Οι έξι «Χρυσές Μπάλες» του Μέσι: Η μερίδα του Λέο(ντος)!

Ήταν 1η Δεκεμβρίου 2009, όταν ο Λέο Μέσι στο Παρίσι παραλάμβανε διστακτικά, «τρακαρισμένα», την πρώτη «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του. Νεαρός, 22 ετών τότε, αλλά το φιλοθέαμον κοινό αναγνώριζε στο πρόσωπό του, εκτός από έναν αρχετυπικό ιεροφάντη της «στρογγυλής θεάς», τη φιλοδοξία, την «πείνα» για ποδοσφαιρική δόξα.

Δέκα χρόνια και μία μέρα αργότερα (2/12/2019) ο Αργεντινός, επέστρεψε στον «τόπο του εγκλήματος», στην Πόλη του Φωτός, συλλέγοντας το 6^ο βραβείο του στον θεσμό!

Είχαν μεσολαβήσει άλλα τέσσερα (2010, 2011, 2012, 2015) που του είχαν απονεμηθεί στη Ζυρίχη, «στρατηγείο» της FIFA, κατά τη διάρκεια της σύμπραξης του «France Football» με την Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία. Απ’ όταν χώρισαν τα... τσανάκια τους (2016) το γαλλικό περιοδικό και η ύπατη αρχή, ήταν η πρώτη φορά που κέρδισε την κορυφαία ποδοσφαιρική διάκριση. Το «Όσκαρ» του παγκόσμιου φούτμπολ.

Τη Δευτέρα (2/12), όμως, δεν πήγε εργένης στη γαλλική πρωτεύουσα, αλλά «συν γυναιξί και τέκνοις». Για την ακρίβεια, τα δύο από τα τρία παιδιά του, αφού ο Τσίρο παραείναι μικρός (ούτε 2 ετών), σε σχέση με τα μεγαλύτερα αδέρφια του (Τιάγκο και Ματέο), που έκαναν την αίθουσα της εκδήλωσης... παιδική χαρά με τις σκανδαλιές τους!

Την ίδια στιγμή, ο διάσημος πατέρας τους, με την εμπειρία του ανθρώπου που έχει ξαναβρεθεί στην ίδια επίζηλη θέση, έπαιρνε από τα χέρια του απερχόμενου κατόχου (σε μια πολύ ωραία σκηνή, που απέπνεε ποδοσφαιρικό πολιτισμό...) Λούκα Μόντριτς το πλέον πολυπόθητο έπαθλο.

Καίτοι το οικογενειακό του στάτους άλλαξε, αφού τον παιδικό του έρωτα, την Αντονέλα Ροκούτσο, την παντρεύτηκε, ούσα πλέον η μητέρα των παιδιών του, η ποδοσφαιρική του «πείνα» παραμένει ακόρεστη. Και η στόχευση ~απ’ όταν με προτροπές της μακαρίτισσας γιαγιάς του Σέλια (στην οποία αφιερώνει κάθε γκολ του κοιτώντας και δείχνοντας στον ουρανό...) ο προπονητής της Γκραντόλι τον έβαλε να πατήσει πρώτη του φορά σε ποδοσφαιρικό τερέν, στη γενέτειρά του, το Ροζάριο~ απαρέγκλιτη: να είναι ο καλύτερος, ορίζοντας το παιχνίδι!

Μάλλον καλά τα κατάφερε, εκείνος που αποκλήθηκε «ψύλλος», από τον πρώτο του προπονητή Σαλβαδόρ Απαρίσιο. Γιατί δεν μπορούσαν να τον ξεφορτωθούν οι αντίπαλοι, όπως έλεγε χαρακτηριστικά! Το ίδιο ισχύει και για τους «μνηστήρες» της «Χρυσής Μπάλας».

Από το 2007 ο Λέο όχι μόνο είναι στην 3άδα της διεκδίκησης (εξαιρουμένης της περσινής «παραφωνίας»), αλλά έχει τη «μερίδα του Λέο-ντος» στις κατακτήσεις της: οι 6 «Χρυσές Μπάλες» στο παλμαρέ του τον καθιστούν ρέκορντμαν του θεσμού (2^ος πια ο Κριστιάνο Ρονάλντο των πέντε), κάνοντας... μπετόν τη θέση του στο διαχρονικό πάνθεον του αθλήματος!

Οι... εξάρες στο σκοράρισμα και η επιδραστικότητα στα 32 του!

