H Moνακό κατέρριψε το «αλάθητο» των διοικήσεων!

Όχι γιατί γνωστοποίησε την αποπομπή του Τιερί Ανρί. Αυτό ήταν κάτι που φαινόταν να... έρχεται, αφού ο Γάλλος παλαίμαχος άσος στην παρθενική του δουλειά ως πρώτος προπονητής δεν έφερε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, βγάζοντας την ομάδα από τις θέσεις του υποβιβασμού.

Ούτε γιατί έγινε γνωστή η «Δευτέρα Παρουσία» του Λεονάρντο Ζαρντίμ, στον πάγκο της ομάδας του Πριγκηπάτου, 3,5 μήνες μετά την αποπομπή του. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που μια ομάδα το κάνει αυτό αποδεχόμενη, επί της ουσίας, ότι έσφαλε με την απόλυση ενός τεχνικού. Πρόχειρα, από μνήμης, οι μισές μικρομεσαίες ομάδες του Καμπιονάτο πορεύονται, κάπως έτσι, σχεδόν κάθε χρονιά.

Προεξαρχούσης της Παλέρμο του, sui generis, Μαουρίτσιο Τζαμπαρίνι, που έχει ως αγαπημένο σπορ την απαξίωση των προπονητών, το «φάγωμα» τους, χωρίς να έχει κανένα ενδοιασμό να τους επαναφέρει στην θέση τους, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα, μετά από μερικούς, μόνο, μήνες!

Εκείνο που είναι πρωτοφανές στην πρακτική της Μονακό, καθιστώντας την ανακοίνωση της Παρασκευής ιστορική είναι ότι συνοδεύθηκε από δηλώσεις του αντιπροέδρου Βαντίμ Βασίλιεφ («δεξί χέρι» του, Ρώσου ιδιοκτήτη της ομάδας του Πριγκηπάτου, αλλά και του Σκορπιού, Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ) που βρίθουν από στοιχεία αυτοκριτικής!

«Ο σύλλογός μας διανύει μια κρίσιμη περίοδο και είμαι έτοιμος να αναλάβω προσωπικά την ευθύνη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού προχωρήσαμε σε αρκετές πωλήσεις ποδοσφαιριστών και παρά τις προσθήκες που κάναμε, έγιναν λάθη όσον αφορά την αντικατάσταση κάποιων βασικών μας ποδοσφαιριστών. Αυτό δεν μας επέτρεψε να φτιάξουμε μια ανταγωνιστική ομάδα, ενώ η απόφαση να απολύσουμε τον κ. Ζαρντίμ, ήταν επίσης επιπόλαιη.

Η πρώτη θητεία του κ. Ζαρντίμ στον σύλλογο αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του συλλόγου και απόψε συνειδητοποιήσαμε ότι η θητεία του στην ομάδα μας δεν είχε τελειώσει όπως του άρμοζε. Θα έπρεπε να του έχουμε δώσει τη δυνατότητα να συνεχίσει το έργο του....»

Το «ηλεκτροσόκ» που δεν πιάνει πάντα...

Λόγια ανήκουστα, σχεδόν, για τους διοικούντες όπου Γης, οι οποίοι –αν και δεν το λένε – πρακτικά διεκδικούν για τους εαυτούς τους το... αλάθητο του Πάπα, με το αμάχητο επιχείρημα ότι οι ίδιοι βάζουν τα λεφτά!

Επιμερίζουν ευθύνες σε υφισταμένους τους, ή εξωγενείς παράγοντες, για αποτυχίες των πρότζεκτ τους, ακόμη κι όταν οι κυριότεροι πρωταίτιοι είναι οι ίδιοι.

Στόχος; Να μη φτάσει η κριτική στα «σεπτά» πρόσωπα τους.

Θα πει κανείς, τι θα μπορούσε να κάνει ο ιδιοκτήτης της Μονακό (και της κάθε Μονακό...), τον περασμένο Οκτώβρη; Να παραιτηθεί, αντί να διώξει τον Ζαρντίμ, γιατί δεν «τραβάει» η ομάδα;

Όχι βέβαια. Αλλά θα μπορούσε να είχε στείλει το μήνυμα της αυτοκριτικής, από τότε, να στηρίξει τον προπονητή του και να μην σπαταλήσει τόσο χρόνο σε «πειράματα».

Προτίμησε να ακολουθήσει την πεπατημένη, την εύκολη λύση, του «αποδιοπομπαίου τράγου» και τη λογική του «ηλεκτροσόκ».

Που αυτή τη φορά δεν λειτούργησε, αφού, καμιά φορά, μπορεί η «εγχείρηση» να πετύχει κι ο «ασθενής» να πεθάνει...

Στο «δια ταύτα»: ο Βασίλιεφ, θα μπορούσε –κατά το κοινώς λεγόμενο-
«να κάνει την πάπια», να μιλά περί «ανέμων κι ύδατων» κι ουχί για την...ταμπακιέρα.

Έτσι κι αλλιώς, η κίνηση της διοίκησης να επαναφέρει τον Πορτογάλο πρώην τεχνικό του Ολυμπιακού στην θέση του, «μιλούσε» από μόνη της, αποτελώντας την πλέον έμπρακτη ομολογία αποτυχίας και λανθασμένης εκτίμησης.

Ίσως να τη ζήτησε κι ο Ζαρντίμ τη ρήτη αποκατάσταση του. Ίσως να ένιωσε την ανάγκη ο ίδιος. Ίσως, πάλι, να του ζητήθηκε «άνωθεν».

Όπως και να’χει μόνο καλοδεχούμενη στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι μια τέτοια κίνηση, αφού δύναται να εγκαινιάσει μια νέα εποχή στις σχέσεις διοικούντων ΜΜΕ και φιλάθλων, η οποία θα διέπεται από περισσότερη ειλικρίνεια και διαφάνεια.