Ο τελευταίος χορός!

Η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το 30ο Κύπελλο της (σε 40 παρουσίες σε τελικούς) και 4ο συνεχόμενο, ουσιαστικά έκανε νταμπλ, αφού, στη χειρότερη, τις αρκεί ένα τρίποντο σε πέντε...ματς μπολ, ως το φινάλε, για να εξασφαλίσει το πρωτάθλημα, έριξε 5 στην Σεβίλλη κι όμως, στην ατμόσφαιρα του «Μετροπολιτάνο» της Μαδρίτης, αλλά κι όπου, επί Γης, υπήρχαν φίλοι των «μπλαουγκράνα», η ατμόσφαιρα ήταν μελαγχολική!

Αιτία; Το επικείμενο «αντίο» του αρχηγού, Αντρές Ινιέστα, για τον οποίο είχε προαναγγελθεί -δίχως να διαψευστεί– ότι είναι ο τελευταίος τελικός της υπέρλαμπρης καριέρας του στους Καταλανούς όπου μετρά 31 τίτλους (ρέκορντμαν, μαζί με τον Μέσι). Μάλιστα οι πληροφορίες τον ήθελαν μετά τον αγώνα ν’ ανακοινώνει ότι αποτελεί κοινό μυστικό: πως πάει στην Κίνα, απ’ όπου έχει πρόταση που δεν μπορεί ν’ αρνηθεί: 35 (άλλοι λένε 37) εκ. ευρώ, ετησίως, από την Τσονγκίνγκ Ντανγκντάϊ Λιφάν. Παρότι αντικαταστάθηκε δακρυσμένος, επιβεβαιώνοντας, ουσιαστικά, την αποχώρηση του, τελικά ανέβαλε την ανακοίνωση για εντός της εβδομάδας.

Tα ασύλληπτα για την ηλικία του (33...Μαΐων) χρήματα, που λέγεται ότι συνδυάζονται με την επιθυμία προώθησης της οινοποιητικής επιχείρησης του, μοιάζουν, πάντως, ελάχιστα για την ανεκτίμητη αξία ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς αρτίστες στα χρονικά. Ενός παίκτη που...ηδονιζόταν ν’ αγωνίζεται σε μεγάλα ματς και δη τελικούς.

Με δικό του γκολ, στα...χασομέρια, στο «Στάμφορντ Μπριτζ» η Μπαρτσελόνα απέκλεισε την Τσέλσι. Έτσι όχι μόνο προκρίθηκε στον τελικό της Ρώμης (όπου σέρβιρε το πρώτο γκολ του Ετό) αλλά κατάφερε το ανεπανάληπτο ρεκόρ των 6 τίτλων σε μια σεζόν.

ΜVP στον τελικό του Μουντιάλ του 2010, όπως και στου Εuro, δύο χρόνια μετά, αλλά και σ’ εκείνον του Τσάμπιονς Λιγκ του 2015, στο Βερολίνο. Πλην των 34 τίτλων (συν τους τρεις σε διεθνές επίπεδο, 2 Euro κι ένα Μουντιάλ) κατέκτησε κάτι ασύγκριτα σημαντικότερο και σπάνιο: την καθολική αναγνώριση της παγκόσμιας φίλαθλης κοινής γνώμης!

Ρέκορντμαν τίτλων, αποθέωση στο «Μπερναμπέου» κι η αφιέρωση στον Χάρκε

Γνωρίζοντας ότι αυτός είναι ο «τελευταίος χορός» (λέγε με τελικό...) του, με τα «μπλαουγκράνα», μετέτρεψε το τερέν του «Μετροπολιτάνο» σε ένα τεράστιο... ballroom παρασύροντας συμπαίκτες κι αντιπάλους σ’ ένα ποδοσφαιρικό βαλς, όπου ο ίδιος έδινε τον ρυθμό!
Πρώτος στην ασφυκτική πίεση που «έπνιξε» τους Σεβιγιάνους κι άκρως επιθετικός για τα δεδομένα του, εξαρχής, έψαξε το γκολ για να πει «αντίο» με τον πλέον ονειρώδη τρόπο.

Στο πρώτο ημίχρονο το δοκάρι του το στέρησε σε μια αριστερή βολίδα, αλλά στο 54’ πήρε την ασίστ από τον Μέσι κι αφού πέρασε τον Σόρια σκόραρε, από πλάγια θέση, δοκιμάζοντας την ...στατικότητα του νεόδμητου γηπέδου της Ατλέτικο! Το ίδιο συνέβη στο 87’ όταν ο Βαλβέρδε του έδωσε τη δυνατότητα ν’ απολαύσει την standing ovation, όπου συμμετείχαν, παρά την πικρία τους κι οι φίλοι της Σεβίλλης, συναισθανόμενοι την ιστορικότητα των στιγμών! Δεν ήταν η πρώτη φορά. Από το 2010 όταν σκόραρε το σημαντικότερο γκολ στην ιστορία της Εθνικής Ισπανίας, στον τελικό του Μουντιάλ του 2010, είναι σύνηθες φαινόμενο σε κάθε ισπανικό γήπεδο. Ως και στο «Μπερναμπέου». Το Νοέμβρη του 2015, παρότι είχε σκοράρει το 3ο γκολ στο 4-0 της Μπαρτσελόνα, οι φίλοι των «μερένχες» τον έκαναν μόλις τον τρίτο παίκτη της αιώνιας αντιπάλου που χειροκροτούν. Μετά τους Μαραντόνα και Ροναλντίνιο...

Το χθεσινό μπιζάρισμα συνεχίστηκε, όταν πήγε στην εξέδρα των επισήμων, μόνος, να σηκώσει το κύπελλο, υπό τα χειροκροτήματα και των συμπαικτών του. Κι αφού δέχθηκε τα συγχαρητήρια των επισήμων κατέβηκε, στον φυσικό του χώρο, για να μοιραστεί τρόπαιο και χαρά με τους φίλους του. Όπως επιβάλλει ο ταπεινός, αντι-σταρ, χαρακτήρας κι η φιλοσοφία ζωής του. Στοιχεία που παρουσίασε, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του, εμφανίζοντας, στον θρυλικό πανηγυρισμό του, στο Γιοχάνεσμπουργκ, μπλουζάκι αφιέρωσης στον αδικοχαμένο φίλο του (παίκτη της Εσπανιόλ) Ντάνι Χάρκε...

Πριν 16 χρόνια, στο ντεμπούτο του με τα «μπλαουγκράνα», ο Λουίς Φαν Χάαλ του έλεγε: «Εδώ είναι το γήπεδο. Είναι δικό σου. Παίξε». Έπαιξε, σ’ ένα δικό του, ασύγκριτο, επίπεδο, και το έκανε δικό του.
Κερδίζοντας την αλλαγή του προσωνύμιού του, από το χαϊδευτικό «Αντρεσίτο», στο σεβάσμιο “don Andres” κι επιβεβαιώνοντας την θρυλική ρήση του Γκουαρντιόλα στον Τσάβι, ενόσω τον χάζευαν, στις προπονήσεις: «Αυτός, θα μας ξεπεράσει και τους δύο...»