Χρειάζεται άλλη απόδειξη ότι ο Βαλβέρδε είναι στην προπονητική ελίτ;

Μετά τον Ντιέγκο Σιμεόνε -που παρηγορείται για τον αποκλεισμό από την συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ, ελέω Γιουβέντους, κοιτώντας τους λογαριασμούς του, όπου μπαίνουν, ετησίως, 41 εκ. ευρώ, τα οποία τον καθιστούν τον πιο ακριβοπληρωμένο τεχνικό– ακολουθούν Ζοσέ Μουρίνιο και Τιερί Ανρί που, πλέον, είναι στο... ταμείο ανεργίας, συμπληρώνοντας το ετήσιο εισόδημα των των 31 και 25,5 εκ. ευρώ, αντίστοιχα! Στην 4η θέση βρίσκουμε τον Πεπ Γκουαρντιόλα -που αμείβεται με 24 εκ. ευρώ το χρόνο για να έχει την Μάντσεστερ Σίτι σε τροχιά «καρέ» τίτλων, μετά την περσινή σεζόν που διέλυσε όλα τα ρεκόρ– κι ακολούθως, στην, εξόχως τιμητική, 5η, ένας πρώην «Έλληνας» και πιο συγκεκριμένα «ερυθρόλευκος»!

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, που με, ετήσιες, απολαβές ύψους 23 εκ. ευρώ, επιβεβαιώνει -και με οικονομικούς όρους- ότι ανήκει στους κορυφαίους προπονητές παγκοσμίως. Και προφανώς αμείβεται ανάλογα.

Στη 10άδα κι ο Ζαρντίμ!

Σε βαθμό που αφήνει πίσω του προπονητικά ονόματα του διαμετρήματος ενός Κάρλο Αντσελότι, ενός Γιούργκεν Κλοπ, ενός Αρσέν Βενγκέρ, ενός Μαξ Αλέγκρι ή ενός Λεονάρντο Ζαρντίμ, αφού η δεκάδα –στη λίστα του πασίγνωστου Γαλλικού περιοδικού- περιλαμβάνει έναν ακόμη πρώην «Έλληνα» κι «ερυθρόλευκο»!

Σίγουρα η παρουσία τους αποτελεί απτή απόδειξη επαγγελματικής καταξίωσης κι – εξ αντανακλάσεως - αποτελεί τιμή και για τις προηγούμενες ομάδες τους, που βοήθησαν στην προπονητική τους εξέλιξη κι ανέλιξη. Ωστόσο, προκαλεί αρκετή συζήτηση για το αν η θέση τους στην οικονομική λίστα είναι ανάλογη των προπονητικών τους ικανοτήτων. Εδώ, πέραν των προσωπικών προτιμήσεων του καθενός, υπάρχουν μερικά αντικειμενικά κριτήρια.

Όπως η επιδραστικότητα του τεχνικού στην εκάστοτε ομάδα (π.χ ποια ήταν η Ατλέτικο Μαδρίτης προ Σιμεόνε και ποια σήμερα, κάτι που ισχύει και για την Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρντιόλα, σε μικρότερο βαθμό), αλλά και το μπάτζετ (κι εν γένει η οικονομική κατάσταση) του συλλόγου, καθώς και το πόσο αποτιμά ο κάθε προπονητής τον εαυτό του.

Γιατί –αρέσει ή όχι, μην το ξεχνάμε – οι όροι της καπιταλιστικής οικονομίας, περί προσφοράς και ζήτησης, βρίσκουν κι εδώ εφαρμογή. Όπως και να’ χει, όμως, η παρουσία τους σ’ αυτήν κάτι «λέει» για την αξία τους και τις προσδοκίες που γεννούν στις ομάδες τους.

Έμπρακτη αναγνώριση

Εν προκειμένω, για τον Βαλβέρδε, πέραν της οικονομικής επιβράβευσης ενέχει χαρακτήρα αναγνώρισης του έργου του. Για ότι κατάφερε, πρόπερσι το καλοκαίρι, όταν πήρε μια ομάδα δίχως, ουσιαστικά, μεταγραφές, που μόλις είχε χάσει το δεύτερο καλύτερο παίκτη της (Νεϊμάρ) και -κόντρα στα προγνωστικά (αφού αντίπαλο είχε την τρις κάτοχο του Τσάμπιονς Λιγκ Ρεάλ Μαδρίτης)- εξασφάλισε, μαθηματικά, το πρωτάθλημα αήττητη, αλλά και το κύπελλο. Αφού άντεξε την...φουρτούνα του περσινού αποκλεισμού, στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, από την Ρόμα, σήμερα έχει την Μπάρτσα να στοχεύει στο 3ο τρεμπλ της ιστορίας της: 9 αγωνιστικές πριν την λήξη του πρωταθλήματος θέλει 6 νίκες για το «ριπίτ», αφού είναι στο +10, την έχει φιναλίστ Κυπέλλου και στην 8αδα του «σεντονιού».

Εξάλλου μετρά στα τελευταία 6 κλάσικο, 4 νίκες και δύο ισοπαλίες! Μάλιστα οι τρεις νίκες εξ αυτών στο «Μπερναμπέου». Είναι χαρακτηριστικό πως πριν κερδίσει δύο φορές σε 3 μέρες (27/02 – 02/03) στο «άντρο» των Καστιγιάνων, συμβάλλοντας στο να μείνουν άτιτλοι το 2019, είχε ανανεώσει για την επόμενη χρονιά με οψιόν ενός ακόμη χρόνου!

Άλλη μια απτή απόδειξη εκτίμησης, των διοικούντων της Μπάρτσα, προς το πρόσωπο του...