Μια και ο λόγος περί Κριστιάνο Ρονάλντο, η δήλωση του Μέσι στο «France Football», ως νικητής του βραβείου («..Μου άρεσε η σκέψη ότι ήμουν ο μόνος με πέντε κατακτήσεις και όταν ο Κριστιάνο έκανε το 5-5 με πείραξε λίγο. Δεν ήμουν πια μόνος στην κορυφή. Τώρα είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι ο μόνος με έξι [Χρυσές Μπάλες]...»), επιτρέπει να καταλάβουμε τον ψυχισμό του και πού βρίσκει κίνητρα στην ηλικία του (32... Μαΐων), παρότι η καριέρα του είναι τέτοια που δεν έχει ν’ αποδείξει τίποτα. Σε κανέναν. Ίσως μόνο στον εαυτό του. Ότι αντιστέκεται στον πανδαμάτορα χρόνο. Εξ ου και η δήλωσή του, από του βήματος της εκδήλωσης, ότι το βραβείο έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ο χρόνος της απόσυρσης από την ενεργό δράση πλησιάζει.
Ωστόσο οι αριθμοί του, στη χρονιά, μόνο σε υποψήφιο προς... συνταξιοδότηση δεν παρέπεμπαν!

Τα 36 γκολ στην Πριμέρα Ντιβισιόν τού έδωσαν το 6^ο ~αριθμός ρεκόρ, επίσης~ «Χρυσό Παπούτσι» της Ευρώπης, ενώ τα 12 τέρματά του στο Champions League τον κατέστησαν αρχισκόρερ της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, για 6^η σεζόν. Μ’ αυτές τις... εξάρες κέρδισε την προτίμηση των εκλεκτόρων του «France Football», οι οποίοι, πρώτη φορά μετά το 2013, δεν έδωσαν την «Χρυσή Μπάλα» σε κάτοχο του Champions League. Έστω για 7 ψήφους...

Ο Βίρτζιλ Φαν Ντάικ είναι σίγουρα ο καλύτερος αμυντικός την τελευταία 2ετία, στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ακρογωνιαίος λίθος όχι μόνο της ολλανδικής αναγέννησης (τελικός Nations League, τελικά Euro), αλλά και στο αγωνιστικό οικοδόμημα της Λίβερπουλ, ώστε να κατακτήσει την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» έπειτα από 14 χρόνια και να οδεύει για το πρώτο της πρωτάθλημα ύστερα από 30! Ωστόσο, ούτε εκείνος κατάφερε να αντιπαρέλθει το χάντικαπ σε «γκλάμουρ», που έχει ένας αμυντικός σε σχέση με έναν δημιουργικό παίκτη.

Έτσι ο Φάμπιο Καναβάρο παραμένει ο τελευταίος αμυντικός με «Χρυσή Μπάλα» (2006). Επίσης «πλήρωσε» πως άλλοι 6 συμπαίκτες του στους «κόκκινους» διεκδικούσαν τις ψήφους και οι γνώμες διίσταντο για την επιδραστικότητά τους στην πορεία της ομάδας του Κλοπ. Άλλοι έλεγαν ότι ήρθε η ώρα του Άλισον να γίνει ο δεύτερος γκολκίπερ μετά τον Γιασίν (1963) που κατακτά «Χρυσή Μπάλα», άλλοι μιλούσαν για τον (φιναλίστ και του Κόπα Άφρικα) Σανέ, άλλοι για τον Σαλάχ.

Για τον Μέσι, αντίθετα, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για την επιδραστικότητά του: εκείνος «ανεβάζει» τις μετοχές των ομάδων όπου αγωνίζεται. Η Μπαρτσελόνα των τελευταίων χρόνων και η Εθνική Αργεντινής προσμετρώνται στα φαβορί των διοργανώσεων που συμμετέχουν εξαιτίας της παρουσίας του...

Η κουβέντα περί απόσυρσης, η ανανέωση και η... Μεσι-λόνα!

Γι’ αυτό ο πρόεδρος του καταλανικού συλλόγου, Γιοζέπ Μαρία Μπαρτομέου, επιχείρησε να καθησυχάσει τα εκατομμύρια των οπαδών των «μπλαουγκράνα» ανά την υφήλιο ~που στο άκουσμα των λεγομένων του Λέο, περί απόσυρσης, πρέπει να ένιωσαν... σύγκρυο, αναλογιζόμενοι τις αγωνιστικές συνέπειες στην ομάδα τους~ λέγοντας ότι μίλησε μαζί του και του μένουν αρκετά ακόμη χρόνια στη δράση.

