Adios, Xana...

Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν μια κατάσταση. Που ότι κι αν σκεφτείς, ότι και να πεις, στη σκέψη σου τριγυρνά μονάχα ένα «γαμώτο». Ένα γιατί...

Τέτοιες στιγμές ζει από την Πέμπτη ο Λουίς Ενρίκε. Ο άνθρωπος που είδε την κόρη του να αποχαιρετά αυτό τον κόσμο μόλις στα εννιά της χρόνια. Ένα αγγελούδι που πριν καλά - καλά προλάβει να κατανοήσει τις βασικές έννοιες της ζωής, πέταξε ψηλά και πήρε τη δική της θέση στα αστέρια.

Είναι άδικη η ζωή. Το βλέπουμε κάθε μέρα. Συμβαίνουν πράγματα που αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Που μας σφίγγουν το στομάχι. Τέτοια είναι και η ιστορία της Χάνα Ενρίκε. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός. Και αν τελικά υπάρχει, σε γεμίζει με αμφιβολίες: Γιατί να το πάθει αυτό ένα παιδί εννιά ετών; Πως γίνεται ο κύκλος της ζωής για κάποιους να μικραίνει τόσο;

Ο Λουίς Ενρίκε βρίσκεται σε βαρύ πένθος. Έβλεπε για πέντε μήνες το παιδί του να παλεύει με τον καρκίνο σε μια μάχη άνιση. Η Χάνα είχε να αντιμετωπίσει μια τίγρη που δεν είχε καμία όρεξη να συμφιλιωθεί μαζί της.

Μια τίγρη αποφασισμένη να την σκοτώσει. Και μαζί της να σκοτώσει το χαμόγελο όχι μόνο των συγγενών και των φίλων της, αλλά ολόκληρου του πλανήτη.

Αυτό είναι ο καρκίνος. Μια τίγρης που όπως σωστά είχε περιγράψει ο Ψαραντώνης στο ομώνυμο τραγούδι, είναι «άγρια λιμασμένη». Όποιος έχει χάσει δικό του άνθρωπο από αυτή την ασθένεια γνωρίζει ότι τα δύσκολα για τον Ισπανό προπονητή και την οικογένειά του ξεκινούν τώρα.

Στην αρχή σου έρχεται σοκ. Σιγά - σιγά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την απώλεια, την ώρα που η θλίψη σε καταβάλει και σε μετατρέπει σε ράκος. Ας του ευχηθούμε να βρει τη δύναμη να ξεπεράσει όλη αυτή την ανηφόρα.

Όπως και να έχει, η ζωή του δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού, Κώστας Καραπαπάς, έγραψε κάτι πολύ σωστό: «Όλος ο κόσμος είναι στο πλευρό σου, αλλά, δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να σου δώσει πίσω τον δικό σου κόσμο...».

Για τον Ενρίκε η ζωή δεν σταματά εδώ. Δυστυχώς, συνεχίζεται. Και λέμε δυστυχώς, αφού θα πρέπει να ζει φορτωμένος με αναμνήσεις. Οι στιγμές που θα έπρεπε να χαμογελά δίπλα στη Χάνα, μετατρέπονται σε ένα απίστευτο μαρτύριο αναμνήσεων. Σε ένα «μπλέντερ» θλίψης και οργής συνάμα.

Να του ευχηθούμε να το περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Στη Χάνα δεν αρκεί ένα «αντίο». Οι προσευχές μας ας την συντροφεύουν στις πύλες που περνάει.

Η Τίγρη - Ψαραντώνης:

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.