δεν τον έβαζαν να παίξει. Απογοητεύτηκε, αλλά δεν τα παράτησε - συνεχίσει να δουλεύει. Ύστερα από έναν αγώνα λοιπόν μόλις, κι αυτόν την επόμενη χρονιά, αρχίζουν οι δανεισμοί.

Ο Αργεντινός παίκτης «βολόδερνε» από την Γ’ Εθνική της Γαλλίας στη Β’ και τα πήγαινε καλά, αλλά όταν ήταν να κάνει το βήμα παραπάνω για να παίξει στη Ligue 1, πάντα κάπου έπεφτε.

Με τα πολλά κι αφού έκανε «πράγματα και θαύματα» στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, ο προπονητής της Μπορντό παλαίμαχος άσος της Μπάγερν, Βίλι Σανιόλ, θα του δώσει τις ευκαιρίες που έψαχνε τη σεζόν 2014-15.

Θα του ανανεώσει το συμβόλαιο για δυο χρόνια μάλιστα, αλλά ο Σάλα δε θα σταθεί στο ύψος των προσδοκιών του και θα δοθεί δανεικός σε μια ακόμα ομάδα της Β’ κατηγορίας της Γαλλίας, την Καέν, όπου θα σκοράρει 5 γκολ στο δεύτερο μισό της χρονιάς.

Η Ναντ, πείστηκε να δώσει στη Μπορντό τον Ιούλιο του 2015, ένα εκατομμύριο ευρώ και να τον κάνει δικό της, βλέποντας ότι στα μικρότερα πρωταθλήματα είχε πάει περίφημα.

Ο Σάλα θα κάνει αξιοπρεπή πρώτη χρονιά, σκοράροντας έξι τέρματα εκείνη τη αγωνιστική περίοδο. Μάλιστα την επόμενη θα τα κάνει 12 με τα «καναρίνια», όπως και τη μεθεπόμενη.

Ο Όσκαρ Καρντόσο και η δικαίωση με τον Χαλίλχοτζιτς

Το 2018 ο Εμιλιάνο πέφτει πάνω στον Όσκαρ Καρντόσο. Τον πρώην τεχνικό της ΑΕΚ, που κάποιοι στις μέρες μας αναρωτιούνται ακόμα αν είναι... κανονικός προπονητής.

Ο Σάλα βρισκόταν στα 28 του και ο Καρντόσο δεν τον πίστευε. Τουναντίον, δεν το ξεκινούσε ποτέ βασικό. Τον έβαζε πάντα ως αλλαγή πιστεύοντας περισσότερο τον Καλιφά Κουλιμπαλί. Και όμως ο Αργεντινός φορ είχε καρτερία και όποτε έμπαινε στο γήπεδο σκόραρε, περιμένοντας… πάλι, τις ευκαιρίες του.

Τον Οκτώβρη του 2018 έρχεται στην ομάδα να αντικαταστήσει τον Μιγκέλ Καρντόσο που φεύγει σαν αποτυχημένος, ο Βόσνιος εγνωσμένης αξίας προπονητής, Βαχίντ Χαλίλχοτζιτς και «δίνει φτερά στα πόδια του Σάλα».

Ο Αργεντινός σκοράρει τον Οκτώβρη 4 γκολ, ενώ φτάνει μέχρι τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο του Γενάρη να είναι πρώτος σκόρερ του γαλλικού πρωταθλήματος μαζί με τον Κιλιάν Εμπαπέ -παρακαλώ- με 12 γκολ και είχε όλο το χρόνο, να σπάσει με άνεση το ρεκόρ του στο σκοράρισμα.

Η Κάρντιφ για κακή του ίσως τύχη… δεν τον άφησε. Τον είδε, έβγαλε από το πορτοφόλι της περί τα 17 εκατομμύρια ευρώ, ποσό ρεκόρ για τα δεδομένα της, και τον έκανε δικό της.

Ο ίδιος ήταν χαρούμενος για τη μεταγραφή του, όπως έλεγε και ο πατέρας του (να σημειωθεί ότι 3 μήνες αργότερα μη μπορώντας να αντέξει τον θάνατο του γιου του, έφυγε κι εκείνος από τη ζωή).

Η μοίρα τα έφερε αλλιώς. Το χαμογελαστό παιδί χάθηκε στο Γκέρνσνι, βυθίζοντας στο πένθος όλο τον αθλητικό -και μη- κόσμο.

Να γιατί πρέπει να θυμόμαστε τον Εμιλιάνο

Κι όμως δεν αξίζει να τον θυμόμαστε για αυτό, αλλά για ένα μάθημα ζωής που έδωσε σε όλους μας. Σε όποια ηλικία και αν είμαστε, δεν πρέπει ποτέ να παρατάμε τους στόχους και τα όνειρά μας. Πρέπει να παλεύουμε για αυτά ακόμα και αν πιστεύουμε πως μεγαλώσαμε και δεν έχουμε τις αντοχές. Ο Εμιλιάνο κοντά στα 29 του χρόνια, κατάφερε να δείξει το δρόμο και να αναγνωριστεί. Ποιος ξέρει; Στα 30 του μπορεί να έφτανε να αγωνίζεται βασικός στην εθνική Αργεντινής και συμπαίκτης με τον Μέσι.

Μπορεί και όχι, αλλά δεν τα παράτησε. Μας έδωσε ένα μάθημα ζωής, και για αυτό αξίζει να τον θυμόμαστε, όχι για τον άδικο χαμό του… Αυτό θα θέλει και ο ίδιος άλλωστε, από εκεί ψηλά που μας βλέπει τώρα!