Γιατί μπορεί ο Μπαρτομέου να επαναλαμβάνει στερεότυπα: «Ετοιμάζουμε τη μετά Μέσι εποχή», αλλά ξέρει κι εκείνος πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Άλλωστε, όσοι ήρθαν, απ’ όταν ο Αργεντινός εξελίχθηκε στο σημερινό, εκτυφλωτικό, ποδοσφαιρικό άστρο, λειτουργούν ως αγωνιστικοί του «δορυφόροι»!

Επεσκίασε παίκτες τύπου Ιμπραΐμοβιτς, Βίγια, Νεϊμάρ, Αλέξις Σάντσες, οι οποίοι, όπου αλλού κι αν έπαιξαν, ήταν «πρώτα βιολιά». Όμως, στην Μπαρτσελόνα περιορίζονταν να τον «σιγοντάρουν», αφού η ομάδα πηγαίνει σύμφωνα με τη δική του αγωνιστική μπαγκέτα. Σε φρενήρεις ρυθμούς επί Ράικαρντ (παίζοντας εξτρέμ) και Γκουαρντιόλα (ως «ψευτοεννιάρι»), σε χαμηλότερο τέμπο τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το 2013 και τους συνεχόμενους τραυματισμούς του.

Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, σ’ ένα περιβάλλον... μαραθωνοδρόμων καταφέρνει να υπενθυμίζει την αξία της τεχνικής και του μυαλού στο άθλημα. Με τις συνεργασίες του με τον κολλητό του Λουίς Σουάρες, το «διάβασμα» του παιχνιδιού (αφού πλέον έχει και επιτελικό ρόλο, ελλείψει Τσάβι - Ινιέστα) και τη μετεξέλιξή του σε σπεσιαλίστα των φάουλ, συνεχίζει να ξεχαρβαλώνει προσαρμοσμένες πάνω του άμυνες.

Ποτέ άλλοτε, στα 120 χρόνια ζωής της (σ.σ. τα συμπλήρωσε την περασμένη Παρασκευή 29/11), η Μπαρτσελόνα δεν ήταν τόσο εξαρτώμενη από έναν ποδοσφαιριστή. Σε σημείο ν’ αποκαλείται (από εχθρούς και φίλους)... Μεσι-λόνα!

Ούτε επί Κουμπάλα (δεκαετία του ’50), Κρόιφ (’70ς), ούτε αργότερα επί Μαραντόνα (’80ς) και Ροναλντίνιο, πρόσφατα. Κανείς τους δεν άφησε τόσο ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της. Όχι μόνο λόγω διάρκειας, ή για τα ρεκόρ της που κατέχει (σε σκοράρισμα, ασίστ και τίτλους).

Αναδείχθηκε από την Ακαδημία της και ξεπλήρωσε την ιατρική βοήθεια που του παρείχε ο σύλλογος (σε αντίθεση με τη Ρίβερ Πλέιτ, που του είχε αρνηθεί τα 900 δολάρια, μηνιαίως, της θεραπείας) στο ορμονικό πρόβλημά του, αλλάζοντας, για χάρη της τον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη και φέρνοντάς την στην κορυφή των ποδοσφαιρικών μπραντ νέιμς. Εκεί που βρίσκεται και το προσωπικό του, άλλωστε...

Έπειτα από 19 χρόνια κοινής πορείας Μέσι και Μπαρτσελόνα είναι έννοιες συνυφασμένες. Γι’ αυτό περισσότερο από τις προεδρικές ρήσεις οι φίλοι της ομάδας εμπιστεύονται τα λεγόμενα του Αργεντινού, που είπε για το συμβόλαιό του (σ.σ. εκπνέει το 2021, αλλά μπορεί να φύγει και το καλοκαίρι): «Τα συναισθήματά μου για τον σύλλογο πάνε πέρα από συμβόλαια. Εδώ είναι το κατάλληλο μέρος για μένα, την καριέρα και τα παιδιά μου. Είχα τη δυνατότητα να φύγω και δεν το έκανα. Είμαι περήφανος που αποτελώ μέρος της ιστορίας του συλλόγου που αγαπώ».

Τέτοια ακούν Πουγιόλ και Ριβάλντο και στοιχηματίζουν ότι η δευτεριάτικη δεν ήταν η τελευταία «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του στα μπλαουγκράνα...