Άλλο ποδοσφαιριστής κι άλλο προπονητής, Γιάγια Τουρέ…

O Γιάγια Τουρέ έριξε τους τίτλους τέλους μιας υπέρλαμπρης καριέρας, την περασμένη Παρασκευή. Και το έκανε με τον ίδιο τρόπο, όπως πορεύθηκε σ’ όλη του την ποδοσφαιρική του διαδρομή δια μέσου του - «alter ego» του, εκείνου που ο ίδιος αποκάλεσε, πολλάκις, «δεύτερο πατέρα» του - Ντμίτρι Σέλουκ.

Ο δαιμόνιος Ουκρανός μάνατζερ, με «τιτίβισμα» του, ενημέρωσε για το ότι ο Αφρικανός πελάτης, αλλά και «προτεζέ», του κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του εξάταπα κι ότι προτίθεται να φορέσει το κοστούμι του προπονητή (ή έστω την φόρμα του...), ενώ αποκάλυψε ότι προοριζόταν για παίκτης – βοηθός προπονητής στον Ολυμπιακό.

Αυτό που δεν διευκρινίστηκε – αλλά δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να σκεφτεί κανείς την απάντηση – είναι αν ο Σέλουκ θα συνεχίσει να προασπίζει τα συμφέροντα του Γιάγια Τουρέ και να του βρίσκει δουλειές, όπως έκανε στην ποδοσφαιρική του διαδρομή, φέρνοντας τον, από την Μέταλουργκ, στον Πειραιά (στην πρώτη του θητεία) κι από εδώ στο Μονακό, στην Μπαρτσελόνα, τη Μάντσεστερ Σίτι και πάλι στο μεγάλο λιμάνι...

Μια πορεία εφάμιλλη, ή ίσως και καλύτερη, εκείνης του Πατρίκ Βιεϊρά, του οποίου ως ποδοσφαιρικό «κλώνο» τον… διαφήμιζε, όταν ξεκίναγε, ο μεγάλος του αδερφός Κόλο Τουρέ. Μόνο που κατά τη διάρκεια της ο Γιάγια - εκτός από στρατιές από ανυπόκριτους θαυμαστές των ποδοσφαιρικών του προσόντων και του ταλέντου - δημιούργησε, όπου κι αν πήγε, εξίσου μεγάλο αριθμό ατόμων που τον αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό, λόγω πτυχών του χαρακτήρα, που παρουσίαζε, αλλά και της απόλυτης ταύτισης του με τον ατζέντη του.

Ο ...κυβερνητικός εκπρόσωπος Ντμίτρι Σέλουκ

Ο τελευταίος έπαιζε συχνά ρόλο… κυβερνητικού εκπροσώπου του πελάτη του, κάνοντας, πολλάκις, άνω – κάτω, όχι μόνο τον Ολυμπιακό, στις δύο θητείες του, αλλά κι ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα και η Μάντσεστερ Σίτι.

Ένας από τους λόγους τριβής, άλλωστε, του Γκουαρντιόλα με τον Τουρέ, για τον οποίο δεν τον κράτησε στην Μπάρτσα πάνω από 2 χρόνια (κι ισάριθμα στην Σίτι, όπου τον βρήκε) ήταν η μακριά κι αχαλίνωτη γλώσσα του ατζέντη του.

Ο οποίος συνήθιζε να λέει όσα δεν μπορούσε (λόγω θέσεως), ή δεν ήθελε, ο Γιάγια. Ο Ιβοριανός, όμως, εφόσον θέλει να γίνει προπονητής πρέπει ν’ αλλάξει... τροπάρι. Να μην επιτρέπει σ’ άλλους να μιλούν αντ’ αυτού. Να λαμβάνει ο ίδιος αποφάσεις κι όχι να άγεται και να φέρεται, όπως φαίνεται ότι συνέβαινε, σε πολλές περιπτώσεις, τα προηγούμενα χρόνια από τον μάνατζερ του.

Και το κυριότερο ν’ αλλάξει προσέγγιση: να προτάσσει το «εμείς», αντί του «εγώ», όπως έκανε, καθ’ έξιν, αγωνιζόμενος. Αυτό το τελευταίο ίσως είναι και το δυσκολότερο σημείο. Και είναι πολλοί οι παίκτες που θέλησαν να περάσουν το «Ρουβίκωνα» κι από ποδοσφαιριστές να γίνουν προπονητές και δεν τα κατάφεραν, γιατί δεν μπόρεσαν να … σκοτώσουν τον παίκτη μέσα τους.